Never stop learning, because life never stops teaching

Ik voel het water langs mijn lichaam glijden en haal adem in een bepaalde kadans. Zo zwemmend door het water voel ik dat ik optimaal leef. Mijn ogen dicht en baantje na baantje trek ik zo door. Ik probeer de medezwemmers in mijn baan bij te houden en anderen voor te blijven. Het is vanmorgen rustig in de fastlane dus dat zwemt heerlijk. Om de 20 baantjes even rust en na 1,5 kilometer zwemmen houd ik het voor gezien. Niet overdrijven denk ik. Gisteren was ik nog niks waard, dus laat ik vandaag nou niet met mijn energie gaan smijten. 

Gelukkig had ik vannacht weer beter geslapen en stond ik met een beter gevoel op. Afgelopen weekend was erg gezellig, maar op zondagavond was ik kapot. Een dagje Beekse Bergen met vrienden was super leuk, maar het mee blijven doen is maar tot op een bepaalde hoogte haalbaar merk ik iedere keer weer. Het frustreert me en heel mijn hoofd wil er op dat moment niet aan. Ik doe het zelf, want ik wil het allemaal zo graag en een stapje terug doen is dan zo moeilijk en daar betaal ik vervolgens de prijs voor. Ik stap zondagavond oververmoeid in mijn bed en wordt ‘s nachts beroerd wakker. Na een uur wakker liggen door de pijn in mijn lichaam en de gedachtes van hoe ik alles de volgende dag weer voor elkaar moet gaan krijgen, besluit ik om er even uit te gaan. Ik drink een kop warme melk en kruip het logeerbed in. Ik wil Bas niet wakker maken met mijn onrust en verstuur alvast een appje om mijn afspraak voor maandagochtend met een collega af te zeggen. Ik baal, want ik had er enorm veel zin in om bij haar langs te gaan, maar ik weet dat het geen haalbare kaart is. Ik moet maandagochtend wakker kunnen worden zonder agenda en maar zien wat er wel/ niet mogelijk is. Het wordt zo’n dag met joggingpak, tv kijken, bijslapen en wat Noors oefenen. Niet echt gezellig voor onze Finn die jarig is, maar ach gelukkig heeft hij er zelf weinig weet van. Wanneer ik mij op het eind van de middag weer wat beter voel verwen ik hem nog met een klein rondje bos en zorg dat Bas nog even een verjaardagscadeau voor hem regelt. Allemaal niet nodig natuurlijk, maar toch een traditie in huize van den Broek. Wanneer Bas thuiskomt merkt hij op dat het eigenlijk de eerste keer is dat hij iets heeft gekocht voor Finn. Dat zijn van die dingen die ik normaal altijd regel. Een stemmetje in mijn hoofd die dan weer even zegt dat het goed is zo en dat Bas er vast aan kan wennen. Het is wel vaker dat we dit samen benoemen. De dingen die zo vanzelfsprekend zijn in huis dat ik ze op me neem, maar dat het nu toch soms ook handig is als we ze samen doen, denk bijvoorbeeld aan de tuin. Iets wat echt mijn hobby is en waar ik altijd voor zorg dat het er netjes bij staat. Ongemerkt bespreek je soms toch net wat vaker wat je allemaal hebt gedaan. Terwijl ik ook wel weet dat als we dat allemaal niet zouden bespreken het ook allemaal op zijn pootjes terecht komt. Maar om te weten dat de verjaardag van onze Finn ook straks niet vergeten zal worden geeft toch een fijn gevoel.

Vorige week hebben we nog een vakantie naar Portugal geboekt. Lekker nog even samen er tussenuit naar de zon. Wat wandelen, lekker eten, een dagje het water op en ja, ja, ook lekker niksen, of in ieder geval met een boekje languit in het zonnetje. De Faeröereilanden blijven nog even op mijn wensenlijstje staan, aangezien deze maanden qua hoeveelheid regen niet de beste periode blijkt te zijn om er heen te gaan.  Ja ik weet dat ik normaal zoiets heb van: daar kleed je je dan toch maar op, was de kans op 10 dagen regen nou niet echt iets wat ons aantrok. En met het goede nieuws van mijn laatste scan op zak, voelde ik net wat meer vrijheid om het nog even te “bewaren” voor een volgende keer. We zijn dus uitgekomen bij Portugal. Het leuke is dat we beiden nog nooit in dat land geweest zijn, dus als het gaat om leuke nieuwe dingen ontdekken paste deze keuze daar wel bij. En ook al zijn het dan geen walvissen die we daar gaan zien, het vooruitzicht om weer een boottocht te kunnen maken tussen de dolfijnen klinkt ook niet verkeerd toch?😉 We hebben een heerlijk rustig en afgelegen appartementje geboekt met als ik de foto’s moet geloven een adembenemend uitzicht. Een auto erbij om de kust te ontdekken en misschien een dagje Lissabon bezoeken. Heerlijk om zoiets weer in het vooruitzicht te hebben. 

Stiekem gaat mijn hoofd alweer verder naar daarna, de kerstvakantie komt dan ook alweer dichterbij. Maar nee, plannen maken daarvoor voelt toch nog te ver weg. Terug naar het nu en de komende weken. Onze weekenden niet te vol plannen blijft wel een aandachtspunt daarin. Waar we in de tijd van corona het ook wel heerlijk vonden dat we gewoon lekker hele weekenden rondom huis doorbrachten, merken we dat er toch weer meer afgesproken wordt en het streven om max. 1 dag in het weekend er op uit te trekken dan toch snel in de knel komt. Afspraken die we maken, zijn soms een paar maanden vooruit gepland. Niet omdat we het niet leuk vinden om met anderen af te spreken, integendeel, maar gewoon omdat tijd met z’n tweetjes ( nou ja, eigenlijk drietjes als we Finn meetellen 😁)op nummer 1 staat en ik niet na een weekend helemaal opgebrand aan een nieuwe week wil beginnen. Want ik vind het fijn om ook doordeweeks lekker te kunnen sporten, af te spreken met anderen, wat te wandelen met Finn, te tuinieren en natuurlijk mijn Noors verder te oefenen. Na de vakantie neem ik denk ik een abonnement op het zwembad hier in Rijen. Vandaag ontdekte ik dat je niet meteen een jaarabonnement hoefde te nemen, maar dat het gewoon per maand gaat. Mocht ik dan ergens door willen/ moeten stoppen dan is dat wel zo handig. Ja, het blijft toch in mijn hoofd bij de dingen die ik koop: hoe lang kan ik er plezier van hebben?  Toch lukt het steeds beter om er niet al te veel rekening mee te houden. Nieuwe winterschoenen en bikini zijn al besteld. En dat laatste, kan ik binnenkort mooi al gebruiken. Portugal aqui vamos  nós. Gelukkig hebben we Google translate nog😉, met dat Noors komen we in Portugal deze keer waarschijnlijk niet zo ver.😁

Liefs Bianca