“Proost, op het goede nieuws en het leven”.

We zitten op rij 1 stoel 30 en 32 van de concertzaal. De beste plekken kan ik wel zeggen, met de pianiste recht voor onze neus. De klanken van de piano en de rest van het strijkorkest gaan door de zaal. Ik geniet en voel dat mijn keel steeds dichter gaat zitten. De muziek van Ludovico Einaudi die gespeeld wordt door Iris hond en het orkest van Kamerata Zuid raakt mij diep. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. De melodieën brengen verschillende gevoelens en gedachten naar boven, ze gaan van links naar rechts, van droevig naar blij en hoopvol. Ik wist van te voren dat deze muziek dit naar boven zou gaan brengen, maar o wat is het prachtig. Tot mijn verbazing bleek een dag ervoor dat er in verband met de coronamaatregelen een extra concert was ingepland en er zelfs kaartjes op de eerste rij vrij waren. Waar ik voor de zomervakantie nog had gezien dat alles was uitverkocht, bleek corona nu toch een leuk voordeeltje met zich mee te brengen. Snel nog kaartjes gekocht en niks tegen Bas gezegd. Die kon ik mooi verrassen met een leuk concertbezoek. Iets waarvan we ons een jaar terug hadden afgevraagd of het er nog wel van zou gaan komen. Een bezoek aan een concert was dankzij corona en mijn ziekte niet meer zo vanzelfsprekend geworden. Concerten werden uitgesteld en vaak een jaar verplaatst. En of ik dat jaar erop er nog wel zou zijn, was een zeer onzekere factor geweest. De datums voor de concerten komen nu weer dichterbij, we zijn weer een jaar verder. En er zijn gelukkig weer wat meer mogelijkheden om leuke dingen te kunnen doen. De concerten die toen uitgesteld werden, lijken weer wat meer in het zicht te komen. Leuke dingen doen helpen mij om de spanning die vaak aanwezig is even te kunnen vergeten en zeker in dit soort weken met spannende uitslagen zoek ik veel afleiding in uitjes, sporten en fijne gesprekken met anderen.

Het goede nieuws dat we gisteren kregen zorgde ervoor dat we weer even opgelucht adem durfden te halen. De spanning voor de uitslag was in de afgelopen week naar flinke hoogte gestegen en  de eerste woorden van mijn oncoloog klonken als muziek in mijn oren. Net alsof de rest er dan niet meer toe doet als je hoort: “ik heb goed nieuws voor je”. Inmiddels weet ik ook wel dat er nog van alles achteraan kan komen, dus luisteren we aandachtig naar de uitleg achter de woorden: goed nieuws. Ze vertelt dat verschillende plekjes op mijn longen, buikvlies, bij de lichaamsslagader, liezen niet meetbaar/ zichtbaar zijn. Ook is te zien dat de klier in mijn nek iets vergoot is ten opzichte van de vorige keer. Maar de 5 mm vindt ze nog acceptabel om aan te kijken hoe zich dat de komende maanden verder gaat ontwikkelen. Het bevestigt weer even dat ik toch wel goed aanvoel wat mijn lichaam doet. Het was mij al opgevallen dat de klier in mijn hals langzaamaan weer wat dikker werd en beter voelbaar was. Vertrouwen in mijn lichaam is iets wat soms ver te zoeken is, dus vraag je je steeds af of het klopt wat je denkt te voelen. Maar toch had ik het ook hier weer bij het rechte eind. Ik spreek mezelf weer toe dat ik mijn eigen lichaam toch nog wel aardig ken en mag vertrouwen op mezelf. Ik denk dat dit een proces is wat steeds op en af zal gaan, vertrouwen en onzekerheid wisselen zich af. Het is iets waar ik mee om moet leren gaan. En gelukkig weet ik steeds beter wat helpend is op momenten dat de onzekerheid weer om de hoek komt kijken.

Bas is hier een grote helpende factor in. Op de een of andere manier lijkt het wel alsof hij op de momenten dat ik het lastig heb elke keer weer iets uit zijn trukendoos weet te toveren wat helpend is. Zo was er afgelopen week zo’n moment waarop ik dacht: “ hoe weet jij nou dat dit het moment is dat ik je nodig heb?” en hij mij ineens midden op de dag opbelde vanuit de auto. Er was iets voorgevallen waardoor ik erg teleurgesteld en verdrietig was. Ik voelde me er op dat moment door de buitenwereld soms wel/ soms niet bij horen. Toen ging daar de telefoon, Bas belde nietsvermoedend vanuit de auto. Door de tranen kwam ik moeilijk uit mijn woorden. Bas luisterde geduldig naar wat er aan de had was. Alleen het luisteren, bevestigen dat het een rotsituatie was en begrip hebben voor mijn verdriet was voldoende om een half uurtje later weer met een glimlach verder te kunnen gaan en de situatie achter me te laten.  

Vanmorgen ben ik weer op en neer geweest naar het Radboud ziekenhuis voor mijn 12e immunotherapie. De tumormarker was nagenoeg hetzelfde als drie weken terug en alle andere bloedwaarden waren in orde, dus mijn arts had akkoord gegeven voor het voortzetten van de kuur. Ik was al vroeg opgestaan, mezelf en Finn verwend met een heerlijke ochtendwandeling door het bos en om half 9 stapte ik in bij de Taxi van Wim. Whatsapp en Facebook bijwerken, de donateurs bedanken die de afgelopen week al meer dan €400 in mijn digitale collectebus voor het KWF hadden gedoneerd en bijpraten met de taxichauffeur. Wim vertelde mij dat hij geregeld mensen die in zijn taxi zitten en ook ernstig ziek zijn, doorverwijst naar de site van kanker.nl en mijn blogs onder de aandacht brengt. Ik wordt er verlegen van als Wim vervolgens vertelt dat hij de positiviteit die eruit te halen is, met bewondering volgt. Nou Wim als je dit leest, weet dat jij ook bijdraagt een het net wat beter maken van de dag. Een fijn gesprek kan een hoop goede energie geven en die kunnen de mensen die in jouw taxi zitten vast goed gebruiken. Dankjewel daarvoor! 

Terwijl de immunotherapie door het infuus mijn aderen inloopt, wisselen mijn kamergenoten en ik wat verhalen uit. Mijn overbuurman die ik herken van de chemokuren van eind vorig jaar ( en mij ook herkende als degene die toen de hele dag bijna lag te slapen😂. Door de soort chemo die ik toen kreeg sliep ik namelijk vaak een groot deel van de opnamedag.)  vraagt vervolgens aan mijn buurvrouw wat ze precies heeft. Ze vertelt dat ze baarmoederhalskanker met een paar uitzaaiingen heeft  en over 7 weken klaar is met haar chemotraject, geen operatie hoeft, daarna weer beter is en aan de slag gaat met een project op haar werk waar ze duidelijk heel veel zin in heeft. Ze vertelt enthousiast en we lachen met elkaar. Ik ben blij dat ze vervolgens niet aan mij vraagt wat ik precies heb. Ik wil haar toekomstbeeld niet vertroebelen met mijn verhaal rondom de baarmoederhalskanker. Ik weet hoe fijn het is  om met hoop te kunnen leven en het vertrouwen te hebben dat het goed komt na de behandelingen, dus dat gun ik haar. Ieder zijn verhaal, ieder zijn manier en soms is het goed om van te voren niet alles al te weten van wat je misschien allemaal nog te wachten zou kunnen staan.

Nu zit ik nog even lekker in de tuin mijn blog waar ik in de taxi aan begonnen ben, af te schrijven. De zon schijnt, Lana Del Rey klinkt uit de muziekbox en ik voel me goed. Ik geniet bewust van dit heerlijke moment. Dingen doen waar ik blij van wordt. In gedachten hoor ik het Bas nog even herhalen:’ geniet van je pre- pensioen”.  Toen ik vanmorgen in het bos liep vroeg ik het me af. Als mensen zouden mogen kiezen tussen 40 jaar zijn, stoppen met werken en nog 3 jaar gegarandeerd genieten van je pensioen of werken tot je 68e en misschien daarna mogen genieten van je pensioen voor je weet niet hoe lang. Soms hoor je van die verhalen dat iemand heel zijn leven lang heeft gewerkt, met pensioen gaat en binnen een paar maanden overlijdt, misschien herken je het wel? Toch hoop ik dat je kiest voor het werken tot aan je pensioen en hopelijk daarna nog heel wat tijd om te genieten van je pensioen. Het is namelijk niet alleen de tijd na je pensioen waarvan je zou moeten genieten. Natuurlijk biedt dat vrij zijn andere mogelijkheden dan als je de hele week moet werken, maar wat is het fijn om ook op doordeweekse dagen dingen te doen waar je blij van wordt. Je werk, je vrijetijdsbesteding, eten met je familie, goede gesprekken, samen met je lief op de bank, allemaal dingen die je voldoening en op een bepaalde manier energie zouden moeten geven, of in ieder geval voldoening. En als ze dat niet doen? Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig toch 2 x nadenk en de dingen die ik echt niet leuk vind, mij geen energie of voldoening geven probeer ik te vermijden. En dat maakt het leven nog leuker dan dat het al was. En ja, de was is ook niet mijn favoriete ding, maar als alles weer lekker opgeruimd in de kast ligt ervaar ik wel de voldoening ervan 😉.

Toen Bas mij gisteravond, tijdens het etentje waarbij we het goede nieuws vierden, vroeg welk cijfer ik het afgelopen jaar zou geven? ( misschien een beetje een Bas/ Bianca ding, alles inschalen van 0-10 😁) Ik gaf aan dat ik dat een lastige vraag vond. Het jaar bestond uit zoveel uitersten. Een jaar waarin we enorm veel leuke dingen hebben gedaan en prachige herinneringen hebben toegevoegd, maar er waren zeker ook diepe dalen en veel verdriet. Ik gaf aan dat in mijn hoofd verschillende schalingsvragen oppopten: “ Hoe gelukkig ben je?” en “ Hoe zwaar was het afgelopen jaar?”. Maar voor het afglopen jaar kwam ik tot de conclusie dat ik het afglopen jaar toch wel een 8 kon geven. Misschien zit de goede vakantievibe er nog in en blijven goede herinneringen gewoon beter in mijn hoofd hangen dan de slechte denk ik nog. En toch komt iedere dag toch ook weer even die verschrikkelijke nachtmerrie in mijn hoofd voorbij, al is het maar een gedachten van 3 tellen aan het onvermijdelijke lot wat ons te wachten staat. Het voelt gelukkig met zo’n goede uitslag op zak toch weer even wat verder van mijn bed en dat houden we de komende weken maar even zo. Over 9 weken zien we wel weer verder. 

Liefs Bianca

https://kwf.digicollect.nl/bianca-van-den-broek-sijtsma