In de wolken met een goede CT uitslag

Het kwam er steeds maar niet van om mijn volgende blog te schrijven. Op zich een goed teken. Meestal betekent dat, dat het goed gaat en ik me lekker bezig kan houden met gewone en leuke dingen. Drie weken terug had ik de uitslag van mijn laatste CT-scan gekregen. Op van de zenuwen gingen Bas en ik naar het ziekenhuis. Deze uitslag zou wel eens kunnen gaan bepalen of we wel of niet in staat zouden zijn om deze zomer lekker op vakantie te kunnen. Natuurlijk hoor ik jullie al denken: en corona dan? Nou, eerst maar eens zorgen dat mijn gezondheid onder controle is, daarna zien we wel wat er wel/ niet mogelijk is met alle coronamaatregelen. 

We zitten in de wachtkamer te wachten, de seconden tikken voorbij. Ik bekijk de mensen om ons heen. Veel oudere mensen en bij ieder stel betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag wie van de twee degene met kanker is? Meteen bedenk ik me dat zij misschien precies hetzelfde bij ons doen. Mijn arts komt aangelopen om ons op te halen. Ik observeer haar houding uitvoerig om te kunnen voorspellen wat ze ons dadelijk gaat vertellen. We lopen samen de lange gang door en vervolgens haar kamertje binnen. Gelukkig opent ze meteen met de zin dat ze goed nieuws heeft voor ons. Ik kan alleen maar stralen en op mijn gezicht komt een brede glimlach te staan. Ik denk dat die glimlach er zeker nog een hele week op heeft gestaan. ( maar misschien is ie nog steeds te zien😁) Wat een geweldig nieuws. De tumoren zijn in de afgelopen twee maanden niet gegroeid, dus de immunotherapie lijkt zijn werk goed te doen. Laat die zomer maar komen ging er meteen door mij heen. We bespreken hoe we de komende weken de volgende kuren in gaan plannen rondom onze geplande reis naar Noorwegen. Een kuur net voordat we weg gaan en 4 weken later op de terugweg even langs Nijmegen voor een stop en kuur. We spreken af dat we dan ook weer een CT scan inplannen om te kijken hoe het er allemaal na de zomervakantie voor staat. Ik vind dat wel een fijn idee. Kunnen we bij een goede uitslag voor een paar weken later misschien nog wel een reisje plannen. Het zou wel eens een vakantie naar de Faeröereilanden kunnen worden. Een paar maanden terug hebben we verschillende filmpjes bekeken en een aflevering van 3 op Reis. Het is een prachtig ruig eiland om te kunnen wandelen, beetje mini IJsland heb ik begrepen. De goede uitslag vieren we met een heerlijke ijsje buiten op een bankje bij het Radboud en bij thuiskomst proosten we er in het zonnetje samen nog even op. 

In de afgelopen weken zijn we ook letterlijk de lucht in gegaan. Voor mijn verjaardag hadden we van onze families een luchtballonvaart gekregen. Het was een prachtige beleving en super leuk dat we dit zo samen konden delen. Een ervaring die zeker nog wel eens voor herhaling vatbaar is, ach wie weet. En mocht je dit lezen en zelf nog nooit een ballonvaart gemaakt hebben dan zou ik zeggen: “doen”! Het is echt meer dan de moeite waard. Je hoeft niet te wachten totdat je zoiets cadeau krijgt, je kunt ook jezelf eens hiermee verwennen😉.

Verder ben ik vorige week nog even bij mijn huisarts geweest. Na een rondje hardlopen kon ik ‘s avonds bijna niet meer op mijn rechtervoet staan. In de afgelopen maanden had ik al vaker op en af last gehad van een gewricht in mijn voet, maar nu deed het zo’n pijn dat ik er bijna niet op kon staan. En ik dacht natuurlijk meteen: “ het zal me niet gebeuren dat ik door zoiets deze zomer niet in de bergen dagtochten kan lopen”. Mijn huisarts gaf aan dat het gewricht ontstoken was en de pees flink geïrriteerd, dit door overbelasting van mijn voet. Dat werd dus even een poosje niet hardlopen en wandelen en Diclofenac slikken. Ik heb het baantjeszwemmen dus maar opgepakt en ben meer gaan fietsen. Ik moet mijn onrust ergens in kwijt en wil ook in goede conditie blijven. Ik mis het hardlopen wel, het is echt mijn uitlaatklep. Over een aantal weken hoop ik toch weer kleine stukjes te kunnen proberen. De afwisseling in sporten is ook wel weer leuk moet ik toegeven. 

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat ik het fijn is om leuke gesprekken te hebben met familie, vrienden en collega’s. Ik hoor graag wat hen bezighoudt en welke plannen zij allemaal hebben. Toch is het soms ook lastig en confronterend. Waar ik vroeger altijd erg gericht was op het ontwikkelen van mezelf merk ik dat het moeilijk is om steeds weer te beseffen dat het geen zin meer heeft om na te denken over bepaalde plannen voor later. Ik hoef noet meer na te denken over welke plannen ik nog zal gaan maken op carrièregebied bijvoorbeeld. Die dromen zijn er wel altijd geweest en het doet toch zeer als ik me besef dat die dingen niet meer zullen komen. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat ik stil zit of stil sta, maar het is toch anders. Laatst gaf ik bij Bas aan, dat mocht mijn volgende CT scan weer zulk goed nieuws brengen, ik toch ga uitzoeken welke nieuwe dingen ik nog wil gaan leren. Ik dacht meteen aan een cursus borstcrawl of klimmen. Beiden wel fysieke dingen, maar wel vaardigheden die ik mij erg leuk lijken om te leren. 

Toen mijn schoonzus vorige week vertrok naar Chamonix om te starten met haar voorbereiding voor de beklimming van de Mont Blanc heb ik haar gebeld om haar heel veel succes te wensen. Ik weet niet of ze het op het eind van het telefoongesprek bij het afsluiten heeft gemerkt, maar ik moest er wel even bij slikken. Wat had ik het tof gevonden als we dat samen hadden kunnen doen. Al weet ik niet of ik ook zo’n bikkel als zij ben hoor en dit zo zou durven. Daarnaast heb ik gezien hoe hard zij hiervoor de afgelopen twee jaar heeft moeten trainen, respect! Maar het gevoel dat mijn ziekte mij belemmert in het maken van bepaalde keuzes, tja, daar zal ik mee moeten dealen. Maar ik zal straks wanneer ze weer terug is ook enorm van haar verhalen en foto’s gaan genieten, dat staat wel vast, want wat zijn die spectaculair.  En dat ik komende zomer waarschijnlijk ook mag gaan genieten van die heerlijke omgeving in de bergen zorgt dat ik het gemis van andere dingen snel maar weer vergeet.

Vandaag ben ik naar Nijmegen geweest voor alweer mijn 9e immunotherapie. Dat moeten goede weken gaan worden denk ik dan. 9 is immers mijn geluksgetal😁. Het prikken ging deze week gelukkig allemaal vlotjes, zo kan het dus ook denk ik dan maar weer. Al is 3 keer prikken in de week wel weer even meer dan genoeg hè😉, ook mijn tweede vaccinatie heb ik namelijk afgelopen maandag gehad. Het infuus ging er vandaag niet makkelijk in, maar gelukkig net ver genoeg. En omdat ik nu maar een uurtje aan het infuus hoef te liggen maakte dat gelukkig niet uit en hoefde er niet opnieuw geprikt te worden. Arm goed stil laten liggen zodat het infuus goed door kan lopen, dan was het goed. Waar mijn kamergenoten een aantal uur moeten blijven, loop ik na een uurtje weer vrolijk naar buiten. Ik voel me bijna schuldig dat ik als laatste binnen kom en als eerste weer weg ben. Maar ach, dat is niet nodig zeg ik dan maar snel tegen mezelf. Die tijd heb ik ook gehad dat ik 6 uur aan het infuus moest liggen met de chemo en wie weet wat er in de toekomst allemaal nog meer mij te wachten staat. Dus geniet ik er nu nog maar even van en hoor je mij niet klagen dat ik een hele middag onderweg ben voor een uurtje immunotherapie. Als dat betekent dat ik er weer drie weken tegenaan kan, dan hoor je mij niet klagen en geniet ik nog gewoon even verder van deze zomer. Ook de verhalen van mijn lotgenoten zorgen ervoor dat ik me realiseer dat genieten eigenlijk de enige optie nu is. De tijd die mij gegeven is is kostbaar en dat knoop ik maar in mijn oren. 

Liefs Bianca