Leave a little sparkle wherever you go

Na een volle week neem ik even de tijd om lekker in de tuin in het zonnetje een nieuw blog te schrijven. Ik ben moe, maar voel me verder wel relaxt. De afgelopen twee weken zaten weer vol met leuke afspraken. Af en toe misschien een beetje te veel op een dag, maar ik merk dat mijn energie mij de laatste weken niet in zo de weg heeft gezeten en dat dus veel dingen die ik wil ondernemen gewoon lekker door kunnen gaan. 

Vorige week was daar eindelijk het moment dat ik de verrassing, waar ik al een aantal maanden mee bezig was, met Bas kon gaan delen. Het verhaal begon zo: Toen ik in 2020 te horen had gekregen dat ik weer ziek was en door alle coronamaatregelen allerlei concerten werden afgezegd, kwam ik op het internet een bericht tegen over de stichting No Guts No Glory. Ik las dat zij muzikale wensen verzorgden voor mensen die geraakt waren door kanker. Omdat ik toen niet wist hoe lang ik nog zou hebben en er wel eens de kans bestond dat we door corona niet meer de mogelijkheid zouden gaan krijgen om een concert bij te kunnen gaan wonen, heb ik ze een mailtje gestuurd. Het leek mij mooi om Bas eens in het zonnetje te gaan zetten. In eerste instantie dacht ik aan een tuinconcert van Rowwen Hèze met muziek waar wij beiden altijd enorm goede energie van krijgen. In tijden waarin we het lastig hebben, is het juist wel eens lekker om uit die gevoelens getrokken te worden door hun vrolijke teksten en accordeonmuziek.  Een paar weken later las ik op de Facebookpagina van No Guts No Glory dat ze het erg druk hadden met verschillende aanvragen van wensen. Natuurlijk was het door al die coronamaatregelen ook allemaal niet zo makkelijk meer om überhaupt bepaalde wensen uit te kunnen laten komen. Ik hoorde niets en dacht na een tijdje, ach ze kunnen natuurlijk ook niet altijd iedereen helpen. Totdat ik een aantal maanden terug een mailtje kreeg van Ellen (directeur van de stichting). Ze was bezig geweest met het opruimen van haar mailbox en geschrokken toen ze mijn onbeantwoorde mailtje tegenkwam. Ze excuseerde zich, op de een of andere manier was mijn mailtje op de achtergrond geraakt en vergeten. Ik mailde haar terug dat dat natuurlijk kon gebeuren, dat ik nergens meer op gerekend had en dat het helemaal geen probleem was. “Ik leef immers nog”, schreef ik haar😄 en “er was nog genoeg tijd om de wens uit te laten komen”😉. De wens rondom Rowwen Hèze bleek lastiger dan gedacht. Hun management gaf aan dat ze dit soort zaken niet meer deden. Het was emotioneel te belastend voor de bandleden. Eerlijk gezegd was daar in eerste instantie natuurlijk ook even een kleine teleurstelling. Ik wilde Bas immers met iets speciaals verrassen en in mijn ogen was dit het ultieme. Maar natuurlijk begrijp ik ook wel dat zij waarschijnlijk iedere dag dit soort aanvragen krijgen en dat dit soort verhalen andere mensen ook niet in de koude kleren gaat zitten. Toch heb je even zoiets van, tja, maar ik ben toch gewoon een leuk, vrolijk, enthousiast en positief persoon en dat ik daarnaast ook kanker heb en eerder dood ga, dat is maar een klein stukje Bianca. Natuurlijk begrijp ik ook wel dat het zo niet werkt, maar ik wilde je nu gewoon even meenemen in de gedachte die er naast het begrip toch even oppopte in mijn hoofd. Ellen gaf hierna aan dat we natuurlijk gewoon iets anders speciaals zouden gaan bedenken voor Bas. En dat hoefde niet zo moeilijk te zijn, Bas is namelijk een enorm grote muziekliefhebber en daarvoor waren meerdere opties te bedenken. Ellen en ik zijn samen gaan sparren en kwamen bij de band Aurora. Zij liet zich niet tegenhouden bij het bericht dat dat concert in Nederland eigenlijk al uitverkocht was en is daarvoor haar best gaan doen. Toen we een paar weken terug op Tenerife zaten kreeg ik het bericht dat het haar allemaal gelukt was. Zat ik daar in mijn eentje blij te wezen achter mijn telefoon. Ik had al weleens een paar keer naast Bas gezeten wanneer er ineens een whatsapp berichtje van Ellen oppopte. Elke keer hoopte ik maar dat Bas het niet zou zien en zou vragen: “Wie is dat?.” Ellen en ik spraken af dat ik na onze vakantie een stuk zou schrijven voor op hun website en vervolgens de verrassing met Bas zou gaan delen. Toen het stuk klaar was stelde ik aan Bas voor om ‘s avonds lekker uit eten te gaan. Onder het mom van het is bijna weekend en zo lekker weer, klonk een hapje eten op het terras heel aantrekkelijk, dus was daar meteen zijn “ja”. Dat er meer achter dit etentje zat kon hij nog helemaal niet vermoeden en van binnen had ik de grootste pret. Nadat de ober onze bestelling had opgenomen en ons eerste drankje was geserveerd, legde ik een envelop voor hem neer. Ik had die middag een kaart geschreven met een hoop lieve woorden en uiteindelijk de naam van de site eronder. Bas las de kaart, nam de lieve woorden tot zich, bezocht de site op zijn telefoon en daar vond hij het volgende verhaal:

https://www.stichtingngng.nl/2022/05/05/biancas-wens-voor-bas/

Bas was duidelijk onder de indruk van het verhaal. Het was mooi om te merken dat de woorden goed over waren gekomen en hij zeer blij verrast was. Zeker doordat alles zo in het geheim geregeld was en dat allemaal speciaal voor hem. Ik ben blij dat ik het nu niet meer geheim hoef te houden voor Bas en we samen al van de voorpret kunnen gaan genieten. 

In het weekend hadden we verschillende ontmoetingen met vrienden en familie. Samen met mijn ouders heb ik ook “ons” bankje bezocht. Mijn moeder was er nog niet geweest en een tijdje terug had ze aangegeven dat ze het lastig vond dat als ik er straks  niet meer zou zijn, er geen plek zou zijn om naartoe te gaan zoals bij een begraafplaats. Ik had aangegeven dat ik hoopte dat juist “ons” bankje straks zo’n plek zou kunnen zijn. Na het bezoek van het bankje in het bos had ik het gevoel dat ze misschien nu toch ook dat gevoel kan delen. Al zal het vast gepaard gaan met een hoop tegenstrijdige gevoelens. Weten dat zij haar dochter zal gaan verliezen doet haar veel verdriet. Het is erg zoeken voor haar om een manier te vinden om daarmee om te gaan,  maar ik hoop dat zij ondanks het verdriet ook de schoonheid van zo’n mooie open plek midden in de natuur kan zien en voelen en dat daar ruimte zal zijn om te denken aan alle mooie herinneringen die we hebben en natuurlijk nog de komende tijd eraan toe gaan voegen.

Het is elke keer weer erg fijn om te ervaren dat we zo’n prettige groep mensen om ons heen hebben en daar mee af te spreken. Die fijne groep mensen breidt  zich ook nog steeds uit. Zo was daar afgelopen woensdag een lunchdate met Gera. Een lotgenote die ik heb leren kennen via kanker.nl. Ze sprak mij een keer in het ziekenhuis aan. Ze had mij herkend in de wachtkamer bij de CT-scan. Sindsdien hadden we vaker contact via Whatsapp  en sinds een aantal maanden ook door middel van videobellen. Tot we een aantal weken terug beiden tot de conclusie waren gekomen dat het toch wel heel erg leuk zou zijn om elkaar eens in het echt te ontmoeten. Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben uren zitten kletsen over van alles en nog wat. Het is fijn dat we zoveel herkenning vinden bij elkaar. Zeker niet alleen op het kankervlak, maar ook als het gaat over hoe we over dingen denken en in het leven staan. Gera praat lekker makkelijk en daardoor kan ook alles gezegd worden. Zo vertelde ik haar dat ik in het begin dat we elkaar leerden kennen toch wel even een drempel over moest om het contact aan te gaan. Ik had net meegemaakt dat een lotgenote waar ik  al een aantal jaar bevriend mee  was, was overleden en dat er dus soms een stemmetje in mijn hoofd was die mij bij dit soort nieuwe contacten zei dat dit weer zou kunnen gaan gebeuren. In het contact met lotgenoten met dezelfde diagnose krijg je  immers vaak een spiegel voor en dat kan soms ook erg confronterend en verdrietig zijn. Toch heb ik gemerkt dat die gedachte weer snel naar de achtergrond is verdwenen na ons eerste contactmoment. Als we elkaar spreken is het gewoon zo gezellig, dat het mij juist ook heel veel fijne momenten oplevert en het voelt alsof we elkaar al veel langer kennen. Als ik alleen maar toe zou geven aan dat kleine stemmetje in mijn hoofd, dan zou ik mezelf dit soort fijne contacten juist ontzeggen, denk ik dan maar, dus probeer ik ze toch wel aan te gaan. 

Zo is daar volgende week de high tea met 18 andere blog/ lotgenoten van kanker.nl. Ik kijk er erg naar uit om de gezichten/mensen achter al die namen/ verhalen te gaan ontmoeten. Het is eigenlijk leuk en ook wel een beetje spannend tegelijk. Maar waarschijnlijk is het zo dat na een aantal minuten het vast ook weer heel vertrouwd zal voelen. Ik heb van een aantal mensen immers al zoveel gelezen en gehoord, dat ik dat toch echt geen vreemden meer kan noemen. Het is mijn kankerfamilie zeg ik altijd. Een familie waar je eigenlijk niet bij wil horen, maar die o zo begripvol, vriendelijk en vertrouwd is.

Verder heb ik nog een fotoshoot met Finn gehad in het bos. Een tijd terug had ik een oproep voorbij zien komen van Stichting Olijf. Zij brengen onder hun donateurs vier keer per jaar het olijfblad uit waarin zij de laatste ontwikkelingen op het gebied van gynaecologische kanker onder de aandacht brengen. Ze waren op zoek naar mensen die mee wilden werken aan de rubriek InBeeld. Ze interviewen dan een (ex)kankerpatiënt over een hobby die voor diegene erg helpend is. Voorheen was dat meestal een creatieve hobby, maar deze keer dus  een sportieve, namelijk hardlopen. Ik wilde dit graag onder de aandacht brengen omdat ik soms het idee heb dat als mensen ziek worden ze vaak zelf al bepaalde dingen uitluiten. Niet dat ik nu iedereen die te maken krijgt met kanker aan het hardlopen wil krijgen hoor, maar mijn ervaring is dat het soms heel erg helpend kan zijn om dit soort voorbeelden te zien en er vervolgens voor te zorgen dat diegene denkt: misschien kan het toch nog wel. Ik denk dat als ik  tijdens de jaren dat ik ziek ben geweest was gestopt met hardlopen, dan had ik dat nu vast ook niet meer gedaan. Maar doordat ik het in al die jaren waarin ik ziek was en ook tijdens de vele behandelingen toch ben blijven doen, al was het maar op een heel laag pitje, heeft het ervoor gezorgd dat ik dit nu nog kan. Natuurlijk komt er een tijd, dat ik ook dit op zal moeten geven, omdat het niet meer helpend is voor mijn lichaam en geest. Maar zolang je een hobby hebt waar je zowel lichamelijk als mentaal veel uithaalt kan dat zo helpend zijn tijdens het hele ziekteproces. En natuurlijk niet alleen als je ziek bent. Veel mensen zeggen vaak dat ze niet van sporten houden. Ik denk dat dat vaak is omdat ze nog niet de juiste sport hebben ontdekt die bij hen past. En er valt juist zoveel te kiezen als het om sporten gaat.

Komende dinsdag worden Bas en ik samen weer voor een afspraak met mijn arts in het Radboud verwacht. We gaan dan de uitslag horen van de CT scan die ik donderdag weer heb gehad. Gelukkig hebben we voldoende leuke afleiding in de agenda staan voor de komende dagen. Gisteravond was daar nog een heerlijke en ontroerende verrassing van mijn collega’s. We hadden een gezellig kampvuur waarbij een koor van een van mijn collega’s ons muzikaal verraste met vier prachtige nummers. Bij de eerste noten liepen de tranen al over mijn gezicht. Ik was geraakt door de muziek, maar waarschijnlijk moest er ook gewoon de spanning van die ochtend nog even uit. Het infuusprikken was weer even flink tandenbijten en ondanks dat ik al heel wat keren in het apparaat voor de CT-scan heb gelegen, blijft alles er omheen toch niet de gewoonste zaak van de wereld. Het duurde even voordat ik mijn tranen weer onder controle had, maar na het tweede nummer voelde ik me weer ontspannen en genoot op en top van een heerlijke avond. Dankjewel lieve collega’s dat jullie er nog steeds iedere keer voor mij een feestje van weten te maken als we samen zijn. 

Voor nu wens ik iedereen nog een heerlijk weekend. Doe zoveel mogelijk dingen waar je blij van wordt en tot snel weer!

Liefs Bianca