“Stop being afraid of what could go wrong and start being excited about what could go right.”

Na een onrustige nacht wordt ik om 05:15 wakker. Bas maakt zich klaar om naar zijn werk te gaan en ik probeer nog even een uurtje slaap mee te pakken, maar helaas lukt dat niet meer. De onrust voor een nieuwe kuurdag zit er ongemerkt toch weer in. Je zou denken dat dat na 45 keer alles misschien toch wel een beetje went, maar het tegendeel is waar. Op de een of andere manier hikt mijn lijf er altijd een beetje tegenaan. Na een aantal keer draaien besluit ik er dan toch maar vast uit te gaan. Om 8 uur komt de taxi voor rijden. Iedere keer ben ik benieuwd welke chauffeur mij op komt halen. In de afgelopen jaren heb ik al veel verschillende chauffeurs voorbij zien komen en natuurlijk heb ik ook zo mijn favorieten. Wanneer ik een auto met een blauwe kentekenplaat voor zie rijden die ik niet meteen herken, maakt na het zien van Wim die uit de auto stapt, mijn hart een sprongetje van vreugde. Ik weet meteen dat het een gezellige rit gaat worden aangezien dit een van mijn favoriete chauffeurs is. We hebben elkaar ruim 8 maanden niet gezien, dus er valt een hoop bij te kletsen. Na een warm welkom in de nieuwe taxi, wordt er dus voluit gekletst. Dat er wat file staat en we later aankomen dan gepland, is totaal niet erg. De tijd vliegt voorbij en in het Radboud aangekomen haast ik mij naar boven naar de dagbehandeling van de oncologie.

Wanneer ik in de lift op weg naar de 5e verdieping sta, moet ik ineens aan mijn vriendin/ lotgenoot Gera denken. Hoe zou zij zich vandaag voelen? Natuurlijk liepen onze kuren niet altijd precies gelijk en zagen we elkaar hier ook niet iedere keer, maar alleen al de kans dat je elkaar tegen zou kunnen komen, maakte toch dat ik hier vaak met een ander gevoel kwam. Ik kreeg net al een berichtje van haar dat ze aan mij dacht. Super lief. Ik zet dus gauw mijn tegenzin opzij en met die spirit stap ik uit de lift de afdeling op. Wanneer ik op kamer 101 aankom staat verpleegkundige Esther met een vriendelijke lach mij al op te wachten. Ze heeft de tijd om gezellig wat bij te praten aangezien ze de ondersteuning van twee stagiaires heeft. Samen praten we even over Gera, ook Esther heeft haar geregeld hier op de opdeling geholpen. Ze vertelt me hoe het is wanneer mensen ineens niet meer hier op de afdeling komen en het dan vaak de vraag is hoe het met iemand gaat. Gelukkig kan ik haar nu bijpraten en voor ik het weet zit het infuus erin en loopt kuur46 rustig door de slangetjes mijn aderen in. Voordat ik het ziekenhuis verlaat breng ik nog een bezoek aan het stiltecentrum waar ik een kaarsje voor Gera en een kaarsje voor mezelf brand. In het boek dat er ligt schrijf ik altijd een kort bedankje voor alles dat ik in de afgelopen weken weer heb mogen doen. Of er nu wel of niet een God is die het hoort, het geeft altijd een bepaalde rust en misschien is het ook een bepaalde gewoonte geworden waar ik niet vanaf durf te stappen in de vrees dat ik anders misschien het ongeluk over mezelf af zou roepen.

Begin van de middag zet Wim mij weer thuis af. Het is prachtig weer dus besluit ik voordat ik mijn bed in stap om nog wat uurtjes bij te slapen, buiten in het zonnetje te genieten van een lunch. Ik voel de warmte van de zon op mijn lichaam schijnen. De koolmeesjes zijn in de tuin alweer druk alle vogelhuisjes aan het inspecteren en aan hun gefluit is goed te horen dat niet alleen ik, maar ook zij blij zijn dat dit soort dagen weer wat vaker zich aandienen.

Ondanks dat ik voel dat de kuur er weer aardig inhakt, voel ik mij verder rustig en tevreden. Ik denk dat dat mede komt doordat ik de afgelopen 3 weken toch weer aardig de dingen heb kunnen doen die ik in mijn hoofd had. Ik kan wel zeggen dat in tegendeel tot januari, februari wel weer een goede maand is geweest voor mij. Ik ben samen met Bas weer een aantal keer lekker gaan kitesurfen. De ene keer meer succesvol dan de andere keer, maar zolang ik iedere keer het gevoel heb dat ik bijleer en kleine stappen vooruit maak, blijf ik doorzetten. Ik vertelde laatst aan Bas dat ik toch wel elke keer als we gaan bepaalde spanning/ zenuwen voel. Ik denk dat dat komt omdat ik iedere keer het gevoel heb dat ik een marathon moet gaan lopen als we gaan kitesurfen en ik maar hoop dat ik het vol kan houden. Toen we de laatste keer gingen stond ik op het eind uitgeput in het water en heb ik wat gefrustreerd hard geroepen: “ik ben klaar met de marathon vandaag.” Ach, er is toch niemand die het hoort met die harde wind aan zee, dus kan ik roepen wat ik wil. Toen we eenmaal alles hadden opgeruimd en we met een kop warme thee moe maar voldaan samen in de auto zaten, hoorde ik dat we toch ruim een uur op het water waren geweest. Ik moest lachen om mezelf en de uitspraak die ik had gedaan. Het was dus niet zo raar dat ik helemaal kapot was toen ik aan de kant van het water stond en moest toegeven dat mijn grens op dat moment was bereikt, ik was het besef van tijd gewoon even kwijt geweest en helemaal opgegaan in het kitesurfen.

Verder ben ik in de afgelopen weken nog een aantal dagen samen met Finn bij mijn ouders gaan logeren, heb ik nog een lesje Easy Yoga uitgeprobeerd, aan mijn boek gewerkt en afgelopen weekend hebben we Bas z’n 47e verjaardag gevierd. Toen ik een paar weken terug aan Bas vroeg hoe hij zijn verjaardag wilde vieren, dacht ik zelf nog aan een gezellig borrel met veel vrienden, maar Bas gaf te kennen dat hij het liefste zijn verjaardag klein wilde vieren. We stonden dus samen vroeg op voor een lekker ontbijtje met slingers en cadeautjes. Ik vind het altijd erg fijn om Bas te kunnen verrassen en als ik hem blij zie, dan word ik daar ook altijd enorm blij van. Later in de middag kwam er een klein groepje familie waarmee we gezellig hebben gegeten bij ons thuis. Toen we ‘s avonds om 9 uur op ons bed lagen was ik blij dat we het zo hadden gedaan. Ik merk dat laat naar bed gaan, een grote groep mensen, veel dingen om te regelen toch steeds lastiger wordt voor mij. Op het moment zelf lukt het vaak nog wel, maar zodra ik dan op bed lig merk ik hoe enorme aanslag het op mijn lichaam is geweest. Toen ik aan Bas vroeg of hij een fijne verjaardag had gehad, beaamde hij dat. Zijn vraag van: “ Hoe moet dat nu straks als jij er niet meer bent”, zette mij wel weer even aan het denken. Niet zo zeer over het antwoord op die vraag, maar het feit dat niet alleen in mijn hoofd geregeld dit soort vragen naar boven komen, ook Bas is op dit soort momenten er mee bezig dat het ooit anders gaat zijn.

Over drie weken is mijn eigen verjaardag. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat wil gaan vieren. Ik ben dolblij dat ik weer een jaartje ouder mag worden, maar weet nog niet hoe ik een en ander zo kan gaan organiseren dat ik een fijne dag heb, mezelf jarig zal voelen, maar het ook weer niet al te veel energie kost. Daarnaast ben ik op een dinsdag jarig. Niet echt een dag waarop het bij anderen vaak uitkomt, aangezien de meeste mensen natuurlijk gewoon moeten werken. Gelukkig gaf Bas al aan dat hij wel een vrije dag op wilde nemen om samen iets leuks te kunnen gaan doen. Ik merk aan mezelf dat mijn verjaardag voor mij toch wel een speciale dag is, zeker wanneer ik me bedenk dat het ook kan zijn dat het mijn laatste verjaardag is. Niet dat ik er meteen vanuit ga, maar de vanzelfsprekendheid dat er volgend jaar weer eentje komt, is er zeker niet. Dat maakt dat ik hem dus ook niet zomaar aan mij voorbij wil laten gaan. Ik heb nog even om er verder over na te denken, dus dat komt vast wel goed.

Eerst nog een weekje rustig aan doen en enige voorbereidingen treffen voor onze vakantie naar Schotland. Daar gaan we een week met z’n drietjes lekker genieten van een prachtig land, tenminste daar gaan we vanuit. Het is voor ons immers de eerste keer dat we daar heen gaan. We varen van IJmuiden naar Newcastle en rijden dan naar Isle Of Sky, een eiland aan de westkust waar we een huisje met prachtig uitzicht over het water hebben gehuurd. Vanuit daar gaan we een en ander bekijken en een aantal mooie wandelingen maken. De laatste weken heb ik helaas wel veel last van pijnlijke voeten, dus ik hoop dat de rust van de komende week een hoop bij zal dragen en we toch wat kilometers kunnen gaan maken in de natuur daar. Mijn oncoloog dacht aan het hand/ voet syndroom toen we het bespraken, maar gisteren was ik bij de fysio en lijkt het toch meer op ontstekingen in de gewrichten door overbelasting. De laatste twee dagen van de vakantie zullen we in Edinburgh doorbrengen. Kastelen, pubs, winkelstraatjes, ik heb er super veel zin in.

Na Schotland staat dus niet alleen mijn verjaardag, maar ook weer een CT-scan op de planning. Ik hoop zo dat de uitslag weer stabiel gaat zijn. In de afgelopen maanden heb ik herhaaldelijk tegen Bas gezegd (lees gezeurd) dat ik nog eens graag samen op reis naar Zuid-Amerika zou willen. Langzaamaan merk ik dat er wat ruimte in zijn hoofd aan het komen is daarvoor. Dus een stabiele scan uitslag zou dat avontuur misschien ook weer wat dichterbij kunnen gaan brengen. Toch zit er in mijn hoofd enige twijfel. Ik voel dat de klier in mijn hals dikker is dan twee jaar terug en dat wanneer ik op mijn linker zij slaap er steeds meer een bepaalde druk ontstaat links onder mijn ribben waardoor ik mij om moet draaien. Ik houd dus een slag om de arm om mezelf te beschermen tegen een eventuele teleurstelling en te ver vooruit denken doe ik dus nog maar niet. Dat is ook helemaal niet nodig met allemaal leuke dingen in de komende weken in het verschiet, dus eerst maar eens lekker daar van gaan genieten.

Liefs Bianca