Ons herinneringsbankje

Een aantal maanden terug werd ik op het idee gebracht. Ik las op kanker.nl een verhaal van iemand die een herinneringsbankje had laten plaatsen en mijn interesse was meteen gewekt. We wonen immers 10 minuten wandelen van het bos vandaan en komen er bijna iedere dag wel een keertje samen met Finn om een rondje te wandelen of als ik wat minder energie heb voor een rondje op de mountainbike met Finn.  Finn die dan heerlijk zijn energie kwijt kan en vervolgens moe maar voldaan een aantal uur weer slapend op de vloer doorbrengt. 

Waar ik vroeger altijd dacht dat ik graag begraven wilde worden als ik dood zou gaan, was ik daar een aantal jaar geleden toch anders over gaan denken. Het idee van cremeren en me vervolgens laten uitstrooien op een plek van mijn keuze sprak me toch meer aan. Een plekje in de buurt waar we onze “oude” Golden Retrievers Lobbes en Timo ook hadden uitgestrooid. De as van onze Golden Joris staat nog boven in de kast en Bas en ik hadden afgesproken dat die dan bij mij uitgestrooid zal gaan worden.

Een paar weken geleden was ik met de boswachter een wandeling gaan maken hier in het natuurgebied om drie plekken te gaan bekijken. De keuze voor de plek had ik vervolgens al snel gemaakt. Een plek  aan een open heideveld wat ‘s zomers prachtig paars kleurt en waar je als de zon schijnt, heerlijk kunt genieten van de  stilte. Het is een plekje waar Bas en ik altijd langs komen als we een rondje gaan hardlopen en ook ons wekelijkse zondagse rondje door Surae loopt er langs. Ik wilde een plek waar Bas altijd gemakkelijk heen kan wandelen om het op te zoeken. En het veld ligt aan de weg waar we iedere dag met de auto langs rijden. Als ik er nu langs rijd, kijk ik elke keer even en krijg een ontzettend goed gevoel bij het zien van ‘mijn’ bankje. Het idee dat Bas mij daar straks uit kan strooien en dat mijn nieuwe thuis zal worden spreekt mij wel aan. Hij zal mij iedere dag even kunnen groeten als hij naar zijn werkt rijdt en hopelijk mag ik hem dan heel wat mooie aangezichten cadeau doen. De dauw kan ‘s morgens vroeg zo mooi boven het veld hangen en soms staan er schapen te grazen, een prachtig gezicht.

Afgelopen vrijdag hebben we het metalen plaatje met daarop de tekst op het bankje geplaatst. De tekst is geïnspireerd op “onze” film Nothing Hill. Toen Bas en ik elkaar leerden kennen zou dit de eerste film zijn waar we eigenlijk naartoe  zouden gaan. Ons etentje liep echter uit en daardoor misten we deze film en gingen we naar de film The mummy. Niet echt een romantische film hoor ik je al denken🙂. Maar och, als je zo verliefd bent, dan heb je meer oog voor elkaar als voor zo’n film😉. De tweede film waar we heen gingen werd dus alsnog Nothing Hill en een paar dagen later ontving ik van Bas een pakketje met de post met daarin het album dat bij de film hoorde. De cd hebben we inmiddels niet meer, maar de verplakking  en het lieve briefje dat erbij zat nog wel. Het album heb ik grijs gedraaid en het blijft een leuke herinnering. Ik weet nog goed hoe gelukkig ik als 19 jarig meisje was met het ervaren van deze grote liefde in mijn leven.  

Toen we een paar maanden terug de film nog eens samen aan het kijken waren, kwam het bankje in beeld waarop William en Anna romantisch in het park na sluitingstijd tegen elkaar aan kruipen. De tekst op het bankje zette mij aan het denken en in die week heb ik verschillende versies opgeschreven. Ik vond het fijn om een tekst te bedenken die op ons slaat, die voor de rest van ons leven en daarna passend is. In het leven hier zullen we niet altijd samen zijn, maar in gedachten zal ik altijd bij Bas zijn. Het is mooi dat we nu al samen van het bankje kunnen genieten en we het “ons” plekje kunnen maken. Daarnaast is het ook leuk om te zien en te horen dat anderen er ook van genieten. Ik heb al meegemaakt dat mensen verrast reageerden als ze aan kwamen wandelen en het nieuwe bankje ontdekten. Toen ik afgelopen week weg liep bij het bankje kwam er een meisje op een paard aangereden. Ik keek om en zag haar stil staan bij het bankje. Ze was de tekst aan het lezen. Dat is dan leuk om te zien. Hopelijk inspireert het anderen om lief te hebben, liefde te ontvangen en te genieten van de liefde. Als je dat in je leven hebt, kun je je zo enorm gelukkig voelen. Hoe lastig het leven soms ook is. Bas en ik zijn daar een mooi voorbeeld van denk ik. En wie weet inspireert het ook anderen om zo’n herinneringsbankje te plaatsen. Sinds ik van het bestaan af weet, zie ik ze steeds vaker op de wandelingen die we in natuurgebieden maken staan. Soms ter herinnering aan iemand die is overleden en soms ter viering van een andere gebeurtenis. Staatsbosbeheer is heel blij met mensen die zo’n bankje willen doneren. Er is vaak weinig budget voor dit soort zaken en daarom werken ze graag aan dit soort initiatieven mee. Als particulier, vereniging, school of bedrijf, dat maakt niet uit.  In sommige natuurgebieden staan al veel van dit soort bankjes en is het dus niet mogelijk om er eentje bij te plaatsen en er zijn ook gebieden waar men recreatie niet wil stimuleren, maar mocht je benieuwd zijn of het bij jou in de buurt mogelijk is, dan kun je hier de informatie vinden:  https://www.staatsbosbeheer.nl/over-staatsbosbeheer/natuurlijk-herdenke…

Ik bofte in ieder geval dat ik in contact mocht komen met boswachter Patrick. We hebben fijne gesprekken met elkaar gehad en hij verraste mij met een niet zo standaard strak bankje, maar met een bankje dat prachtig past in de omgeving van het bos. Hij wist wel wat ik mooi zou vinden en dat het niet volgens de standaard regels was van Staatsbosbeheer daar moest ik wel even om lachen🙂. Een beetje anders dan anders, daar houd ik wel van 😁. Tja, zo zie je maar weer. Als je open staat voor mooie ontmoetingen, dan komen die vast en zeker op je pad voorbij. Als ik niet ziek was geworden, had ik dit vast allemaal niet zo geregeld, maar ik probeer ook te zien welke kansen mijn ziekte mij brengt en niet alleen stil te staan bij de ellende en het verdriet.

Natuurlijk moest ik wel even  slikken en stonden de tranen in  mijn ogen  toen ik het bankje voor het eerst zag, toen ik de tekst las die er nu echt op  staat en toen ik samen met Bas voor het eerst op het bankje zat, maar ik voelde ook de dankbaarheid voor de kans die ik krijg om alles zo bewust na te laten. Hoe moeilijk het soms ook is. 

Liefs Bianca

P.s. Mocht je eens een wandeling willen maken door Surae, dan heb ik een foto toegevoegd met daarop een plattegrond en de plek waar het bankje staat.
Natuurlijk gids ik bekenden er ook graag een keertje doorheen als je dat leuk vindt 😉.