Music is life. That’s why our hearts have heartbeats.

Ik zit in de taxi met tranen in mijn ogen. De chauffeur heeft 100% NL opstaan en het liedje: Breng me naar het water gecoverd door Sera klinkt door de taxi.Ik hoor de tekst aan en zie voor me hoe ik  afscheid neem van Bas en hem zeg dat het goed is om te gaan. Niet dat dit nummer altijd deze gedachte en emotie bij mij naar boven haalt, maar deze week hoeft er niet veel te gebeuren en ik ben snel geraakt. Zeker muziek en bepaalde teksten lijken dit zo op te roepen. Gelukkig werkt het niet alleen zo bij de droevige teksten, maar ook de opzwepende nummers lijken juist de goede vibe naar boven te brengen. Ik weet dus wat me te doen staat als ik me mee laat slepen in de muziek. 

Het is een week waarin meerdere ziekenhuisafspraken staan en dan ben ik meestal niet op mijn best. Geef mij maar de weken waarin mijn ziekte wat meer op de achtergrond aanwezig is. En het is echt niet zo dat op maandag het bloedprikken in het ziekenhuis in Breda super vervelend is. De laatste keren gaat het prikken eigenlijk vrij makkelijk en ben ik er meestal zo weer vanaf. Maar als ik dan het ziekenhuis daar binnenloop op maandagochtend vraag ik me soms echt wel af: “Wat doe ik hier, waarom is dit een onderdeel van mijn leven en ik loop er bijna rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Misschien een houding om mezelf te beschermen tegen  dat stemmetje dat me zegt dat ik het helemaal niks vind en er gewoon een hekel aan heb om er te zijn. Gewoon net als al die andere mensen die ik onderweg op de snelweg tegenkwam, naar je werk kunnen rijden op maandagochtend, klinkt dan gewoon stukken aantrekkelijker. ‘S avonds hebben Bas en ik een lastig gesprek over een uitvaart. Een tijdje geleden had ik een en ander al op papier gezet, maar ik merk dat Bas ook nog meer behoefte heeft aan duidelijkheid, dus spreken we af om contact te gaan leggen met een uitvaartondernemer en een en ander al door te spreken. Het geeft Bas en mij hopelijk de nodige rust hierover. Het is moeilijk om bij elkaar te merken hoe we beiden zoekende hierin zijn en dat alleen de gedachten eraan al enorm veel verdriet bij ons oproept. De tranen vloeien en soms weten we ook gewoon niet hoe we het allemaal moeten doen. Aan de ene kant vindt ik het fijn dat ik erover mee kan denken, maar aan de andere kant is het iets waar we helemaal niet mee bezig willen zijn. Als Bas vervolgens ‘s avonds een telefoongesprek voert en ik in de keuken iets aan het opruimen ben, lopen de tranen alweer over mijn wangen. Het is soms lastig en confronterend om te horen waar anderen mee bezig zijn, nee niet met het bespreken van hun uitvaartwensen, maar de gewone dingen: woningplannen, de kinderen, carriere, allemaal dingen die gericht zijn op de toekomst. Normaal van die dingen die ik prima kan hebben, maar in zo’n week als deze even niet. 

Gelukkig weet Bas inmiddels wel dat ik in zo’n week sneller geraakt ben en schrikt hij niet meer zo snel van een paar tranen. De extra knuffel van hem of alleen al luisteren wat er in mijn hoofd omgaat doet dan wonderen. Maandagnacht ben ik onrustig. De uitvaart krijg ik maar niet uit mijn hoofd, alles passeert in mijn gedachten en ik zie de dingen voor me. Ik lig een uur wakker totdat ik besluit er even uit te gaan en met een mok warme melk kruip ik samen met Finn op de bank. Finn legt zijn kop op mijn borst en valt heerlijk in een diepe slaap. Ik voel zijn buik op en neer gaan en de spastische bewegingen die hij maakt met zijn poten. Ik moet weer denken aan de woorden die ik een tijd terug als reactie op mijn blog kreeg. Ik kijk hoe Finn in het nu leeft en daardoor geen zorgen kent. Zijn warme zware kop tegen me aan zorgt ervoor dat ik rustig ben en na een half uurtje besluit ik om weer mijn bed in te kruipen. Gelukkig val ik daar wel weer in slaap. 

De volgende ochtend neem ik de tijd om even wat bij te slapen. Later in de ochtend krijg ik een telefoontje van het Radboud en vertelt mijn arts dat mijn bloeduitslagen in orde zijn. Een lichte stijging van de tumormarker past binnen de schommelingen die hij al maanden laat zien. En mijn arts geeft aan dat de CT-scan die over twee weken gepland staat, weer meer duidelijkheid zal gaan geven. Vorige week had ik nog een hoopvol gesprek gehad met dokter Zusterzeel, mijn oncologisch gynaecoloog, die vanaf de zijlijn alles volgt. Ik had aangegeven dat ik hartstikke blij ben dat de immunotherapie zo goed zijn werk lijkt te doen, maar ook merk ik dat ik het steeds lastiger begin te vinden dat je helemaal geen idee van tijd hebt waarop ik mag rekenen. Ze vertelt me dat de immunotherapie die ik krijg ook pas sinds iets meer dan een jaar op deze manier gegeven wordt aan dames waarbij de chemo goed aangeslagen lijkt te zijn. Er zijn dus niet veel vergelijkbare verhalen waaruit je bepaalde dingen zou kunnen halen. Het is aan de ene kant onzeker, maar aan de andere kant ook hoopvol. Wie weet dat dit middel nog allemaal voor mij kan betekenen in de toekomst. Ik wil mezelf geen valse hoop geven, maar het is fijn dat ik ook niet meteen dingen uit hoef te sluiten. Hierbij bedenk ik me ook: stel dat ze er iets chronisch van zouden kunnen maken en het zou betekenen dat ik de rest van mijn leven nog heel lang op deze manier zou kunnen leven, hoe zou ik daar dan in staan? Natuurlijk zou ik alles er voor over hebben om nog tientallen jaren hier te kunnen zijn, maar dat hardop zeggen voelt te makkelijk. Het doet voor mijn gevoel niet voldoende recht aan het feit dat het leven dat ik nu leid echt niet altijd even gemakkelijk is. 

Na het telefoontje trek ik samen met Finn de bossen in. Hardloopschoenen aan en weer even een rondje door het bos mijn hoofd leeg lopen. Vorige week had ik op een zonnige maandagmiddag 10 km hardgelopen. Ons vaste rondje door het natuurgebied bij ons in de buurt is sinds korte tijd verboden gebied voor honden, dus was het de keus of een stuk dezelfde weg heen en terug of de hele route om het natuurgebied heen. Het was heerlijk weer en de kleuren in het bos waren prachtig, dus was dat voldoende motivatie om het hele stuk er omheen te proberen. Bij thuiskomst was ik kapot, maar ook super trots. Ik kan dit dus nog wel, was mijn gedachte. In een gesprek dat ik later in de week met mijn fysiotherapeut had, bespraken we wel dat het niet verstandig is om dit wekelijks te doen. Ik merk aan mijn gewrichten en spieren in mijn benen dat het hardlopen wel een extra belasting is op mijn lijf en dat 5 km dan eigenlijk wel meer dan genoeg is. Zo af en toe heb ik het gewoon nodig om te kijken waar mijn grenzen liggen en dan horen dit soort uitdagingen er voor mij een beetje bij. Na zo’n beproeving kan ik dan ook weer maanden rust vinden in het gewone 5km rondje.

Vanmiddag ben ik weer voor mijn immunotherapie naar Nijmegen geweest, de 15e alweer. Eefje mijn verpleegkundige vroeg zich al af hoe vaak ik inmiddels in het Radboud ben geweest? Het antwoord moest ik haar verschuldigd blijven, maar als ik alle bezoeken bij elkaar op zou tellen….. 

Mijn bloeddruk blijkt wanneer ze hem opneemt aan de hoge kant en op het randje om de kuur te mogen krijgen. Maar inmiddels weet ik dat de trappen die ik net heb genomen om op de hoogste etage van de dagverpleging oncologie uit te komen, waarschijnlijk de oorzaak hiervan zijn. Na een uurtje aan het infuus zit het er alweer op en ga ik met de taxi weer huiswaarts. 

Vanavond lekker languit op de bank genieten van de 3 sterren camping. Bas is een paar dagen voor zijn werk weg, dus hebben Finn en ik het rijk even alleen. Makkelijke tv met de heerlijke humor van Kees, Nick & Simon en tussendoor lekkere liedjes. Daarna heb ik nog een aflevering van de beste zangers die ik terug kan kijken. Elke keer als ik dit soort programma’s kijk, bedenk ik me dat het eigenlijk wel jammer is dat ik geen bekende zangeres ben. Het lijkt me heerlijk om mee te mogen doen aan een combinatie van de 3 sterren camping en de beste zangers. Niet om dan zelf liedjes te zingen hoor 😉😁, maar allemaal mensen die mijn favoriete liedjes zouden zingen op een camping. Ik zie mezelf al wel zitten rond het kampvuur en samen genieten van muziek en veel lol maken. Misschien moet ik bij mijn vrienden maar eens voorstellen om een eigen versie te maken😂. Ik denk dat ik mijn collega Jan wel zover krijg om op de gitaar alles te begeleiden, mijn collega Maartje en vriendin Jikke zouden de liedjes kunnen zingen en zo zijn er vast nog meer mensen die hun steentje bij zouden kunnen dragen aan een toffe versie van de drie sterren camping met goede vrienden 🏕🎶🎤🎸🎹🔥🍷. Ach wie weet, alleen al het fantaseren erover brengt lol met zich mee😃.

Voor nu wens ik  jullie allemaal nog een goede week met veel fijne muziek toe!  

“May your soul be touched by a beautiful song Every day”.

Liefs Bianca

Tja, en dan scroll ik door mijn foto’s van de afgelopen drie weken en zie ik dat ik nog een heleboel niet verteld heb😁. Dus in het kort: Foto’s van een heerlijke logeerpartij bij mijn ouders samen met mijn broer en neefje, de vele mooie boswandelingen met Finn, een bezoek aan een concert van Danny Vera, puppy’s knuffelen bij de fokker van onze Finn( daar krijg je altijd heeeeeeel veel goede zin van😄) en gezellige uitjes met vrienden.