“To make every day count.”

We komen aan in IJmuiden en rijden de ferry op die ons naar Newcastle zal gaan brengen. Onder in het ruim parkeren we de auto en terwijl we door de smalle gangen richting onze hut wandelen moet ik denken aan de scène waarin Kate en Jack zich een weg banen door de onder water gelopen gangen. Nee, niet dat ik bang ben dat ons schip net als de Titanic zal gaan zinken, op onze route zijn immers geen ijsbergen te vinden. Het is meer de leuke spanning en het enthousiasme voor de reis naar Schotland die aangewakkerd wordt door de sfeer die zo’n schip met zich meebrengt. De hut waar we in slapen heeft waarschijnlijk meer weg van de hut van Jack als de suite van Rose. We slapen onder in het schip waar de hutten gevestigd zijn waar je een hond mee de hut in mag nemen en dat is is ideaal aangezien we onze Finn ook weer bij ons hebben. Het is maar een bofkont die hond van ons. Ik denk dat hij inmiddels al op meer plaatsen in zijn leven is geweest dan menig andere hond of mens. Wanneer we hem meenemen op vakantie moeten we vaak vooraf een extra bezoek brengen aan de dierenarts om dat af laten tekenen in zijn paspoort wil hij door de douane heen komen. Ik grapte laatst nog tegen Bas dat Finn alweer bijna toe is aan een nieuw paspoort, aangezien die bijna vol is.

Tijdens de overtocht vermaken we ons met een goed boek en genieten we van een lekker buffet in het restaurant. In tegenstelling tot Jack en Rose voor ons die avond geen dansavond in de club of stiekeme vrijpartij op het autodek. Wij stappen deze keer maar gewoon op tijd ons stapelbed in zodat we morgen weer uitgerust aan onze reisdag naar Isle of Sky kunnen beginnen.

De volgende ochtend hebben we een rit van zo’n 7 uur voor de boeg. We rijden van het oosten naar het westen en langzaamaan verandert het landschap van lange uitgestrekte weilanden naar bergen met overal water, schapen en grote rotswanden. Wanneer we aankomen op Isle of Sky, een schiereiland dat aan de westkust van Schotland ligt, is het nog een klein stukje naar ons verblijf, een prachtig rustig gelegen houten huisje met veel glas en een prachtig uitzicht over het water en de bergen. De eerste dag gaan we, op aanraden van de eigenaar van ons verblijf, wandelen bij Quiraing, een oude rotsformatie met prachtige steile kliffen. Het is er heerlijk rustig en af en toe staan we even stil om van het uitzicht te genieten, een foto te maken of om even uit te puffen van het pad omhoog. De koude wind die langs de bergwand waait snijdt geregeld  in ons gezicht, maar met een muts op en het zonnetje dat hoog aan de hemel schijnt is het echt heerlijk. Met een brede glimlach zet ik de ene stap na de andere en voel ik mij gelukkig. Geregeld denk ik: wat wil ik nog meer? Dit is toch het fijnste wat er is. Samen met Bas en Finn genieten van prachtige natuur, een beetje afzien en op het eind van de wandeling beloond worden met enorm veel voldoening en extra vertrouwen dat wat mijn lichaam dit ondanks alles toch nog kan.

Na de wandeling bij Quiraing rijden we naar het meest westelijke puntje van het eiland. Hier maken we een wandeling naar Neist Point waar een oude vuurtoren staat en je een prachtig uitzicht over de zee en de ruige kliffen hebt. Het is een plek die duidelijk meer bekend is onder de toeristen en we wandelen er zeker niet alleen, maar het uitzicht is de moeite waard. De meeste toeristen hier komen met de auto aan, maken foto’s vanaf de parkeerplaats en rijden weer door. Dus vaak is het een kwestie van even verder het pad op wandelen en je wandelt niet meer hutje mutje. Wat ik vaak bijzonder vind om te merken is dat veel mensen toch zoiets hebben van: been there, seen it, done it. Maar heb je dan echt de plek ervaren, gevoeld en bekeken? Het is bijna het zo snel mogelijk afstrepen van de dingen die je kunt zien wanneer je op reis bent, terwijl ik het juist zo fijn vindt om ergens echt te kunnen zijn en de plek te kunnen ontdekken. Natuurlijk is onze tijd op een plek vaak ook maar beperkt en houden wij ook van het rondreizen, maar ergens meerdere dagen verblijven zorgt voor meer rust en tijd op de plek zelf. Daarnaast probeer ik tegenwoordig wanneer we op reis zijn ook steeds meer de vakantie in te gaan met het idee van: ik kan en hoef toch ook niet alles te bezoeken in 1 vakantie. Er mag best iets over blijven voor een volgende keer.

In de dagen erna maken we nog een mooie hike bij The Old Man of Storr en de Fairy Pools. Een van de verhalen rondom The old man of Storr is dat de pinakel de duim zou zijn van een reus die er in de aarde begraven ligt. Wanneer je er rondwandelt en je de verschillende bijzondere rotsformaties ziet, dan kun je met veel fantasie een mooi beeld vormen van de verhalen/ legendes. Bij de Fairy Pools is het water op sommige plaatsen ook echt sprookjesachtig en neemt het heldere water een turquoise kleur aan. Zomers is het een plek waar je in het ijskoude water kunt zwemmen, een leuke uitdaging, maar deze keer laten we die aan ons voorbij gaan. De wind zorgt ervoor dat het er guur en koud is en op de helft van de wandeling lopen we zelfs door de wolken, ik moet er niet aan denken om nu ook nog het koude water in te moeten stappen.

Ook bezoeken we een whiskey-destilleerderij. Het enthousiasme van Bas is die ochtend groot. Hij is een liefhebber van whiskey en ik moet zeggen dat ik het wel eens geproefd heb, maar het vaak veel te sterk vind en de voorkeur geef aan een lekker glaasje port of wijn. Maar nu we hier toch zijn…… We krijgen een rondleiding en volgen aandachtig het proces. Dan is het tijd om ook echt de whiskey te gaan proeven. Na drie glaasjes verschillende whiskey’s vraagt onze gids wie er een doosje met kleine flesjes wil om de overige whiskey mee naar huis te kunnen nemen. Bas en ik kijken naar de lege glaasjes die voor ons neus staan en ik moet hard lachen. Zeker als ik om me heen kijk en zie dat we het enige stel zijn die alle glaasjes leeg hebben gedronken. Tja, dat de klok pas half 1 aangeeft hebben we gewoon maar even genegeerd. Ook nu hebben we ons enthousiasme weer lekker laten gaan blijkt wel weer, iets half doen zit er bij ons beiden gewoon niet in denk ik.

Na de heerlijke dagen op Sky pakken we onze spullen weer in en rijden in twee dagen op ons gemak richting Edinburgh. Onderweg genieten we van de prachtige natuur en zeggen we regelmatig tegen elkaar bij mooie plekken waar we langs rijden dat we hier nog echt wel eens terug kunnen komen om te wandelen. Buiten het hoogseizoen is dit een fijne en rustige omgeving waar veel afwisselende dingen te zien en te doen zijn. Onderweg slapen we nog een nachtje in een hotel dat we de dag ervoor online geboekt hebben. Wanneer we bij het hotel aankomen blijkt het een wat oud en versleten hotel te zijn, maar gezien de prijs die we voor de overnachting moeten betalen is dat misschien ook niet zo heel raar. De bedden slapen gelukkig heerlijk en ik maak gebruik van het pluspunt van de badkamer waarin een bad staat. In de lobby hebben we gezellige gesprekken met de andere hotelgasten. We raken aan de praat met een Engels gepensioneerd stel dat ons verteld dat ze vroeger altijd veel werkten en 1 keer per jaar twee weken op een cruise gingen. Nu ze gepensioneerd zijn, kiezen ze ervoor om iedere maand 1 week op vakantie in eigen land te gaan. Ze zoeken naar betaalbare aanbiedingen. Het zorgt ervoor dat ze gedurende het jaar eigenlijk net zoveel kwijt zijn als de kosten voor de cruise van toen, maar nu kunnen ze iedere maand er samen gezellig tussenuit. Dit soort gesprekken zetten mij altijd aan het denken. Het is mooi om te zien hoe deze mensen nadenken over de keuzes die ze maken en op deze manier van hun pensioen genieten. Wanneer we ‘s avonds in het hotel iets eten, bekijk ik de ingetogen en timide jongen die achter de bar staat. Terwijl hij onze  bestellingen opneemt vraag ik mij af: zou hij deze baan altijd geambieerd hebben? Wat als ik aan hem op 6 jarige leeftijd gevraagd had: “ wat wil je later worden?”, had hij dan dit als antwoord gegeven?. Zo bekijk ik het andere personeel van het hotel. Niet een hotel waarvan je tegen je vrienden of familie zegt, kijk eens bij wat voor prachtig hotel ik werk. Toch bedenk ik me ook dat zij waarschijnlijk blij zullen zijn dat ze een baan hebben. We zien ook hier in Engeland veel tekenen van armoede. De staat van veel huizen, leegstaande panden, het algemene onderhoud van veel zaken is echt minder dan in wat ik veelal in Nederland zie. Tijdens het eten zie ik achter Bas een stel binnenkomen. Ze hebben zich netjes aangekleed, misschien een tikkeltje overdresst gezien het hotel, maar ze zijn duidelijk samen een avondje uit. De een aan een glaasje wijn en de ander een glas bier. De menukaart toont enkel drie simpele gerechten die waarschijnlijk zo uit de magnetron komen en weer moet ik denken aan de vraag: wat maakt een mens gelukkig? Misschien zijn zij op dit moment wel veel gelukkiger dan een ander stel in een sjiek hotel met een sterrendiner.

De laatste twee dagen brengen we door in Edinburgh. We hebben er echt Schots weer, maar aangezien we al zoveel droge dagen en zonneschijn hebben gehad hoor je ons niet klagen. We bekijken de stad, het national museum of Scotland en komen geregeld van de buien even bij in een koffietentje. Wanneer we met de bus aan het eind van de middag weer terug gaan naar ons appartement besluiten we om met Finn nog even over de boulevard te wandelen. De vakantie is bijna voorbij en we willen hem afsluiten met een afzakkertje in de pub. Eentje waar we de enige toeristen zijn en gezellig tussen de locals zitten. Geregeld komen de bezoekers, wanneer ze Finn spotten die onder onze tafel ligt, even gezellig een praatje maken. Laat op de avond wandelen we de pub weer uit op weg naar huis. Het is zeker niet bij 1 wijntje biertje gebleven, dus ben ik blij dat ik aan Bas z’n arm mag lopen, het is gelukkig niet ver meer naar het appartement en het was weer zo’n avond om nooit te vergeten.

De terugreis met de boot verloopt voorspoedig en vliegt voorbij en na 9 dagen zijn we weer veilig thuis. Met een enorm fijn gevoel kijk ik terug op deze heerlijke reis. We hebben samen weer een stukje van een voor ons nieuw vakantieland mogen ontdekken. Daarnaast was het erg fijn dat we weer even echt de tijd hadden om samen dingen te ondernemen. Zonder alle verplichtingen van thuis, met extra tijd voor fijne gesprekken met elkaar en een week waarin mijn ziekte veel minder aanwezig was.

Morgen ben ik jarig. In mijn vorige blog gaf ik al aan dat ik nog niet goed wist wat ik er mee wilde en welke gedachten ik er allemaal bij had. En nog steeds blijft het wat dubbele gedachten opleveren. Ik hoop me morgen toch weer heerlijk jarig te mogen gaan voelen, aangezien ik super blij ben dat ik 44 mag worden, maar ik zie het nu niet zitten om het groots te vieren en dingen te moeten gaan organiseren, zeker omdat we net terug zijn van vakantie en we in de komende weken flink willen gaan klussen in huis. Een klein of een groot feest, ach het maakt eigenlijk niet uit. Dat ik morgen weer een jaar ouder mag worden is immers het grootste cadeau dat ik me maar kan bedenken, het wordt vast een heerlijke verjaardag. Al blijft er op dat soort dagen altijd wel een stemmetje dat in mijn hoofd geregeld even naar boven komt: zou dit dan de laatste zijn? Morgen druk ik die gedachte zo snel mogelijk maar weer weg, op deze dag staat de blijdschap en het nu voorop en niet de twijfel en de onzekerheid voor de toekomst, morgen is het feest!

Liefs Bianca