“Say yes to new adventures”

Moe maar voldaan neem ik even de tijd om jullie bij te praten in een nieuw blog. Vanmorgen ben ik heerlijk een uurtje gaan zwemmen, iets wat ik sinds een aantal weken weer heb opgepakt. Ik wil toch blijven proberen om minimaal twee keer in de week fanatiek te blijven sporten. Naast al het wandelen met Finn geeft het iedere keer ook nog een hoop voldoening. Daarnaast voel ik me tijdens het zwemmen echt als een vis in het water. Ik doe mijn sterrenbeeld duidelijk eer aan. Als ik door het water glijd, dan staat mijn koppie lekker even uit. Geen gedachten in mijn hoofd en het voelt vaak alsof ik op dat moment de hele wereld aankan. Na anderhalve kilometer zwemmen kom ik tot de conclusie dat dit me nog best oké afgaat en plof ik thuis met een heerlijk gevoel in mijn stoel naast de kachel, klaar voor vandaag. Met een lekker bakje thee, een aantal boterhammen en mijn laptop op schoot kan ik zo de rest van de dag wel relaxt blijven zitten om  bij te komen van de inspanning op de ochtend. Want na zo’n actieve ochtend kan ik mezelf makkelijker toestaan om de rest van de dag een stap terug te doen. Dat houdt in dat twee dagen in de week in het teken staan van sporten en verder doe ik op die dag dan niet zoveel meer. Mensen vragen mij geregeld hoe ik mijn week doorbreng en of ik me nooit verveel. Eigenlijk komt dat laatste gelukkig bijna nooit voor. Aan het begin van de week probeer ik meestal wel een beetje mijn week te plannen, zodat het allemaal een beetje verdeeld is. Daarnaast merk ik dat het ook erg fijn is als er niet te veel op de agenda staat en ik ‘s morgens als ik wakker word gewoon kan kijken wat er die dag wel of juist niet mogelijk is.

De maand januari is eigenlijk voorbij gevlogen. Het startte met het vieren van oud&nieuw, vervolgens de start van weer een nieuw seizoen van Wie is de mol dat we als traditie samen met vrienden  “vierden”, mijn moeder die gezellig een aantal dagen kwam logeren, een dagje strand met Noorse vrienden, het vieren van onze trouwdag op 29januari, heel wat “gewone” dagen en  niet te vergeten aan het  begin van deze maand kreeg ik toch ook weer een dosis van de Bevacuzimab. Ik was me er iedere week van bewust dat het best lekker was dat ik nog niet naar het ziekenhuis hoefde voor een volgende dosis, de interval hadden we immers vergroot van 4 naar 5 weken. Toch realiseerde ik me ook steeds dat dit natuurlijk een keerzijde heeft. We hebben dat gedaan in de hoop dat mijn lichaam wat meer tijd heeft tussendoor om te herstellen voor een volgende dosis, maar dat het ook weer erg spannend is of mijn waarden volgende week binnen de gestelde marges zullen zijn en ik nog een nieuwe dosis zal kunnenkrijgen. De gedachten dat ik binnen een bepaalde tijd waarschijnlijk toch zal moeten gaan stoppen met de Bevacizumab vind ik toch wel een beangstigende gedachten. Ik kan me niet voorstellen namelijk dat de waarden niet op zullen gaan lopen, ook met deze grotere interval niet. Ik ga er vanuit dat ik misschien nog een aantal keer een dosis zal kunnen krijgen en dat mijn lichaam dan duidelijk aan zal geven dat we de max bereikt hebben. Ik merk het al aan de bijwerkingen als hoofdpijn, buikpijn, urineverlies van de afgelopen weken. Ik had eigenlijk gehoopt dat die pas  langzaamaan weer wat op zouden gaan lopen, maar na het krijgen van de dosis begin januari merkte ik dat het er toch wel weer meteen inhakte. De afgelopen weken startte ik de meeste dagen weer met flinke hoofdpijn. Met een paar paracetamol en me wat gedeisd houden zakte dat dan meestal wel weer wat weg, maar er waren ook dagen waarom het gewoon heel de dag aanwezig bleef en het sporten of afspreken met anderen duidelijk geen optie was. Op dat soort dagen voel ik toch echt wel dat ik ziek ben, baal ik van de beperking die ik heb en ben ik me er o zo van bewust dat mijn leven zoveel anders is dan dat van vele anderen die wel gezond zijn. Ik zoek dan troost in fijne muziek, sta mezelf toe om overdag languit op de bank wat tv te kijken, ga er op uit voor een korte wandeling met Finn hier door het bos om toch de goede vibe uit de schoonheid van de natuur te kunnen halen, heb ik al mijn blogs met een bijbehorende foto samengebracht in programma Canva op de computer zodat ik het nu makkelijk bij kan houden, af kan drukken en bewaren en probeer nieuwe dingen aan de horizon te zetten om naar uit te kunnen kijken.

Ik merkte toen het nieuwe jaar gestart was dat ik het ook weer nodig had om naar dingen uit te kunnen gaan kijken, 2023 was namelijk nog helemaal leeg. Geen vakanties, geen concerten, Bas en ik hadden nog niet vooruit durven plannen. En ook al is er niets zeker het komende jaar, we zijn toch aan het overleggen gegaan en hebben veel gesproken over onze wensen, dromen en mogelijkheden. Over Noorwegen waren we het eigenlijk wel vrij snel eens. Dit jaar gaan we niet in de zomervakantie wanneer iedereen vrij heeft, maar lekker ervoor. Hoe minder mensen, hoe beter zeggen wij altijd als we op vakantie zijn en aangezien het afgelopen jaar al een stuk drukker was in Noorwegen dan de jaren ervoor, gaan we nu lekker buiten de schoolvakanties om. We hebben alleen de heen- en de terugreis met de boot geboekt en de rest zien we daar wel. Het onderste gedeelte van de westkust van Noorwegen hebben we nog niet gehad, dus dat staat wel op ons wensenlijstje. Verder is het maar net hoe het allemaal daar loopt, welke mooie plekjes we er gaan ontdekken en dan kunnen we daar bepalen hoe lang we ergens willen blijven. Het eiland Runde aan de westkust staat ook nog wel op mijn verlanglijstje. Eigenlijk omdat daar de kans erg groot is dat je er papegaaiduikers kunt spotten. Het lijkt me prachtig zo’n kolonie in het echt te kunnen zien. 

Toch kan het zijn dat ik dat voor onze reis naar Noorwegen al af heb kunnen strepen. We hebben namelijk nog een leuk avontuur op de agenda gezet. Eentje waar we als we heel veel geluk hebben, deze papegaaiduikers misschien ook al kunnen gaan spotten. Het klinkt misschien een beetje verwend en ongeduldig, maar wachten tot de zomer voelde voor mij toch een beetje te lang, dus gaan we in april een week naar het prachtige en bijzondere IJsland. Een land waar we beiden al heel veel mooie verhalen over hebben gehoord en enorm nieuwsgierig naar zijn. Het schijnt een plek te zijn die qua natuur bijna niet te overtreffen valt, dus ik ben benieuwd. Die ongeduldigheid om niet te lang te hoeven wachten op een vakantie komt natuurlijk ook wel ergens vandaan. Merken dat mijn lichaam tegen beperkingen aanloopt, horen dat een vriendin en tevens lotgenoot slecht nieuws heeft gekregen en waarschijnlijk uitbehandeld is, het begin van een nieuw jaar waarin alles nog open ligt, allemaal factoren die ervoor zorgen dat ik soms de tijd weg voel tikken en ik het benauwd krijg van het idee dat het zomaar kan zijn dat bepaalde dingen voor het laatst kunnen zijn. 

Afgelopen week heb ik weer wat kunnen rommelen in mijn tuin. Het is nog wat vroeg ja, maar her en der zag ik al wat eerste knoppen van de nieuwe plantjes boven komen. Ieder jaar vraag ik me af of ik dat het volgend jaar ook weer allemaal mee mag gaan maken. Niet weten hoe lang je nog hebt kan soms echt zo slopend en beklemmend zijn. Ik ben blij dat ik wel heb geleerd om tegenover deze gedachten weer een hoop helpende gedachten te zetten, anders zou je denk ik soms echt verdrinken in dit soort dingen. Op het eind zeg ik altijd maar hard tegen mezelf:” ga er maar vanuit dat je het volgend jaar ook gewoon nog mee mag maken”. Gelukkig weet ik mezelf tot nu toch nog altijd daar weer van te overtuigen en kijk ik gewoon heel erg uit naar het voorjaar, deze zomer, het najaar, de kerst en alle fijne dingen die ik mag gaan meemaken. 

Qua vakanties staat er dus al aardig wat op de planning, maar omdat ik ook altijd goede energie krijg van muziek, zijn we ook daarvoor flink aan het rondkijken gegaan. Vorig jaar hadden Bas en ik het al eens samen gehad over Scooter. Het leek ons heel tof om samen nog eens op zijn hits uit ons dak te kunnen gaan, maar helaas konden we op dat moment geen plek vinden waar hij optrad. Bij mensen tussen de 35-50 gaat er bij het horen van zijn naam vast wel  een lichtje branden. De Duitse raveband zette in de jaren 90 met de nummers Nassaja, The logica song, How much is the Fisch en Weekend! de discotheken op zijn kop. En toen kwam mijn broer een paar weken terug met het heugelijke nieuws dat Scooter deze zomer op het festival Breda Live te zien gaat zijn.  Dit hoefde je mij natuurlijk geen twee keer te vertellen. Ik maakte een appgroep aan waarin ik vrienden uitnodigde om met ons mee te gaan en zag het al helemaal voor me, samen met een groep vrienden heerlijk dansen en opgaan in de muziek.  De kaartjes zijn inmiddels in huis, nu nog zorgen dat ik net als mijn vrienden daar ook bij kan zijn, maar het is zeker voor mij ook weer iets om enorm naar uit te kunnen gaan kijken. Ik geniet regelmatig thuis vast even voor van de nummers. Natuurlijk daarbij wel rekening houdend met de buren, het zal misschien niet de smaak van iedereen zijn, maar ik kan me haast niet voorstellen dat iemand stil kan blijven staan op deze muziek.

Zo is het weer een blog met daarin de ups en downs van de afgelopen weken. Op zo’n goede dag als vandaag voelt het dat het allemaal nog best oké gaat. Toch realiseer ik me ook dat als ik dit blog op een mindere dag had geschreven er misschien weer wat andere dingen naar voren waren gekomen. En ook dat als bijvoorbeeld volgende week de kuur niet door kan gaan, mijn wereld er toch weer heel anders uit zal zien voor mijn gevoel dan op dit moment. Het blijft soms lastig om mijn omgeving een beeld te geven van het totaalplaatje. Gewoon omdat ik niet altijd de dingen wil benadrukken die ik niet meer kan, maar zelf de instelling heb om heel erg te kijken naar alles wat nog wel kan en de dingen te benoemen waar ik van geniet. En als ik me dan besef wat voor weg ik al achter mij heb, dat ik bijna 8 jaar geleden hoorde dat ik baarmoederhalskanker had. Dat ik in al die jaren al heel wat dingen heb moeten en gelukkig ook heb kunnen accepteren. Ik merk heel erg dat je op een gegeven moment toch je grenzen weer enorm bij gaat stellen. Waar ik in de eerste jaren zoveel moeite had om in te leveren op de hoeveelheid werkdagen die nog mogelijk waren en wat ik lichamelijk kon, denk ik nu wel eens: “als ik op de manier zoals nu, nog jaren door zou mogen leven, dan tekende ik daarvoor”. Als je toekomstperspectief zo enorm wordt beperkt door de stempel ongeneeslijk ziek, neem je denk ik toch makkelijker genoegen met iets minder. Gewoon omdat je weet dat er een tijd gaat komen waarop het alleen nog maar slechter zal gaan en dat je lichamelijke conditie nooit beter/ meer zal gaan worden dan dat het op dit moment is. Er zijn helaas wel steeds meer momenten/ dagen dat ik veel last heb van bijwerkingen, pijn, me futloos voel, enorm baal en bepaalde dingen gewoon enorm frustrerend zijn, maar gelukkig weet ik me tot nu toe iedere keer wel weer op te trekken aan de goede dagen/ momenten. En de weegschaal tussen goede en mindere dagen valt tot nu toe nog naar de goede kant uit.

Ik sluit maar weer af met de woorden die ik gelukkig nog bijna dagelijks uit kan spreken: “maar nu is het oké, dus dan is het goed”. “Morgen is weer een nieuwe dag en dan zien we wel weer verder.”

Liefs Bianca