Het leven is kort, dus leef jezelf uit

Voor mijn gevoel vliegen de weken voorbij. Elke keer als ik een nieuw blog ga schrijven scroll ik even door de foto’s van de afgelopen weken om te kijken wat wil delen in mijn volgende blog. Foto’s van het kitesurfen, een gezellige avond met vriendinnen, mijn eerste festival, wandelingen, logeerpartij bij mijn ouders en nog heel veel meer komt er voorbij. Ik vind het altijd erg leuk om dingen vast te leggen, zodat ik er later nog eens van kan nagenieten. Als ik iets meemaak denk ik wel vaak, dit is iets om over te schrijven. Soms zit ik op het moment zelf nog zo in die beleving en het gevoel dat erbij komt kijken, dat ik het eigenlijk op die momenten meteen op zou moeten schrijven. Ik denk dat je dan het beste meegenomen zou worden in mijn gedachten en gevoelens van dat moment. Achteraf beschrijven hoe iets was, wat je erbij dacht en voelde komt toch altijd anders op papier als dat je in het moment zelf zit. Toch ga ik weer een poging wagen om je mee te nemen in een aantal gebeurtenissen van de afgelopen weken.

Natuurlijk vind ik het ook erg fijn dat we kunnen genieten van de lekkere temperatuur in Nederland van de laatste weken. Hmm, je vraagt je misschien af, hoezo gaat Bianca nu ineens over het weer schrijven? Nou, de laatste weken ben ik juist meer gefocust op de wind. Iedere dag worden de windverwachtingen voor de komende week bekeken om te zien of er ergens een goed moment te vinden is om te kunnen gaan kitesurfen. Het was eigenlijk gewoon tè mooi weer in de afgelopen weken. Toch hebben we nog een aantal momenten gehad waarop we heerlijk samen hebben kunnen oefenen op het water. Meestal in het weekend, maar als er een goede  avond met voldoende wind zich voordoet doordeweeks, dan proberen we alles in het werk te zetten om ook te gaan. Bas begint dan vroeg, ik pik hem op tijd op op het station, broodjes mee om onderweg te eten en dan een aantal uur het water op. Als we daar dan samen bezig zijn, het zonlicht op het water schijnt, dan voelt dat echt als een minivakantie. Na het kiten nog even een kopje thee en genieten van de ondergaande zon. Ik kan me dan alleen maar in en in gelukkig voelen en denk dan vaak, wat heb ik toch een mooi leven. 

Natuurlijk hadden meerdere mensen over onze nieuwe hobby gehoord en werd ik getipt om eens te kijken op de website van de foundation KITE4Life. Ik stuurde hen een mailtje en werd de volgende dag gebeld door Baris, de oprichter van KITE4Life. We hadden een fijn gesprek en herkenden veel in elkaars verhalen. Baris vertelde dat hij een aantal jaar terug zelf ziek was geweest en toen het kiten had ontdekt. Ik merkte wel dat Baris ook een makkelijke prater was en tja, als je er daar dan twee van bij elkaar zet, dan ben je snel een paar uur verder. We planden een videobelafspraak voor een aantal dagen later. Tegen Bas had ik gezegd dat we een videobelafspraak hadden, maar dat het een verrassing was met wie. Hij begon natuurlijk te vissen en zo kwamen er heel wat namen voorbij. Bas vermoedde dat het om iemand zou gaan die we in Canada hadden leren kennen, dus ik liet hem in die waan. Tijdens het videogesprek verraste Baris ons met een cadeau van nog eens drie kitesurflessen. Super fijn, aangezien we echt nog wel wat extra lessen kunnen gebruiken om goed te leren varen. Daarnaast zijn die lessen elke keer ook best kostbaar. De foundation KITE4Life heeft als doel om (ex)kankerpatiënten en hun naasten te leren kitesurfen en gevoelens van vrijheid, hoop en trots in hun levens (terug) te brengen. Een aantal surfscholen in Nederland, waaronder de Natural High Kiteschool aan de Brouwersdam, ondersteunen dit en wij gaan daar na de zomervakantie dus nog 9 uur les krijgen om onze kiteskills te verbeteren. Toen Bas met het idee kwam om ook onze kitespullen mee naar Noorwegen te gaan nemen, was ik nog een beetje terughoudend. Maar ik snap ook wel dat we daar natuurlijk niet aan de kust of in een prachtig fjord willen zitten en dan denken: hadden we nu toch maar wel die spullen meegenomen. Kaartjes van Noorwegen met de beste surfspots voor beginners heb ik al opgezocht en een grotere dakkoffers is besteld. 

De laatste weken heb ik helaas veel last van hielspoor. Dus het is nog maar de vraag hoeveel en hoe ver ik deze vakantie kan gaan wandelen in Noorwegen. Ik heb al een aantal shock wave sessies bij mijn fysio gehad waarbij het een aantal minuten echt flink tanden bijten is, maar ja, alles voor het goede doel gaat er alleen maar door mijn hoofd. De therapie zou ervoor moeten zorgen dat het herstelproces gestimuleerd wordt. Daarnaast wandel ik heel weinig en laat ik Finn uit op de fiets door het bos. Niet dat hij dat erg vindt, die gaat zijn gang en rent vooruit of komt er achteraan gehobbeld. Ook hij moet wel in conditie blijven om bergtochten te kunnen maken als we op vakantie zijn in Noorwegen. 

Vorige week lag er de nieuwe editie van het Olijfblad in de bus. De cover met Finn en mij had ik al gezien, maar de uiteindelijke versie van het artikel nog niet. Ik was er erg blij mee. Mijn schoonzus merkte terecht op toen ze het had gelezen: “hmm, het is toch wel een hoop allemaal bij elkaar wat je de afgelopen jaren aan behandelingen hebt moeten doorstaan”. Als je alles van de afgelopen 7 jaar zo bij elkaar opgesomd ziet staan in de inleiding, dan is het ook niet niks en vraag ik mezelf ook wel eens af hoe het kan dat ik er nu nog zo bij zit. Ondanks bepaalde beperkingen realiseer ik me ook dat er toch nog een hele hoop dingen zijn die gelukkig nog wel kunnen, weliswaar op een aangepaste manier, zoals bijvoorbeeld mijn hobby hardlopen, maar het kan nog wel. Al is dat nu natuurlijk vanwege mijn hielspoor wel iets wat ik even niet doe, in de hoop dat de rust mijn voet goed zal doen. 

Bas vroeg aan mij na het lezen van het artikel, wat is het volgende? Daar had ik even geen antwoord op. Nou ja, misschien een goed gesprek met Jinek of een documentaire? Wie weet wat er nog op mijn pad komt. Ik denk ook dat dat allemaal afhankelijk is van hoe het de komende maanden met mij zal gaan. Alle plannen zijn afhankelijk van hoe mijn gezondheid zich zal ontwikkelen. Al draaien de raderen in mijn hoofd wel eens overuren als ik enthousiast word van nieuwe ideeën. Zo waren we een paar weken terug in Arnhem bij een feestje van Gera die in het teken stond van  haar verjaardag en de lancering van de GERA. Gera is een lotgenoot die ik een tijd terug heb leren kennen en ik kan wel zeggen inmiddels ook een hele fijne vriendin. We delen helaas dezelfde diagnose, maar zeker niet alleen dat. We komen er steeds meer achter dat we in nog heel veel andere dingen op elkaar lijken. Gera heeft in het afgelopen jaar een prachtig blad gemaakt: de GERA. Hierin staan prachtige artikelen geschreven door haar man, kinderen, familie, vrienden en zijzelf. Daarnaast kent het blad prachtige foto’s en verhalen over haar favoriete bestemmingen en voorkeuren. Een echt glamourblad waarin iedereen kan lezen en zien wie Gera precies is. Het is mooi om te lezen en ik denk ook dat het voor later een prachtige herinnering is voor allen die haar liefhebben. Toen Gera die middag in Arnhem aan haar welkomsspeech begon was ik niet voorbereid op datgene dat zou gaan komen. Ze riep me naar voren om een van de eerste nummers in ontvangst te komen nemen. Ik was geraakt door de lieve woorden die ze uitsprak en de bevestiging te krijgen dat niet alleen ik, maar ook zij onze bijzondere vriendschap zo koestert. Later besprak ik dat nog met haar. Dat het zo bijzonder is dat je in zo’n korte tijd een fijne vriendschap met iemand op kan bouwen. Ik denk wel dat Gera gelijk had toen ze zei: “ja maar, we zijn meteen de diepte in gegaan, het koetjes en kalfjes verhaal hebben we eigenlijk overgeslagen”. Niet dat we nu alleen maar zware gesprekken hebben hoor. Welnee, we lachen aardig wat af en houden beiden van het ondernemen van heel veel leuke dingen. Onze agenda’s lijken erg op die van elkaar. Vol vooral, en onze mannen zouden zeggen: “veel lunchafspraken ook”. Een paar dagen na de lancering van de GERA en tijdens het lezen van het blad bedacht ik me vooral hoe gaaf het zou zijn als meer mensen de mogelijk zouden krijgen om zo’n mooi blad van zichzelf te krijgen. Vol met herinneringen, anekdotes en lieve woorden. Toen ik dat met GERA deelde, bleek ik niet de enige te zijn die hier al aan had gedacht. Ook zij had thuis al laten vallen dat het misschien wel iets zou zijn om met elkaar te gaan doen. Ik zag het al helemaal voor me. Samen een stichting opzetten, geld inzamelen, mensen die zich aanmeldde voor een blad over zichzelf en taken verdelen. Ach, dromen kan nooit kwaad hè. Daarnaast houdt het me enthousiast als ik me voorhoud dat het leven nog vol mogelijkheden zit en je niet altijd al weet welke leuke dingen het nog in petto voor je heeft. 

Een paar weken terug ben ik trouwens naar mijn eerste festival geweest. SpoorparkLive  met Rolf Sanchez, Danny Vera, Suzan&Freek en Krezip. Vooral die laatste was erg goed. Nieuwe nummers en gouwe ouwe wisselden elkaar af en ik zong uit volle borst mee. De herinnering aan een karaoke-avond op een Franse camping waarbij ik samen met mijn schoonzus I Would Stay zong, kwam naar boven. Wat waren we toen nog jong. Het nummer Lost without you bracht mij terug naar de periode in 2020 waarin ik tijdens de chemoperiode regelmatig dit nummer hoorde op de radio. Ook nu weer stroomden de tranen over mijn wangen. Ik pakte Bas stevig vast en zong het nummer mee. Lost without you, ik heb het tijdens de chemoperiode regelmatig gedacht:  moet ik toch zonder jou? De zin: “We will make It through, somehow” gaf mij altijd weer het vertrouwen en de kracht om door te gaan. Dus ondanks de tranen was het ook altijd een liedje van hoop. Nu, bijna twee jaar later, stonden we daar toch maar weer mooi te genieten van dit concert en ik bedacht me dat het zeker niet mijn laatste zou zijn. Dit jaar staan er nog verschillende op de agenda en als het aan mij ligt ben ik er in 2023 bij SpoorparkLive ook gewoon weer bij. 

Naast al deze leuke dingen was daar natuurlijk in de afgelopen weken ook nog het ziekenhuisbezoek voor mijn 23e kuur van de  Bevacizumab. Het klinkt bijna als tussen neus en lippen door, maar omdat ik deze keer 5 weken tussen twee kuren heb zitten ivm onze zomervakantie, voelt het alsof ik tussen de kuren door zeeën van tijd heb. Hopelijk denken mijn nieren daar ook zo over. De laatste keer was de eiwitwaarde weer gestegen naar 1,91 en die moet onder de 2 blijven, anders is het een no go wat betreft mijn kuur. Hopelijk is het volgende week bij mijn controle in ieder geval onder de 2 of misschien zelfs weer wat gezakt, dat zou helemaal mooi zijn. Dan kan ik met een halve dosis op zak heel veel plezier gaan beleven samen met Bas en Finn in Noorwegen. Op naar een vervolg van onze hangmatavonturen in de bergen, hopelijk toch ook een aantal bergwandelingen, een kajaktochtje en natuurlijk kiten op Noors water. We hebben deze keer geen vaste route uitgestippeld en bepalen onderweg steeds wel welke kant we op willen gaan.

Ik wens jullie in ieder geval allemaal een goede zomervakantie toe en spreek jullie zo ie zo daarna weer. En wie weet eerder, als we met ons tentje aan een Noors fjord staan en ik aan het genieten ben van een relaxt-dagje tussen alle actieve avonturen door.

Liefs van Bianca