Hei hei fra Norge

Ik open mijn ogen en hoor het kabbelende water in het fjord een aantal meter voor onze tent. Een enkel vogeltje laat al van zich horen en verder is het nog rustig op de camping. We hebben een dagje rust voor de boeg. Na twee weken rondreizen door Noorwegen is het even hard nodig om een break in te lassen. We hebben al zoveel mooie dingen gedaan, dat het tijd wordt om een dag lekker rustig wakker te kunnen worden, tijd te nemen voor een uitgebreid ontbijt, wat te lezen en mijn blog bij te werken. Het klinkt als een echte relax-vakantiedag, toch? Ik hoor een aantal mensen al denken: maar je hebt toch al twee weken vakantie erop zitten? Dat klopt, maar die hebben we nogal actief ingevuld. Een stemmetje dat steeds van binnen tegen mij zei: “nu het nog kan….”. 

In de afgelopen weken heb ik menigeen en ook mezelf regelmatig versteld doen staan van dat wat we allemaal deden. Bergtochten van 8 uur, kajakken, hiken met een rugzak van 12 kilo, slapen in een hangmat aan een meertje boven in de bergen en het ging maar door. Soms startte ik wat onzeker aan zo’n uitdaging, gewoon omdat ik ook mezelf wel eens afvroeg waar ik de energie vandaan haalde. Maar de motivatie om elke keer weer boven te komen is zo groot als je weet dat  na een lange wandeltocht door de bergen een prachtig uitzicht op de gletsjer op je te wachten staat. Daarnaast had ik hier alweer een jaar naar uitgekeken. Soms denken mensen misschien dat het bij mij allemaal vanzelf gaat, maar het tegendeel is waar. Ik heb tijdens het wandelen geregeld eraan gedacht hoe gelukkig mij op dat moment voelde.  Eerlijk is eerlijk, de laatste paar uur van zo’n tocht zijn er ook een hoop andere gedachtes hoor. Dan moet het doorzettingsvermogen uit mijn tenen komen en weet ik dat het geen optie is om te zeggen dat ik niet meer kan, dus zal ik wel door moeten lopen om weer beneden te kunnen komen. Soms voetje voor voetje met stapjes van steeds maar 20 cm. Toen we vorige week een hike liepen waarbij we 1350hoogtemeters en 19 km moesten gaan overbruggen, probeerde ik eens te berekenen hoeveel stappen ik moest gaan zetten die dag als het steeds maar stapjes van 20 cm zouden zijn. Ik zette die gedachten maar weer opzij, die zouden niet echt helpend zijn. Soms is het letterlijk de knop omzetten en gewoon gaan doen. En gelukkig is daar dan mijn lief tijdens het lopen die geregeld even checkt of het nog gaat en mij motiveert met lieve aanmoedigingen. Naderhand is daar dan ook elke keer de enorme voldoening en het trotse gevoel. Wie had durven denken dat ik dit allemaal deze vakantie nog zo zou kunnen doen. Gedachten die ik vaak ook even weg heb gestopt, omdat het te confronterend was om er mee bezig te zijn dat het misschien wel helemaal nooit meer zou gaan gebeuren. Als de chemo niet aan zou slaan, de immunotherapie erna niet voldoende zijn werk zou doen, mijn conditie niet op tijd op een voldoende niveau zou zijn, Noorwegen toeristen uit NL niet toe zou laten. Allemaal onzekere factoren van het afgelopen jaar. En gelukkig is het geluk aan onze zijde geweest en genieten we samen van de tijd die we nu hier door mogen brengen. 

Soms voelt het hier even alsof de kanker in mijn lijf niet bestaat. We gewoon een toerist zijn, net als de vele anderen en onbezorgd de dingen doen waar we blij van worden. Maar er zijn ook dagen dat ik ‘s morgens opsta met flinke  hoofdpijn,  de vermoeidheid continue aanwezig is of  ‘s avonds in mijn bed ga liggen en de pijn onder mijn borst achter mijn ribbenkast op voel komen, dan ontkom ik er gewoon niet aan. De kanker zit er en gaat niet meer weg, ook hier in Noorwegen niet. Vaak denk ik wel eens, de mensen hier om ons heen moesten toch eens weten. Achter die sportieve dame en dat leuke stel met die Golden Retriever, schuilt nog een heel ander verhaal. 

Toen we op de heenreis naar Noorwegen nog even langs het Radboud reden voor mijn immunotherapie voelde het ook erg dubbel. Het zijn twee werelden die voor mijn gevoel soms echt niet met elkaar rijmen. Zo zit je op een afdeling tussen allemaal doodzieke mensen, waar je er zelf ook eentje van bent. Lig je aan het infuus en zie je de immunotherapie je aderen inlopen. En zo rijd je weer door naar je vakantiebestemming en heb je de tijd van je leven. Bij terugkomst zullen we ook weer langs het Radboud rijden voor de volgende immunotherapie. Maar dat duurt nog even, we hebben nog ongeveer anderhalve week voor de boeg hier in Noorwegen. Anderhalve week om nog een aantal heerlijke bergtochten te maken, misschien nog wild te kamperen of een nachtje in de hangmat door te brengen en de laatste dagen zitten we in een heerlijk hotel met zwembad aan de kust. 

Bij thuiskomst heb ik vast wel even de tijd nodig om weer bij te kunnen komen van de vakantie. Misschien niet voor iedereen de manier, maar voor mij denk ik wel. Het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik graag wilde doen, enorm heb genoten van de tijd met z’n drietjes, wat zal ik daar voorlopig wel weer even op kunnen teren. Want wanneer de tijd daar is, kan ik hopelijk volmondig zeggen:” ik heb genoten van alles wat ik nog wèl kon doen”. 

Al ben ik in mijn hoofd stiekem ook al wel weer nieuwe plannetjes aan het maken voor na de vakantie. Ik zie hier soms oudere stellen met bepakking op de fiets of primitief met een klein tentje of rugzak in de bergen lopen en denk dan vaak: “ Hmmm, wat als ik nog wel 40 jaar had gehad, welke uitdagingen was ik dan allemaal nog aan gegaan?”.

Maar ach, als ik dit toch allemaal nog kan, dan durf ik ook wel weer nieuwe uitdagingen aan te gaan denk ik. Welke? Daar ga ik de komende weken nog maar eens over nadenken. Ik zit in ieder geval in een inpirerende omgeving daarvoor😉.

Maar het zal thuis ook wel weer leven zijn tussen twee werelden in. De kankerwereld met z’n ziekenhuisbezoeken, onzekerheid, ongemakken en de andere wereld waarin de mensen om mij heen leven. Iets wat ik niet altijd even makkelijk vind. Gewoon omdat ik graag in de andere wereld leef, maar ook het gevoel heb dat ik daar niet meer helemaal in mee kan zoals de andere mensen.  Mijn andere toekomstperspectief brengt nou eenmaal andere gedachten en ideeën met zich mee en het beïnvloedt de keuzes die ik maak.
Nu kies ik ervoor om vooral te doen waar ik blij van word. En dat is hier op vakantie in Noorwegen 🇳🇴  niet zo moeilijk🤗.

Liefs Bianca