“Wanneer gaan we weer?”

We kijken hoe de haven van Larvik steeds kleiner wordt, terwijl we buiten achter op het dek van  de ferry staan. Nog een laatste blik op de rotsen, de gekleurde Noorse huisjes, de bergen, de laatste vuurtoren. Ik vraag aan Bas: “ Wanneer zullen we dit weer zien?”.  Hij antwoord met: “Volgend jaar”. Waarop ik reageer met: “Misschien wel eerder”. Want bij thuiskomst ga ik verder nadenken over leuke plannen voor de komende maanden. Volgend jaar klinkt zo ver weg en ik heb het nodig om dingen te hebben om naar uit het kunnen kijken. Dus wie weet…..

We zijn weer op weg naar huis. We hebben er 4 heerlijke weken op zitten. Weken waarin we voluit geleefd en volop genoten hebben. De laatste weken hebben we nog een aantal bergtochten gelopen. Minder extreme als in de eerste weken, maar waar je ook in Noorwegen komt, overal is het mooi volgens mij. Als je dan door de bergen wandelt, voelt het soms alsof je in niemandsland loopt. We zijn op plekken geweest, waar als je blijft doorlopen, je een aantal dagen niemand tegen kan komen. En hoewel Bas en ik echt wel graag vrienden en familie om ons heen hebben als we thuis zijn, genieten we op vakantie ook altijd erg van de rust. We zijn dan nog intenser op elkaar gericht, hebben veel gesprekken samen en kunnen soms ook uren lopen zonder een woord te zeggen. Alleen de geluiden van de natuur, de wind, het water. Vrij weinig geluiden van dieren, omdat je op die hoogtes vaak maar weinig dieren tegenkomt. Tijdens een autorit kwamen we wel een moeder eland met haar jong tegen die de weg overstak. Je had mij moeten zien, helemaal in mijn nopjes en Bas die alleen al erg moest lachen om mijn enthousiasme. Hoewel het dan niet was gelukt om muskusossen te spotten in nationaal park Dovrefjell, maakte deze onverwachtse ontmoeting toch nog veel goed.  

Ook hebben we fijne ontmoetingen gehad met een aantal mensen tijdens onze vakantie. We hebben genoten van de gastvrijheid en het gezelschap van Janneke & Arie. Nederlandse vrienden, want zo mag ik ze inmiddels echt wel noemen, die al heel wat jaren in Noorwegen wonen. We hebben hen vorig jaar voor het eerst daar opgezocht en ook dit jaar hebben we weer een aantal dagen samen doorgebracht. We delen veel dezelfde interesses en het lijkt wel alsof we nooit uitgepraat zijn. Al merkte ik ook wel dat daar een belemmering voor mezelf zit. Het voeren van gesprekken kost veel energie, maar ook naar het luisteren van anderen die converseren zit duidelijk een max. Ik krijg dan flinke hoofdpijn, mijn hoofd is dan duidelijk vol. Al blijft het soms lastig om mij in gezelschap terug te trekken. Dat zit het hem niet in de ruimte die anderen bieden, maar in mezelf. Het gevoel niets van de gezelligheid te willen missen is dan aanwezig. Ik stel het vaak te lang uit en zodra ik dan op bed lig voel ik hoe hard mijn lichaam het eigenlijk wel nodig heeft. Ik heb deze vakantie ook wel ervaren dat als ik het wel doe, ik vervolgens veel meer heb aan de avond die ik dan verder voor de boeg heb en net als de rest lekker kan genieten van bijvoorbeeld een kampvuurtje. Toen we een paar dagen terug bij een gezellig vuurtje onder een heldere sterrenhemel zaten en de vele vallende sterren van boven naar beneden kwamen, zijn er heel wat wensen door mijn hoofd gegaan. Ik heb ze niet uitgesproken, want je weet maar nooit. Bijgelovig of niet. Als je ze uitspreekt komen ze zo ie zo niet uit, toch?☺️

Verder hebben we nog een paar dagen afgesproken met Anne en Teun. Een collega van mij met haar vriend die ook door Noorwegen aan het reizen was. Wat was het tof om samen een tochtje door de bergen te maken en zoiets te delen met mensen die hier ook zo erg van kunnen genieten. Toen Anne deelde dat het een van de wensen van Teun was om nog een kampvuurtje te maken zoals zij hadden gezien op een van de foto’s die wij al eerder met hen hadden gedeeld, was het stapeltje hout zo verzameld. Deze keer moest er wel wat kookbenzine aan te pas komen om het vuur aan te krijgen, maar wat was het weer een gouden momentje. Lekker bijkletsen bij een vuurtje. Het is dan altijd fijn dat de onderwerpen zich afwisselen, van serieuze en diepgaande gesprekken tot luchtige onderwerpen en grapjes. Dat ik me open kan stellen, ervaringen/ meningen kan delen en dat ook terug krijg van de ander.

De laatste twee dagen hebben Bas, Finn en ik doorgebracht in een hotel aan de kust in Langesund. We hebben twee dagen de tijd genomen om lekker uit te rusten, te relaxen in het zwembad & de sauna, wat geshopt, film gekeken en lekker gegeten. 

 Over een paar uur leggen we aan bij Hirsthals, dat ligt in het noordelijkste puntje van Denemarken. Dan nog een autorit van ongeveer 8 uur richting Bruchterveld (noord-oosten van Nederland) waar mijn ouders wonen. Het is fijn om hen na al die weken weer even te zien en lekker bij te kunnen kletsen. Het  ligt op de route naar Nijmegen, waar ik morgen weer aan het infuus mag voor de volgende immunotherapie. De gedachte eraan druk ik toch nog maar even weg, want ik heb totaal geen zin om daar heen te gaan. Niet omdat het een vervelende plek is, de verpleegsters zijn er altijd hartstikke vriendelijk, maar omdat het zo het einde van onze vakantie betekent. Maar wie weet valt het mee en kan ik dit gevoel nog een hele tijd vasthouden. Ik zit lekker in mijn vel, voel me happy en neem weer wat extra vertrouwen in mezelf mee naar huis. Want ik houd me vast aan het volgende:

“You can’t wait until life isn’t hard anymore, before you decide to be happy”. (Jane, Marczewski)

Fijne week allemaal en tot snel weer!

Liefs Bianca