Memories are forever💛

Vermoeid word ik wakker en ik twijfel of ik er al wel of niet uit zal gaan. Aan de ene kant wil ik blijven liggen, de dag aan mij voorbij laten gaan en in mijn dromen weer even terug naar vorige week, toen we nog heerlijk in het zonnetje in Portugal lagen. Maar ik weet dat zo’n dag uiteindelijk niet helpend zal zijn. Ik had me bij thuiskomst uit Portugal voorgenomen om mijn dagen weer te vullen met zinvolle activiteiten, zodat de voldoening na een dag groot is en ik daardoor lekker in mijn vel zit. Afgelopen zondag was ik  voorzichtig weer een rondje gaan hardlopen. 5 Weken terug had ik scheurtjes in mijn kuitspier opgelopen en ik wilde deze keer niets forceren. Dat had ik namelijk 3 weken terug wel gedaan (yep eigenwijs zoals ik was😬) en ik was toen terug bij af. Mijn fysio had de afgelopen weken mijn kuit iedere week behandeld en het intapen bleek effectief. Maandag was ik al vroeg uit de veren, bloedprikken in het ziekenhuis in Breda, bezoek aan de fysio, de gewone week was weer begonnen. ‘s Middags had ik de kolommen van onze nieuwe overkapping in de beits gezet en ‘s avonds lag ik met een tevreden gevoel op de bank. 

Maar dinsdagochtend dus die twijfel of ik wel of niet richting het zwembad zou gaan zoals ik op de planning had. Toch maar mezelf uit mijn bed gehesen, een douche genomen en richting het zwembad gefietst. Toen ik eenmaal in het water lag draaide mijn hoofd overuren. Normaal gezien trek ik dan wat baantjes extra stevig door en laat ik alle gedachten achter, maar ik merkte dat dat deze keer niet lukte. De spanning voor de bloeduitslagen die middag zat er goed in. Ik besloot wat minder baantjes te trekken dan normaal en mezelf te verwennen met vervolgens wat meer tijd in de sauna. Ook hier kreeg ik de vele gedachten niet uit mijn hoofd, maar het gevoel dat ik even extra lief was voor mezelf en dit extra verwenmoment mezelf gunde, voelde goed. Nu vraag je je misschien af, welke gedachten blijven dan steeds door je hoofd gaan?  Natuurlijk denk ik vaak terug aan vorige week. Iedere dag is het even, wat waren we vorige week op dit moment in Portugal aan het doen? Zulke fijne herinneringen, die natuurlijk heerlijk zijn om aan terug te denken. Zo hadden we na mijn vorige blog nog een dag doorgebracht op het water met een zeilboot. Het was echt heerlijk. En ondanks dat we geen dolfijn gespot hadden, was het een geweldige dag. We hebben genoten van het varen en super leuke mensen ontmoet. Het is bijzonder dat je zulke heerlijke gesprekken kunt hebben met mensen die je eigenlijk nog niet goed kent. Je herkent het vast wel. Je komt soms mensen tegen met wie je direct een klik hebt. Een vriendin vertelde afgelopen week dat dat een van de redenen is dat ze gelooft dat er iets is na de dood. Dat je op de een of andere manier toch weer ergens terugkomt en dan weer een connectie met iemand hebt die je voorheen ook hebt gekend. Wie weet….. Ook wanneer je op zo’n boot zit en nieuwe mensen leert kennen is het natuurlijk niet zo dat ik tegen Jan en alleman meteen vertel dat ik ziek ben. Mensen vragen meestal eerst wat voor werk je doet. Op die vraag kan ik nog wel een gemakkelijk  antwoord geven. Lerares is een antwoord wat iedereen iets zegt en waar ik enthousiast over kan vertellen. Het enige is dat na een paar minuten vervolgens het besef bij de ander komt dat het niet gewoon is dat je als lerares zomaar tussendoor op vakantie kunt, dus komt dan ook vaak de vervolgvraag: “Maar is het nu vakantie dan in Nederland?”  Op zich natuurlijk nog steeds geen reden om alles te moeten vertellen, maar in sommige gevallen kan het het juist ook prachtige gesprekken opleveren. Ik heb gemerkt dat als ik me open opstel, ik dat vaak van de ander ook terug krijg. En van die gesprekken krijg ik goede energie. Natuurlijk heb ik het soms ook gewoon over koetjes en kalfjes, of houd ik bepaalde gesprekken kort. Het is fijn om te merken dat ik de handigheid en zinnen in huis heb om zelf te bepalen wanneer en met wie ik welk gesprek aanga. Ook was daar op vakantie een fijn gesprek met Bas. Na de boottocht zaten we op een heerlijk plekje samen aan zee. Oesters en wijn erbij en we waren zo’n beetje onze vakantie, die tegen het einde liep, aan het doornemen. We benoemden waar we beiden zo van genoten hadden. Met een lach en een traan deelden we onze gedachten, angsten en alles waar we zo enorm van genoten hadden deze week. Mooie herinneringen die we samen hadden toegevoegd aan de vele die er al zijn.

Wanneer ik dinsdagmiddag gebeld word door mijn oncoloog blijken mijn bloeduitslagen in orde te zijn. Mijn tumormarker is in plaats van verder gestegen, deze keer iets gedaald, dus dat geeft een fijn gevoel. Het is fijn om te ervaren dat wanneer mijn tumormarker stijgt, dat dus niet wil zeggen dat hij ook niet af en toe wat kan dalen. Hij blijft was schommelen, maar voor nu is het goed. Mijn oncoloog geeft aan dat ik er voor mag kiezen om niet om de drie weken mijn bloed te laten checken, maar om de 6 weken. Ze durft dit wel aan omdat mijn bloeduitslagen al maanden geen grote uitschieters laten zien en de gezondheidsklachten zoals de vele hoofdpijn, gewrichtspijn en vermoeidheid die ik ervaar,  duidelijk bijwerkingen zijn van de immunotherapie. De vraag is alleen: durf ik het aan om van 3 naar 6 weken te gaan? Ik zou dan wel gewoon om de 3 weken mijn immunotherapie krijgen, maar het scheelt weer een afspraak op het ziekenhuis voor mij. Het is een dubbel iets. Aan de ene kant geeft zo’n bloeduitslag elke keer een bepaalde spanning en onrust, maar aan de andere kant voelt het ook als een bepaalde controle en geeft het soms ook het hoognodige vertrouwen. Aangezien ik niet zomaar op mijn lijf durf te vertrouwen. Me goed voelen wil niet altijd zeggen dat dat van binnen ook daadwerkelijk zo is en dan geeft zo’n extra controle toch een bepaalde houvast. Mijn oncoloog geeft aan dat het ook niet moet, maar dat ze het wel mag van haar. We spreken af dat we over 6 weken, als ik weer een CT scan heb gehad, er op terugkomen. Ik bespreek het met Bas en die geeft aan dat ook hij er zo zijn twijfels over heeft. Hij heeft gelijk wanneer hij zegt dat ik nu soms al veel moeite heb met de stijging van bepaalde bloedwaarden. In die zin is het prettiger als je daar langzaam aan kunt wennen en de stijging met kleine stapjes gaat. Natuurlijk komt de stijging uiteindelijk op hetzelfde neer als je het over 6 weken bekijkt,  maar een stijging van bijvoorbeeld 10 in 3 weken voelt toch anders dan 20 in 6 weken. Het is echt een mentaal iets denk ik en daarin moet ik goed bekijken wat uiteindelijk helpend is voor mij. 

Met forse tegenzin sta ik vervolgens woensdagochtend op. Vandaag weer op en neer naar Nijmegen. Ik heb er totaal geen zin in, maar ik schiet meteen weer die ene helpende gedachte mijn hoofd in. Ik weet waarvoor ik het doe. Toch blijft het een vreemd iets als ik stilsta bij het feit dat dit nu bij mijn leven hoort. Ik denk dat veel van mijn vrienden, collega’s en familie zich geen voorstelling ervan kunnen maken als het hun leven zou zijn. Zo had ik er vroeger ook nooit zo bij stil gestaan. Je denkt dan vaak: dat overkomt mij vast niet. Al denk ik ook dat ze door het lezen van mijn blogs er misschien nu wel al eens bij stil hebben gestaan. En dan nog denk je misschien, dat overkomt mij niet. Ik hoop het voor ze. En mocht het wel gebeuren, dan hoop ik ook dat ze weten dat die tijd dan nog vol met leuke en fijne dingen kan zijn en dat je je ook nog oprecht gelukkig kan voelen.

Zo was daar gisteravond nog even een heerlijk momentje. Een lieve collega kwam mij ophalen en we brachten samen een bezoekje aan het schoolkamp van de middenbouw van mijn school. Heerlijk om al die blije smoeltjes te zien die daar zaten te genieten rondom een groot kampvuur, mijn collega’s die een heel verhaal ophingen rondom de kookpan met toversoep en Juf Bianca genoemd te worden. Een leerling die mij vertelde dat ze blij was dat ik er ook was. Mijn hart maakt op zo’n avond weer veel  blij sprongetjes. Ik geniet op en top van zo’n moment, even weer ouderwets Juf zijn, al is het maar een heel klein beetje.

Mijn immunotherapie zit er inmiddels  weer in. Verpleegster Neeltje maakte er een zo aangenaam mogelijk bezoekje van. Tussen haar harde werken door was er lekker tijd om gezellig te kletsen en het uur vloog voorbij. Wat een verschil kan zo’n verpleegster dan maken zeg. Waar ik met tegenzin naar Nijmegen ging, ga ik met de goede energie weer naar huis. Weer zo’n fijn gesprek die de juiste vibe geeft. De eerste dagen, vanwege de vermoeidheid die door de kuur dan duidelijk meer opspeelt, even rustig aan doen. Gelukkig heb ik genoeg leuke dingen voor de komende weken op de planning staan om weer naar uit te kunnen kijken. En er kan natuurlijk verder gebrainstormd worden over de volgende vakantie. Misschien heeft een van jullie nog wel een leuk idee? Toch benieuwd wat de favoriete plekjes van anderen zijn 😉, levert mij misschien weer goede inspiratie voor een nieuwe uitdagende vakantiebestemming op voor deze winter. Fijne week allemaal nog!

Liefs Bianca