Van verdriet, boosheid, frustraties en een hoop gedachten naar een goede flow.

Ik neem plaats in de stoel en leg mijn hoofd te rusten op de wasbak. Ik voel het warme water over mijn hoofd stromen en de kapster masseert de shampoo in mijn haar. Ik sluit mijn ogen en probeer te genieten van dit moment. Even alle stress van de afgelopen anderhalve week van me af laten glijden is het doel van dit kappersbezoek. Daarnaast werd het ook gewoon tijd om mijn haar wat bij te laten knippen. Een opmerking van een leerling bij een bezoekje aan mijn school van: “Juf, u heeft zelfs al een matje”, deed me beseffen dat ik toch echt het bezoek aan de kapper niet meer kon uitstellen tot net voor mijn vakantie. Natuurlijk was het ruim 8 maanden geleden dat de leerlingen mij hadden gezien en het laatste beeld van de foto van mijn kale koppie stond hen waarschijnlijk nog helder voor ogen.

Terwijl ik plaatsneem in de kappersstoel vraagt de kapster enthousiast wat ik met mijn haar wil. Ik word meteen weer overvallen door mijn tranen wanneer ik mijn verhaal probeer te doen. Vorige week had ik namelijk gezien dat de kapper waar ik een paar maanden terug was geweest, op vakantie was en ik dus nog op zoek moest naar een andere. Normaal gesproken misschien niet zo’n punt, maar ik merkte  dat het vertrouwen leggen in de kapster met haar schaar nu toch wel wat gemixte gevoelens opleverde. Dus toen ik mijn verhaal en wensen bij mijn nieuwe kapster had neergelegd, was ze even stil en kwamen ook bij haar de tranen tevoorschijn. Zij verontschuldigde zich ervoor en vervolgens verontschuldigde ik me met het verhaal dat ik bij de online reservering geen vakje voor opmerkingen had zien staan en ik anders daarin wel even een en ander had toegelicht. Beiden lachten we erom en het ijs was gebroken. De thee werd erbij gehaald, we keken naar wat foto’s van kapsels die ik op mijn telefoon had staan en ze legde een en ander uit. Vervolgens ging ze aan de slag om te zorgen dat ik weer tevreden naar buiten kon gaan met mijn “tussencoupe”.  Het is nog niet helemaal zoals op de foto’s, want daarvoor moet het haar bovenop mijn hoofd nog een stukje groeien, maar het komt al aardig in de buurt. De kapster vertelde dat nu ze mijn chemopluis al een beetje eraf heeft geknipt, het waarschijnlijk extra hard de komende weken gaat groeien en ook wat harder zal worden. Het chemopluis is eigenlijk het eerste nieuwe haar dat na de chemo op mijn hoofd is gekomen. Het is super zacht van structuur, net eigenlijk als bij een baby die de eerste haren begint te krijgen. Na het kappersbezoek fiets ik tevreden naar huis, ben trots op mezelf en voel me weer een stuk beter. 

Het was namelijk een lastige anderhalve week ervoor geweest. Het afscheid van een aantal lotgenoten op kanker.nl maakte toch meer indruk op mij dan ik dacht. Waar ze van te voren nog volop schreven in hun blogs wat er allemaal speelde, was daar ineens het bericht van een familielid van hen. En dat betekent op kanker.nl eigenlijk maar 1 ding, er is weer een mooi mens overleden aan die verschrikkelijke rotziekte.  Aan mede bloggenoten hoef ik dit niet uit te leggen, maar het is een wereld waar anderen vaak toch weinig weet van hebben. Nu lees ik niet alle blogs en heb ik af en toe contact met een aantal bloggers via een persoonlijk berichtje. Nu kun je denken, maak je het jezelf dan niet steeds lastig door die verhalen dan te lezen. Ik vind op kanker.nl veel herkenning, steun en lees ook bepaalde verhalen om mezelf misschien wat te proberen voor te bereiden op datgene dat nog gaat komen. Het is een bepaalde belangstelling maar ook nieuwsgierigheid naar de denkwijze van anderen. Partners van overleden lotgenoten beschrijven hoe het hen vergaat. Ik lees het in de hoop dat ik er iets uit kan halen wat ik voor Bas kan doen, om te zorgen dat het straks als ik er niet meer ben, het misschien net iets makkelijker te handelen is allemaal. Aan de ander kant weet ik ook wel dat hij het op zijn manier zal doen en heb ik er vertrouwen in dat dat hem lukt. Maar het is denk ik mijn manier, mijn gevoel van misschien iets kunnen doen voor hem en me te kunnen verplaatsen in zijn gedachtengang. Het overlijden van lotgenoten doet me wel weer extra stilstaan bij mijn eigen sterfelijkheid en proces waarin ik zit en zorgt ervoor dat mijn gedachten overuren draaien. Het laatste berichtje dat ik ontving waarin medeblogster Alice al wel aanvoelde dat het voor haar niet lang meer zou gaan duren en we afspraken dat wanneer mijn tijd straks ook daar is, we samen nog eens zouden proosten op het leven dat we hier op aarde beiden zo liefhebben, komt nog steeds vaak in mijn gedachten voorbij. Als ik het berichtje in mijn inbox zie staan realiseer ik me elke keer weer dat er niks meer onder zal komen te staan, ze is er immers niet meer. De wereld die weer doordraait met een mooi mens minder. Iets van alledag, maar op kanker.nl vaak extra zichtbaar. En straks, hoe zal dat dan zijn voor mijn vrienden, mijn familieleden, mijn collega’s, mijn medebloggers? Allemaal gedachten die voorbij vliegen. We betrekken de dingen die we meemaken en horen denk ik allemaal wel eens op onszelf, we ontkomen er niet aan, ook ik niet.

Een probleem waar in de anderhalve week voor mijn kappersbezoek veel negatieve energie in was gaan zitten was het volgende. Voor onze reis naar Noorwegen moet ik in het bezit zijn van een QR code die aantoont dat ik volledig gevaccineerd ben. Waar wij dachten dat we er eigenlijk alles aan gedaan hadden om te zorgen dat we deze zomer nog een keertje naar Noorwegen zouden kunnen reizen, zag het er naar uit dat door het ontbreken van deze QR code het hele verhaal niet door zou kunnen gaan. Noorwegen hanteert extra strenge inreisregels en daarbij hoort een volledige vaccinatie. (Leek ons geen probleem, aangezien wij beiden volledig gevaccineerd zijn) Extra testen of iets dergelijks is niet voldoende om binnen te mogen komen. Ik denk dat we minstens 15 keer gebeld hebben met GGD, RIVM, Corona app en verschillende hulplijnen. Elke keer eerst een uur in de wacht om vervolgens weer je verhaal te doen.  Medewerkers die super hun best doen, maar je eigenlijk niet verder kunnen helpen, omdat alles goed lijkt  te staan in het systeem(niet dus) en ze zelf verder niks aan kunnen passen. Op een gegeven moment was ik zo boos, verdrietig en gefrustreerd dat ik uitgesproken heb van : “ laat heel die vakantie maar zitten, ik blijf wel gewoon thuis”.  Natuurlijk was dat helemaal het tegenovergestelde van wat ik eigenlijk wilde.  Ik was zo klaar met de situatie en het voelde alsof niemand ons verder kon helpen.  Maar zoals de meeste mensen ons kennen, geven wij niet zomaar op, dus gingen we ook hier weer verder. Familie en vrienden dachten mee en we belden en mailden rond.  De oproep van Bas op LinkedIn werd massaal gelezen en gedeeld en kwam uiteindelijk bij mensen op hogere posities van verschillende organisaties terecht, die ons vervolgens wel bleken te kunnen helpen. Dankzij de extra inzet van een aantal mensen en mijn huisarts kon ik afgelopen weekend gelukkig ingaan met goed nieuws.  De QR code was geregeld. Nu ben ik niet alleen volledig gevaccineerd, maar kan ik ook aantonen dat ik volledig gevaccineerd ben. Nu nog hopen dat Noorwegen de komende tijd geen extra maatregelen gaat nemen, omdat de cijfers in Nederland weer enorm gestegen zijn. We blijven duimen.

Stom eigenlijk hoeveel impact zoiets kan hebben. Maar het is zo vervelend als je iets voor elkaar wilt krijgen, je niet meer weet hoe je het op moet lossen en hierin super afhankelijk bent van anderen.

 Deze reis, deze vakantie betekent voor ons zoveel meer, dan alleen maar even lekker eropuit gaan. Bas vertelde laatst hoe erg hij uitkijkt naar deze vakantie en we bespraken dat we nu met een beter gevoel op vakantie gaan dan vorig jaar. Vorig jaar zaten we in Noorwegen en kregen we daar het bericht te horen dat de baarmoederhalskanker was uitgezaaid en ik ongeneeslijk ziek was. We hadden daar toen veel emotionele gesprekken samen en wisten dat na de vakantie ons een zwaar behandeltraject te wachten stond. Misschien is het raar, maar nu we weten hoe de situatie is, gaan we met een rustiger gevoel op reis al kan de situatie natuurlijk in een aantal maanden ook weer enorm anders zijn. Misschien zijn we er al wat meer aan gewend, al is dat ook niet het goede woord. Mee dat ik het schrijf, bedenk ik me dat de situatie nooit wendt, maar je misschien toch een bepaalde berusting er in vindt. Al is dat ook niet helemaal waar als ik daar over nadenk. Nog steeds wil mijn hoofd er niet helemaal aan dat dit mijn situatie is, dat ik dit leven leid met de kanker in mijn lijf en dat de dood veel sneller dichterbij zal komen als dat ik ooit had gedacht. Daarnaast realiseren we ons maar al te goed dat het ook had kunnen zijn dat ik er nu al niet meer was geweest en we überhaupt deze reis niet meer samen hadden kunnen maken. We beschouwen het denk ik beiden als een groot cadeau. 

Verder heb ik de afgelopen weken een vervroegde IVA-aanvraag gedaan bij het UWV. Een arbeidsongeschiktheidsuitkering voor mensen die nauwelijks nog kunnen werken of niet meer zullen herstellen. Als ik daar te lang over nadenk maakt dat mij verdrietig, dus doe ik dat maar niet te veel en zien we wel hoe het loopt. Aan de ene kant is het natuurlijk super fijn dat dit zo geregeld is in Nederland en dat die voorziening er is, maar wie wil er nu aanspraak moeten maken op zoiets? Het betekent altijd dat er een andere zijde is van de medaille. Maar als je dan toch ongeneeslijk ziek bent, is het wel heel fijn als je je geen financiële zorgen hoeft te maken, al heeft deze beslissing natuurlijk wel invloed op je financiële situatie. Toen ik vorig jaar mijn WIA-aanvraag indiende en voor een deel arbeidsongeschikt werd verklaard had ik niet gedacht dat ik nu alweer de volgende stap zou moeten gaan maken naar volledige arbeidsongeschiktheid. En het is eigenlijk maar goed dat je dat allemaal van te voren niet weet denk ik dan maar. 

Afgelopen zaterdag zijn we samen met mijn schoonzus en zwager nog een nachtje naar Düsseldorf geweest. We hebben overheerlijk sushi gegeten bij een geweldig maar typisch Japans restaurant. Voor de gezellige inrichting hoef je niet te gaan, groot TL-licht en plastic schotten, maar wil je een keertje de lekkerste sushi 🍣 🍱🍜 eten die er bestaat, dan kan ik je wel een tentje aanraden😁. 

De komende week is het elke dag wat dingen voorbereiden voor onze vakantie. Gisteren heb ik nog twee hangmatten met een mosquito net besteld. Mijn wens is om deze zomervakantie nog een keertje midden in de natuur te slapen aan een idyllisch meertje in Noorwegen. Bas heeft hier nog wel zijn vraagtekens bij, maar ja als je een vrouw hebt die dingen wil uitproberen en avontuurlijk is aangelegd, tja wat moet je dan?😁  Gelukkig is daar Janneke die met ons mee zal gaan tijdens dit avontuur en hier ook helemaal voor is. 😁 Toen we vorig jaar bij Arie en Janneke een aantal dagen hadden gelogeerd, hadden we met elkaar afgesproken tijdens  een hike daar in de bergen, dat als we het jaar erop weer zouden terugkomen, we met z’n drietjes zo’n overnachting in de de natuur zouden gaan plannen. Trouwens we gaan met z’n viertjes, Finn mag natuurlijk ook mee. Voor hem geen hangmat, maar een isolatiematje om droog en warm op te kunnen slapen. Nou ja slapen? 🤔We zullen zien wat er van slapen komt, een belevenis zal het zeker worden. 

Voor nu wens ik iedereen nog een hele fijne dag, een hele fijne week en tot de volgende keer!

Liefs Bianca’s