“New Year, New Adventures, New Chances, New Dreams”

Zondag 31 december, een mooi moment om nog even rustig de tijd te nemen om mijn laatste blog van dit jaar te schrijven. Terug te kijken op alles wat er dit jaar weer is gebeurd en vooruit te kijken naar de dingen die ons in 2024 te wachten staan.

In mijn blog van november deelde ik mijn twijfels over het voortzetten van de kuur. Ik voelde me al weken niet goed en was begonnen met het slikken van Oxycodon tegen de pijn. Na de kuur kwam daar nog eens een heftige pijn rechts onder mijn ribben en op dezelfde hoogte in mijn rug bij. Een aantal keer in de week had ik contact met een verpleegkundige om te bespreken hoe het ging.  Als ik ‘s morgens wakker werd hoopte ik iedere keer dat de pijn minder zou zijn, maar het tegendeel was steeds waar. De dagen gingen voorbij en ik kon niet veel. Na twee weken had ik weer een afspraak met mijn oncoloog en we probeerden samen te achterhalen wat er nu precies aan de hand was. Ze gaf aan dat er misschien ook nog een mogelijkheid was dat het zou gaan om een uitzaaiing in mijn ribben. Gezien de klachten die ik beschreef, durfde ze dat ook niet uit te sluiten. Natuurlijk had ik net een goede CT-uitslag achter de rug, maar ze vertelde dat op een CT-scan die uitzaaiingen niet altijd even goed zichtbaar zijn. We spraken dus af dat ik het nog even aan zou kijken en mochten de pijnklachten niet minder worden, dat ik dan alsnog door de PET-scan zou gaan om alles goed in kaart te kunnen brengen.  Een week na het gesprek merkte ik dat de pijnklachten gelukkig wat af begonnen te zwakken. Ik kon de oxycodon afbouwen en met alleen nog paracetamol vooruit. Dat langzaam  afbouwen verliep wel met wat lastige nachten in het begin. Ik was doodmoe, maar werd dan ‘s nachts wakker en kwam met geen mogelijkheid meer in slaap. Ik merkte dat mijn lichaam in drie weken al afhankelijk was geworden van de medicatie. Na een week merkte ik dat het slapen gelukkig weer een stuk beter ging en ik gewoon weer de nacht door kon slapen.

En toen stond kuur 44 weer voor de deur. Aangezien ik me een stuk beter voelde dan bij de kuur ervoor, was ik er zeker van dat ik toch door wilde gaan met de kuren. Ik was opgelucht dat ik niet langer na hoefde te denken over het dilemma stoppen of doorgaan. Zeker ook omdat de feestdagen voor de deur stonden en ik veel leuke dingen in het vooruitzicht had, had ik minder moeite om weer naar het ziekenhuis te gaan. Aan leuke dingen denken is altijd enorm helpend als ik in het ziekenhuis moet zijn. De nacht ervoor slaap ik altijd erg onrustig. Op de een of andere manier is heel mijn lijf al bezig met dat wat komen gaat. Gelukkig verliep het ziekenhuisbezoek zonder al te grote bijzonderheden. Een lieve verpleegkundige prikte in een keer goed en na een uur zat alles er weer in. Aangezien ik al heel erg vroeg in het Radboud moest zijn werd ik ook weer op tijd thuisgebracht door de taxi. Daar kroop ik lekker mijn bed in om nog wat uurtjes bij te kunnen slapen. De volgende dag stond er een dagje niksen op de planning. Ik had namelijk gehoord dat Bas en mijn broer plannen hadden om de dag erna te gaan kitesurfen. In mijn hoofd had ik bedacht dat de kans groter zou zijn dat ik mee zou kunnen als ik zoveel mogelijk energie zou sparen, dus kon ik prima een dagje voor de buis wat tv kijken, slapen en rustig aan doen.

Twee dagen na mijn kuur stond ik dus al op mijn kiteboard op het water. Intens moe, maar vastberaden om even de kick te kunnen voelen die het kitesurfen met zich meebrengt. Het lastige is dat ik gewoon allemaal zoveel extra tijd nodig heb. Het gaat allemaal niet zo snel. Waar Bas en mijn broer zich zo omgekleed hebben, hun spullen klaar hebben liggen om te gaan, ben ik nog druk bezig met het uitlopen van mijn lijnen. Wanneer ik moe ben gaan de dingen ook in mijn hoofd nou eenmaal niet zo snel meer en kost het organiseren van alles wat ik moet doen gewoon extra energie, aandacht en tijd. Zeker omdat ik zeker wil weten dat ik alles goed klaar heb liggen om veilig het water op te kunnen gaan. Na een drie kwartier op het water was de koek op. Mijn tenen waren gevoelloos, mijn handen tintelden, maar het gevoel waarvoor ik was gekomen had ik op zak. Waar ik vooraf nog wel had getwijfeld of het misschien toch een beetje van de zotte was om twee dagen na mijn kuur te gaan kitesurfen, had ik die gedachte maar geparkeerd en was ik toch gegaan. De dagen erna kon ik prima niksen, ik had immers dat heerlijke gevoel nog steeds op zak. Daarnaast was het niks doen voor een goed doel. We zouden immers over een aantal dagen samen een week er tussenuit gaan om met vrienden de kerstdagen in Duitsland te gaan vieren.

Het waren erg fijne kerstdagen met heel veel spelletjes, foute kerstpyjama’s onder de boom, lekker eten&drinken, kerstfilm, wandelingen en veel gezelligheid met elkaar. Bas en ik waren de eerste dagen van onze vakantie een aantal dagen lekker samen. Af en toe hebben we dat ook echt even nodig, bewust tijd om samen dingen te kunnen doen en tijd voor elkaar. De kerstdagen vierden we gezellig met vrienden. Sommige verbleven bij ons in het appartement, anderen zaten op 15 minuutjes lopen van ons vandaan. Het was heerlijk om met elkaar zo bij te kunnen kletsen, gewoon lekker relaxt. We hebben veel gelachen met het spel Hitsster. Een muziekspel waarbij het fanatisme bij iedereen zeker naar boven kwam. Lekker meezingen en vervolgens raden naar titel, artiest en proberen om het nummer op de juiste plaats in je tijdlijn te kunnen plaatsen. Echt een aanrader!

Bij thuiskomst merkte ik al wel dat ook nu de koek weer echt op was. Ik merk toch dat als ik met anderen ben, ik snel de neiging heb om mezelf voorbij te lopen. Laat naar bed, te veel alcohol, veel praten en veel prikkels om me heen, allemaal factoren die niet altijd even helpend zijn. Achteraf gezien had ik misschien toch wat meer momenten even echt mijn rust moeten nemen. Op bed, zonder prikkels en even niks, zodat mijn lijf en mijn hoofd even echt tot rust kan komen. Op momenten dat het gezellig is vind ik dat echt hartstikke moeilijk. Het gevoel van niks van die gezelligheid te willen missen zit er zo enorm in.

Dat ik de dag nadat we thuis waren uit Duitsland dus niet mee ging om te gaan kitesurfen met Bas en mijn broer voelde deze keer dus ook niet echt als een keus. Ik had immers al zoveel dagen achter de rug waarop ik waarschijnlijk al menig keer over mijn grenzen heen was gegaan, dat ik echt wel aanvoelde dat het onverstandig was om weer dat water op te gaan en voorbij te gaan aan de signalen die mijn lichaam aangaf. Ik merkte ook dat ik die dag geen gevoelens van frustratie had dat ik niet mee kon gaan. Natuurlijk was er even een moment met de gedachte dat het tof zou zijn geweest als ik mee had kunnen gaan, maar ik voelde aan heel mijn lichaam dat het blij was dat het even niks hoefde en rustig aan mocht doen. En dat rustig aan doen zetten we de komende week nog even voort. Veel uitrusten, gezond eten & drinken, niet te veel dingen op 1 dag en op tijd naar bed. Nu is dat met oud&nieuw natuurlijk niet zo heel erg makkelijk. Aangezien ik zo’n speciaal moment ook niet zomaar aan mij voorbij wil laten gaan. We vieren het gezellig met vrienden bij ons thuis. Bas is al druk bezig met alle voorbereidingen: een grote pan nasi voor het avondeten, de oliebollen, de buikspek voor bij de champagne, hij maakt het allemaal zelf. Het is fijn dat hij dit soort dingen op zich neemt. Ik krijg dat gewoon allemaal niet meer georganiseerd. Gelukkig houdt hij erg van koken, dus weet ik ook dat hij het leuk vindt om te doen.

Morgen starten we weer met een nieuw jaar. Als ik terugkijk op 2023, dan is dat een goed jaar voor ons geweest. Een jaar met een reis naar IJsland en naar Noorwegen, 11 kuren, heel veel wandelingen, Bas z’n 46e verjaardag, mijn 43e verjaardag, tientallen kite-uurtjes, tientallen spelletjes mens erger je niet/Scrabble/Unlock, weekendjes weg met vrienden & familie, koffiemomentjes met collega’s, de komst van een nieuw neefje, tientallen hardlooprondjes, 3 keer boulderen, weekendje Bodegraven met vriendinnen, 1 festival, 24 jaar-samen jubileum, de airbornechallange, tientallen schrijfuurtjes, trouwfeest van vrienden, Finn zijn 6e verjaardag, een aantal kampvuuravondjes, heel veel films&series, 3 CT-scans& goede uitslagen, heel wat etentjes, en dan vergeet ik vast ook nog een hele hoop. Naast al deze leuke dingen is het ook wel een jaar geweest waarin ik me geregeld weken niet goed heb gevoeld en af en toe heb gedacht: was dit het nu? Iedere dag leven met de vraag hoe lang het nog zo door kan gaan is niet altijd even makkelijk. In tijden dat het slecht gaat bekruipt mij steeds weer de angst dat ik misschien wel nooit meer op dat surfboard kan staan, kan genieten van een feestje, zonder pijn de dag door kan komen, die lange boswandeling met Finn kan maken of gewoon blij en met voldoende energie aan een dag kan starten. Gelukkig knap ik tot nu toe iedere keer toch weer op en laat het leven mij steeds weer zien dat de kansen erna weer komen om te mogen genieten van allemaal heerlijke dingen.

Ik heb heel veel zin in 2024. Er staan al een aantal leuke avonturen op de planning. Zo hebben we een week Schotland geboekt voor het voorjaar en ook de overtocht naar Noorwegen staat voor de zomer weer op de planning. Verder ga ik door met het schrijven van mijn boek. Ik heb er een jaar voor uitgetrokken, dus als het goed is wordt 2024 op dat gebied voor mij ook een bijzonder jaar. Naast het schrijven ben ik mij door middel van het volgen van webinars al wel aan het oriënteren over wat er allemaal mogelijk is.  Ik probeer me te visualiseren hoe ik wil dat mijn boek eruit moet komen te zien. Je moet toch aardig wat keuzes maken als het komt op: kaft, papier, financiering, ed. Er is nog heel wat te regelen voordat het boek er gaat komen, maar alles op z’n tijd. Het is leuk om te merken dat mensen mee willen denken en ook hulp aanbieden bij bepaalde zaken. Het maken van het boek is al een heel tof iets, laat staan als ik het in 2024 ook daadwerkelijk in mijn handen  mag hebben. In augustus hopen we samen ons 25 jarig jubileum te mogen gaan vieren, 25 jaar samen is iets dat we toch niet zomaar aan ons voorbij willen laten gaan. Hoe en wat precies, daar moeten we nog over nadenken. Voor nu voelt die datum nog wel heel ver weg, laten we eerst maar eens zorgen dat die weer wat meer in het zicht is, dan zien we dan wel weer wat kan, fijn en gezellig is.

Verder hoop ik dat 2024 voor ons vooral een rustig jaar mag worden. Dat ik mijn kuren voort kan blijven zetten en de bijwerkingen behapbaar blijven. Dat Bas zich in zijn werk verder mag gaan ontwikkelen en met veel plezier en voldoening zijn werk bij Nibé voort mag blijven zetten. Dat we veel uur samen op het water door mogen gaan brengen. Het liefst natuurlijk met een heerlijk zonnetje en veel vaarkilometers op ons kiteboard. Dat ik het hardlopen weer wekelijks voort kan zetten en veel wandelingen met Finn mag maken. En verder eigenlijk de gewone dingen, mogen genieten van het voorjaar met de opkomende bloemen en planten, heerlijke zomeravonden in eigen tuin, herfstwandelingen door de regen en wie weet nog een beetje sneeuw of ijs om te kunnen schaatsen. Ach, zolang het maar samen is met mijn lief en ik me een beetje oké voel, ben ik al lang blij dat ik gewoon weer aan een nieuw jaar mag beginnen. Iets wat toch echt niet zo heel gewoon is, maar iedere keer weer heel bijzonder.

Liefs Bianca