Prix de Rome

Een aantal maanden geleden ontving ik een bericht van kanker.nl waarin ze vertelden dat er 2 kunstenaars contact met mij zochten. Ze hadden het blog hier gelezen en wilden mijn verhaal een onderdeel laten zijn van een kunstwerk waar ze mee bezig waren. Alles moest nog geheim blijven, dus dat was al erg spannend. We hebben een middag bij mij thuis zitten praten en na het nemen van een aantal foto's was het afwachten geblazen. De twee jonge kunstenaars Sander Breure en Witte van Hulzen waren genomineerd voor de Prix de Rome. Het is een aanmoedigingsprijs voor jonge kunstenaars en architecten die al sinds 1663 bestaat. Vrijdag 18 oktober was de opening in het Stedelijk Museum in Amsterdam. We waren uitgenodigd voor de opening van de tentoonstelling van de 4 genomineerden. Ik vond het spannend en was enorm nieuwsgierig naar het resultaat. Ik had de week ervoor al een paar foto's ontvangen,waarop ik al een voorproefje had kunnen zien. Sander en Witte hadden mij verteld dat ze een kunstwerk wilden maken waarbij ze een aantal beelden in een ziekenhuisomgeving wilden neerzetten. Daarnaast wilden ze iets met acteurs/dans doen. De verschillende personages zoals een arts, een patiënt, een verpleegkundige, een schoonmaakster en een bestuurslid zouden een plek krijgen binnen het kunstwerk. 

Eenmaal aangekomen bij het Stedelijk Museum in Amsterdam werden de 4 genomineerden aan iedereen voorgesteld. Wat is het mooi om te zien dat er in de kunstenaarswereld van die eigen persoonlijkheden rondlopen. Toen was het moment daar en mochten we de zaal in. De eerste ruimte was meteen de ruimte van Sander en Witte. Mijn blik ging meteen de zaal rond, waar stond "ik"? Ik herkende mezelf tussen de andere beelden. Hoofden waren in aluminium gegoten en een lijf van gips. Het werk van Sander en Witte herkende ik meteen. Zij hebben een eigen stijl en of je die nou mooi vindt of niet, ik voelde de sfeer van het ziekenhuis en werd meegenomen in hun verhaal. De kille ruimte waarin alles zo steriel is. Door de ruimte heen liepen een aantal acteurs die scènes uit het ziekenhuis naspeelden. Ze namen poses aan die o zo herkenbaar zijn voor velen van ons. Het stukje waarbij een vrouw uitgekleed werd door een ander, raakte mij enorm en er rolden tranen over mijn wangen  terwijl ik de acteurs aanschouwde. Ik herkende de afhankelijkheid. In de tijd dat ik ziek was en misschien nu ook nog wel eens, baal ik van dat gevoel dat je afhankelijk bent van anderen. Even niet voor jezelf kunt zorgen en je helemaal bloot geeft en overgeeft aan een ander. Toen ik in het ziekenhuis lag, na de operaties, tijdens de chemo's en bestralingen als ik moe ben, nog steeds moet ik me er aan overgeven dat ik het soms niet allemaal alleen kan en anderen nodig heb. Voor de ander vaak helemaal niet zo'n probleem. Maar als je altijd een goed gevoel hebt gehad bij die onafhankelijkheid, dan maakt die afhankelijkheid je soms kwetsbaar, tenminste zo voelt dat.

Ik schrijf mijn blog in eerste instantie voor mezelf. Mijn hoofd maak ik leeg en ik hoop dat anderen die het hier lezen ook wat hoop/herkenning/positiviteit geeft, al is het er maar 1. Ik vind het mooi dat nu ook 2 kunstenaars geïnspireerd zijn geraakt door mijn verhaal. Een verhaal dat vol heftige gebeurtenissen, veel emoties, maar zeker ook veel blijdschap bestaat. Ik ben nog niet altijd tevreden, maar wel weer blij. Blij met grote en kleine dingen, blij met hele gewone dingen. 

Gisteren was de bekendmaking van de winnaar van de Prix de Rome. Helaas hebben Sander & Witte niet gewonnen. Rory Pelgrim won met zijn film:The Undercurrent. De tentoonstelling is nog te zien zien tot maart 2020 in het Stedelijk Museum in Amsterdam.

Fijn weekend allemaal!

Liefs Bianca