In de krant en CT-scan

Een aantal weken terug ontving ik in Messenger een berichtje van Werner. Hij bleek een journalist te zijn van het weekblad van Gilze & Rijen. Hij vertelde dat ons herinneringsbankje niet onopgemerkt was gebleven in de gemeente en er op Facebook in de groep: Het gebeurt in Gilze Rijen en omstreken, een oproep was gedaan over het bankje. Men had foto’s geplaatst en aangegeven dat ze benieuwd waren naar het achterliggende verhaal. Per toeval bleek er in mijn woonplaats ook een andere Bianca van den Broek te wonen en zij was al meerdere malen aangesproken over het bankje. Omdat ons werk, vrienden, familie, sport eigenlijk allemaal niet gerelateerd zijn aan Rijen kwam men via via niet veel verder, maar toen iemand ging zoeken op het internet kwamen ze al snel bij mijn blog op kanker.nl. uit. Toen ik later alle reacties las die men erbij had geschreven vond ik het leuk om te horen dat anderen het ook een heerlijk plekje vinden. Niet alleen wij, maar dus ook veel andere mensen genieten iedere dag van dat mooie plekje daar in de natuur. 

Werner gaf aan dat hij graag een verhaal over ons bankje wilde schrijven voor het weekblad. Hier moest ik wel even over nadenken. Zeker omdat we nu toch vrij anoniem in Rijen altijd hadden gewoond. Wilde ik dat iedereen wist wat er allemaal bij ons afspeelde? Zeker omdat ik niet alleen de vrouw met kanker wil zijn, ik voel mij zoveel meer dan dat. Vrienden en bekenden weten dat, maar zouden mijn dorpsgenoten dat ook zo zien? Aan de andere kant zag ik het ook als een kans om nog meer mensen te kunnen bereiken en ze een bepaalde boodschap mee te kunnen geven. Waar ik voorheen enorm veel voldoening haalde uit mijn werk en het helpen van kinderen die het extra hard nodig hebben, merk ik dat ik nu die voldoening ook nodig heb en dus steeds zoek naar activiteiten die dat mij geven. Ik mailde Werner dus terug en gaf aan dat ik het prima vond als hij ons verhaal zou delen in het weekblad, maar ik gaf er wel bij aan dat het meer dan alleen het verhaal moest worden. De voorwaarde was dat ik in het stuk ook een bepaalde boodschap uit wilde dragen. En dat ik wilde dat het belang van een uitstrijkje naar voren zou komen. Al kon ik er maar voor zorgen dat er één vrouw was waarbij de uitnodiging voor het uitstrijkje bij de huisarts nog in het laatje lag en die na het lezen van het stuk besloot om toch maar een afspraak te maken , dan zou het verhaal al geslaagd zijn. 

Ik had met Werner een afspraak gemaakt voor het gesprek bij mij thuis en als verrassing stond niet alleen hij, maar ook Marc voor de deur. Marc bleek van Stichting Op Den Alpe Rijen te zijn. Marc en Werner kenden elkaar en hadden over ons gesproken. Ze hadden besloten dat ze ons in het zonnetje wilden zetten. Ik had wel eens van deze stichting gehoord en wist dat ze een jaarlijkse verwendag organiseerden voor mensen uit onze gemeente, maar ik had nooit de behoefte gevoeld om daar verder iets mee te doen. Marc overhandigde mij een prachtige bos bloemen en daar stond ik met mijn mond vol tanden. Toch een beetje overvallen door dit gebaar. En hier bleef het niet bij. Hij vertelde dat ze nog een cadeau voor ons hadden. Binnenkort zou Chef Waardig bij ons thuis komen koken en een heerlijk diner voor ons gaan verzorgen. Net alsof Marc had geweten dat wij wel van lekker eten houden😋. 

Na deze verrassingen vertrok Marc weer en heb ik een tijd met Werner zitten praten. Toen hij op een gegeven moment vertelde dat hij al 5 pagina’s getypt had, bedacht ik me eigenlijk pas dat we alweer een paar uur in gesprek waren. We hadden het over van alles en nog wat gehad. Tja en als ik eenmaal enthousiast begin te vertellen over mijn werk, het wandelen in de bergen of onze liefde, dan raak ik niet zo snel uitgepraat 🙈😂. Werner ging aan de slag om er een goed stuk van te maken en we spraken af dat Jacomijn, een fotografe uit Rijen, nog een aantal mooie foto’s van ons zou maken bij het bankje voor bij het artikel. Dat we na een fotosessie en een leuk gesprek met haar ook nog een mooie foto voor thuis aangeboden kregen, was natuurlijk een hele toffe verrassing.  

Het stuk is inmiddels geplaatst en wat heeft het al leuke en lieve reacties opgeleverd van dorpsgenoten. Ik hoop ook heel erg dat de boodschap bij iedereen is overgekomen en dat ik net die ene vrouw die de afspraak voor het uitstrijkje niet durfde/ wilde maken toch over de streep heb getrokken met mijn verhaal. 

Zo zie je maar weer. Ik had nee kunnen zeggen tegen Werner toen hij mij vroeg of het verhaal in de krant mocht komen. En toen we een paar dagen voor de publicatie hoorden dat het ook nog op de voorpagina zou komen was dat toch even een beetje schrikken, maar ik ben blij en ook trots dat  we het zo gedaan hebben.  Ik merk dat wanneer je open blijft staan voor nieuwe dingen, je vaak ook weer leuke nieuwe mensen ontmoet en dat het waardevolle gesprekken op kan leveren. Ik houd me hier dus maar aan vast. Blijf open staan voor nieuwe dingen en laat je verrassen, tot nu toe heeft mij dat in mijn leven eigenlijk alleen maar dingen toegevoegd. 

Ik lig dit blog lekker te schrijven buiten in het zonnetje. We proberen ons te ontspannen en gezellige afleiding te zoeken. Afgelopen week heb ik weer een CT-scan gehad, dus komende week staat de uitslag daarvan op de planning en als het goed is immunotherapie nummer 8. Allerlei gedachten gaan door ons hoofd en verschillende scenario’s komen voorbij. Wat als de tumoren toch weer flink gegroeid zijn, wat als.... Maar het heeft niet veel zin. Ons op slecht nieuws voorbereiden is zonde van de mooie dagen die we nu kunnen hebben. Uitgaan van goed nieuws durven we ook niet, daarvoor hebben we al te veel meegemaakt denk ik. Het muntje is immers in het verleden ook al te vaak de verkeerde kant op gevallen. We wachten maar in spanning af. Straks lekker nog even barbecuen en genieten van wat nu is. En nu is het goed zeg ik dan maar🙂.

Liefs Bianca

Mocht je het artikel ook willen lezen? 

https://newsstand.nl/view/GilzeenRijen/20210526