“Hang de slingers op en vraag: wat zal ik eens gaan vieren vandaag?”

Nog even neem ik de tijd om een blog te schrijven, ik kan de maand mei immers niet blogloos voorbij laten gaan, is het wel? Alsof er over deze maand niets te melden is en het tegendeel is natuurlijk waar. De dagen vliegen vaak voorbij, met soms te weinig uren op een dag voor de dingen die ik in mijn hoofd heb. De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met de voorbereidingen voor de vakantie. Als ik dan van andere mensen hoor dat ze dat allemaal op de laatste dag voordat ze op vakantie gaan doen, dan kan ik alleen maar denken: hoe dan? Natuurlijk, wanneer wij met het vliegtuig op reis gaan neem ik ook altijd maar 1 tas mee en dan hoef ik alleen maar aan wat kleding, e-reader en toilettas te denken, maar als je gaat kamperen dan is dat toch andere koek. In ons geval wel tenminste. Spullen om te kunnen kajakken, de hangmatten voor het wildkamperen, slaapspullen, tent voor op de camping en zo kan ik nog wel even doorgaan. En aangezien we naar het prachtige Noorwegen gaan vraagt het om spullen voor zowel goed als slecht weer. Een kacheltje voor in onze tent is dan zeker voor de koude avonden geen overbodige luxe. Maar het is weer gelukt, alles past in de auto en we zijn klaar om te vertrekken.

Naast de voorbereidingen voor de vakantie was er ook tijd voor een bezoekje aan de Beekse Bergen, videobeldates met vriendinnen, een fondu-avond bij het inloophuis waar Bas ook mee naartoe ging, klusdagen om ervoor te zorgen dat de stukadoor na de vakantie aan de slag kan, slecht een kitesurfsessie vanwege weinig wind en een gezellige lunchdate met twee vriendinnen. Samen met Yvonne en Jikke ( twee vriendinnen die ik heb leren kennen als collega’s en waarmee ik in de afgelopen 22 jaar een hechte vriendschap mee heb opgebouwd) ging ik in Oisterwijk bij Saranne een heerlijk taartje eten. Het was moeilijk kiezen aangezien deze chocolaterie echt een enorme keuze heeft aan prachtige gebakjes. Nadat we een paar uur gezellig bij hadden zitten kletsen kreeg ik een tasje in mijn handen geduwd. Uit het tasje haalde ik een doosje met daarin allemaal vouchers voor leuke uitjes. De lieve woorden van mijn vriendinnen zorgden voor tranen in mijn ogen. Het deed mij veel om te horen dat ze trots op mij zijn en eraan hadden gedacht dat mijn 50e kuur er bijna aan zat te komen en dat ze vonden dat dat wel een cadeautje waard was. Wat dat betreft bof ik echt enorm met van die gouden vriendinnen.

Afgelopen dinsdag was daar dan mijn 50e kuur. De dag begon goed doordat ik werd opgehaald door een van mijn favoriete taxichauffeurs. Gezellig kletsend kwamen we op tijd aan bij het Radboud en nadat ik een kaarsje had gebrand in de stilteruimte (het is een traditie om bij ieder bezoek aan het ziekenhuis even een kaarsje te branden uit dankbaarheid en voor geluk) appte ik mijn vriendin/ lotgenoot Gera dat ik vast naar boven zou gaan en zou laten weten op welke kamer ik zou liggen. Gera zou namelijk kijken of het een “goede” dag voor haar was en of ze de energie zou hebben om op bezoek te komen, zodat we tijdens het inlopen van de kuur gezellig bij konden kletsen. Toen ze mij meteen terug appte dat ik op kamer 115 moest zijn moest ik er hard om lachen. Boven aangekomen zat ze mij samen met haar man Hans op te wachten in de lounge. Na een dikke knuffel verraste ze mij met een heerlijk gebakje met daarop 50 in kaarsjes. Alweer zo’n gouden actie waarbij ik de warmte in mijn hart voelde. Snel ging ik bij de balie mijn polsbandje halen en wandelden we naar kamer 115. Hier vroegen de verpleegkundigen bij het zien van de taart en de kaarsjes zich natuurlijk ook af welk “feestje” er gevierd werd. Waar ik eerst nog wilde zeggen: “tja, mijn 50e verjaardag zal ik waarschijnlijk niet halen, dus vieren we vandaag maar mijn 50e kuur”, slikte ik het eerste stuk toch maar even in. Van Gera kreeg ik vervolgens een prachtig schilderij dat ze had gemaakt met daarop een aantal foto’s. Mijn blik viel meteen op de foto van de allereerste kuur. Een jongedame met lang haar en in joggingbroek, dat laatste omdat ik tijdens de chemo toch altijd een halve dag in het ziekenhuis lag en dan juist gemakkelijke kleding aantrok. Toch anders dan dat ik er vandaag bij lag, bedacht ik me meteen. De lange lokken hebben plaats gemaakt voor een kort koppie en de joggingbroek voor een outfit waarin ik beter voor de dag kan komen. De dagen na de kuur zijn nu meestal nog wel joggingbroekdagen hoor. Dan breng ik vaak de meeste tijd door op de bank en binnenshuis, dus hoeft het er allemaal niet zo piekfijn uit te zien en eis ik minder van mezelf. De andere foto’s op het schilderij toonden afbeeldingen van een aantal andere kuren waarvan ook eentje was waarbij Gera en ik “gezellig” samen op de kamer lagen. De woorden die Gera op de kaart had geschreven zeggen zoveel. Dat ze zich afvraagt of de 50e kuur eigenlijk wel een feestje is en of ze me daarmee moet feliciteren ja of nee. Je had immers liever gehad dat je ze helemaal niet had hoeven krijgen. Maar gezien de situatie is zoals die nu is, kan ik de kuren gelukkig meestal nog zien als een cadeau. Ik weet immers heel goed wat er gebeurt als ik ze niet meer krijg.

Voor Hans hab ik deze keer ook een cadeautje meegenomen. Een tegeltje met daarop: jij bent goud waard. Ik realiseer me namelijk maar al te goed dat er vaak veel aandacht uitgaat naar degene die ziek is en dat het zeker niet altijd vanzelfsprekend is wat de partner allemaal doet. Ook Hans neemt vandaag immers weer de moeite om met Gera naar het ziekenhuis te komen en ervoor te zorgen dat wij een uurtje hier in het ziekenhuis samen door kunnen brengen. Na een uurtje nemen we afscheid met een dikke knuffel en zeggen elkaar gedag. De volgende keer dat we elkaar gaan zien is over een paar weken op de verjaardag van Gera. Toch is daar op zo’n moment altijd even een stemmetje dat zegt, als we er dan immers beiden nog zijn. Toch duw ik die gedachten altijd weer vlug weg en focus mij op het fijne moment dat ik net heb gehad en waarvan ik intens heb genoten. Nee, kuren zijn nooit leuk, maar op deze manier maken we er toch altijd het beste van denk ik altijd.

Bij thuiskomst uit het ziekenhuis  heb ik even twee uurtjes om rustig aan te doen en moet me dan alweer klaarmaken om naar een afspraak bij de notaris te gaan. Bas en ik willen met hem nog een en ander doorspreken en goed vast laten leggen. We hebben immers geen kinderen en hebben in de afgelopen weken regelmatig van gedachten gewisseld over hoe we graag onze erfenis verdeeld zouden zien worden. De notaris stelt tijdens het gesprek kritische vragen die ons aan het nadenken zetten. Toch is het niet heel moeilijk. Bas en ik  denken gelukkig over veel zaken hetzelfde. De verschillende scenario’s komen aan bod en we maken een keuze. Wanneer ik uitspreek dat ik het belangrijk vind dat mocht er na mij nog een nieuwe vrouw in Bas z’n leven komen dat Bas terug kan komen op bepaalde beslissingen voel ik wel een brok in mijn keel. Maar voor mijn gevoel klopt dit wel. Hij is immers nog jong en wie weet treft hij een nieuwe vrouw waar hij ook nog tientallen jaren gelukkig samen mee kan zijn. Het moet niet zo zijn dat de beslissingen die wij nu samen nemen zijn geluk om met iemand anders samen te kunnen zijn en dingen weer op te kunnen bouwen op de een of andere manier in de weg kunnen staan. Bij de notaris spreken we hardop dus het volste vertrouwen in elkaar uit. Het voelt bijna als een ja ik wil moment waarbij je je intens verbonden met de ander voelt. Wanneer we naar buiten lopen voelt het goed. Ik ben blij dat we samen na hebben kunnen denken over wat er met een eventuele erfenis moet gebeuren, waarbij ik tussentijds nog wel geregeld tegen Bas zeg dat hij vooral moet zorgen dat hij er later ook vooral zelf van moet gaan genieten. We hebben immers zelf ook altijd moeten hard moeten werken en sparen voor hetgeen we samen hebben opgebouwd.

De dagen na de kuur heb ik mijn best gedaan om alles op mijn gemakje te doen. Uitgezonderd van een heerlijke relaxt bezoek aan de kapper is  dat verder toch niet helemaal gelukt is. Er schoten  steeds dingetjes in mijn hoofd die nog moesten gebeuren en waar ik aan moest denken. Ach, uitrusten en ontspannen doen we maar weer wanneer we in Noorwegen zijn. In ieder geval de eerste dagen. Daarna gaan we lekker hiken door de bergen, kajakken op de meren en zoveel mogelijk natuur opsnuiven.

Norway Here we come…….

Liefs Bianca