“The best part about your Story is that the next page is blank and you get to write it”

Op de parkeerplaats van het Radboud komt de taxi voorrijden. Ik ben weer klaar voor vandaag en mag naar huis. De49e kuur zit er inmiddels weer in. Toen ik tegen de verpleegkundigen tijdens het prikken van het infuus vertelde dat het de volgende keer mijn 50e kuur wordt, keek ze mij wel even verbaasd aan. Ze gaf aan hoe bijzonder het is dat het middel dat ik krijg al zo lang werkt en de kanker stabiel houdt. Toen ik lachend tegen haar zei dat ik de volgende keer dan wel een vrolijk welkomscomité verwacht om de 50e keer feestelijk door te komen, grapte ze terug dat ze het zou noteren in het systeem. Het zetten van het infuus ging gelukkig in 1 keer goed. Ondanks dat ik extra moest wachten omdat mijn kuur nog bij de apotheek beneden klaar gemaakt moest worden, vloog de tijd voorbij. Esther, een inmiddels bekende verpleegkundige, kwam gezellig een praatje maken. Tijdens het inlopen van de kuur rol ik de infuuspaal over de gang van de oncologie en wandel met Esther mee naar de koffiekamer van de verpleegkundigen. Daar laat zij mij het schilderij van mijn vriendin Gera zien dat er sinds een aantal dagen hangt. Het  voelt dubbel om naderhand de foto te zien die Esther van mij bij het schilderij maakt. Aan de ene kant ben ik super trots en blij dat het daar hangt, maar aan de andere kant had ik liever gehad dat we nog gewoon samen hier op de  afdeling onze kuren hadden kunnen krijgen. Zeker als ik Gera naderhand de foto doorstuur en hoor hoe haar goede en slechte dagen zich steeds meer afwisselen. Bij iedere dip hoop ik weer dat ze op mag krabbelen om toch weer nieuwe plannen te kunnen gaan maken. Het volgende bericht dat ze stuurt lees ik weer met een glimlach. Ze stelt voor om te kijken of ze de volgende keer bij mijn 50e kuur op de afdeling kan komen buurten. Gelukkig hoef ik over 4 weken pas weer, maar het maakt het vooruitzicht op een volgende kuur al wel weer een stuk leuker.

De afgelopen weken zijn over het algemeen gewoon lekker rustig voorbij gegaan. Het is natuurlijk wel zo, wat versta je onder rustig? Iedereen die ons kent, weet dat rustig aan doen in huize van den Broek niets te maken heeft met uitrusten en bankhangen. De eerste dagen na mijn kuur wel, maar daarna is er in mijn hoofd vooral weer behoefte om er op uit te trekken, te gaan kitesurfen en onder de mensen te zijn.  Dat mijn lichaam tussendoor steeds wel even aan de rem trekt en aangeeft dat ik een stapje terug moet doen voel ik wel. Er naar luisteren is soms nog wel een ander verhaal. Op de dagen dat ik alleen thuis ben en er geen wind staat om te kunnen kitesurfen gaat dat nog redelijk, maar zodra Bas en ik samen op pad kunnen, er iets gezelligs met vrienden op de planning staat of de wind waait en ons het water op roept, zeg dan maar eens: nee ik blijf toch thuis. Gelukkig zorgen soms een lekker zonnetje met een hangmat in de tuin of een goede bingwatchwaardige serie op Netflix ervoor dat ik tussendoor wat vaker even een momentje kan nemen om mijn lijf wat rust te geven. Ik merk heus ook wel dat dat soms heel hard nodig is. Zo loop ik alweer bijna twee weken flink te hoesten. Dat steeds maar doorgaan zorgt er waarschijnlijk ook voor dat mijn lijf extra hard zijn best moet doen om te herstellen van bijvoorbeeld een luchtweginfectie. Mijn arts benadrukte gisteren nog maar eens een keertje dat even afwachten soms oké is, maar dat als het te lang aanhoudt ik soms wat vaker tussendoor dingen moet laten checken en mijn lichaam toch sneller een antibioticakuur nodig heeft om er weer bovenop te kunnen komen.  Het zit gewoon niet in mijn systeem om bij ieder dingetje aan de bel te trekken. Alleen kunnen bepaalde gezondheidsklachten die vroeger vrij onschuldig waren in mijn geval nu toch soms anders uitpakken.

Ik ben in de laatste weken weer actief bezig geweest met het schrijven van de teksten voor mijn boek. Drie van de twaalf hoofdstukken staan op papier. Ik kijk erg uit naar het schrijven van hoofdstuk 4. Het is weer een hoofdstuk dat over wat anders gaat dan ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik vertel er over de avonturen die we hebben beleefd tijdens onze reis naar Canada die we in 2018 maakten. De reis die voor mij als een beloning voelde. Het was een beloning voor al het afzien/ de behandelingen die er aan voorafgingen. En dan te bedenken dat ik toen na alle chemo’s, bestralingen en zware operatie ook maar 10 weken de tijd had om weer een beetje in conditie te komen om die Canadese bergen te gaan trotseren. Nu ik het allemaal voor mijn boek aan het opschrijven ben, haal ik veel dingen weer terug. Als ik het allemaal zo bij elkaar opschrijf besef ik me iedere keer weer hoe veerkrachtig mijn lichaam en geest zijn geweest en gelukkig nog steeds zijn. Doordat er in de afgelopen 9 jaar zoveel is gebeurd merk ik dat je bepaalde dingen ook wel weer bent vergeten. Nou ja vergeten, veel details zijn naar de achtergrond verdwenen. Wat natuurlijk ook fijn kan zijn, anders loop je wel eens het risico om in dingen te blijven hangen. Men heeft het wel eens over de tijd en zegt dan: geef het de tijd. Zo werkt het naar mijn idee vaak wel. De tijd doet een hoop met ervaringen, gedachten en gevoelens. Het maakt ze op de een of andere manier zachter. Nu ik mijn boek aan het schrijven ben, probeer ik vaak terug te gaan naar de tijd van toen en mijn gevoelens en gedachten die daarbij hoorden. Het lezen van oude blogs, verslagen van gesprekken met mijn bedrijfsarts, de tijdlijn van mijn ziekenhuisafspraken, het bekijken van oude foto’s en gesprekken met anderen over dingen van toen, helpen mij om alles zo goed mogelijk weer op papier te krijgen. Wanneer je mijn boek straks leest moet het voelen alsof je er zelf bij was. Om je voor te kunnen stellen hoe hoe het was, hoe het voelde en hoe ik iedere keer weer mijn lichaam en geest overeind hield. En nog steeds zorgen we er dagelijks voor dat het leven zeer de moeite waard is. Een arts heeft wel eens tegen mij gezegd wanneer ik in tranen was: Bianca, misschien mag je af en toe ook wel eens wat minder je best doen. Maar zo zie ik het toch niet helemaal. Door iedere dag mijn best te blijven doen om er een fijne dag van te maken, al is het op sommige dagen maar een klein fijn momentje, voelt het juist alsof iedere dag het doorzetten dat ik dagelijks doe zo enorm de moeite waard is. En aangezien deze manier inmiddels al 9 jaar voor mij werkt, zal er vast toch ook iets goeds in zitten denk ik dan. Natuurlijk heb ik de woorden niet altijd heel letterlijk genomen. Waarschijnlijk bedoelde ze ook dat ik soms wat liever voor mezelf mag zijn en de lat niet altijd zo hoog hoef te leggen. Ik denk dat ik dat de afgelopen jaren toch wel wat vaker toepas. Goed voor mezelf zorgen en mezelf regelmatig verwennen. Met bijvoorbeeld een nieuwe aankoop, een bezoek aan de pedicure, een goed boek, een heerlijke kitesessie op het water, een uurtje langer op bed liggen, mij omringen met mensen die mij de juiste energie geven en leuke avontuurlijke reizen. Dit jaar staat er als alles goed blijft gaan weer een heerlijke vakantie naar Noorwegen op de planning. Daarnaast hebben we gisteren te horen gekregen dat we waarschijnlijk deze zomer ook nog een week met Carl en Kim op reis gaan. Twee jaar terug ben ik met Kim 5 dagen naar Zuid-Afrika geweest. Het was een prachtig, zeer intensief en onvergetelijk avontuur. De bestemming voor de week met z’n viertjes is nu nog onbekend, daar gaan we de komende week nog eens over brainstormen. Dus mocht je hieronder mee willen sparren? Welke plek ter wereld zou jij voor 1 week heen willen gaan als jij mocht kiezen?

De komende dagen zal ik toch weer even extra aan de adviezen van mijn arts denken. Rustig aan doen, extra lief voor mezelf zijn en goed voor mezelf zorgen. Dan hoop ik na een aantal dagen toch ook weer heerlijk mijn koppie leeg te kunnen gaan maken op het kiteboard. Want nee, ik kan het nog niet super goed, maar sinds een aantal weken voel ik dat ik flinke stappen aan het maken ben en alles steeds beter onder controle krijg. Mijn best blijven doen ook in het kitesurfen wordt voor mijn gevoel ook op dit gebied eindelijk beloond. Want als ik uit dat water op het kiteboard kom en stukken over het water vaar, voel ik mij gelukkig. Gelukkig en trots omdat het lukt, maar zeker ook intens gelukkig omdat ik het nog kan en mag doen.

Nu op naar weer 4 “rustige” weken waarin we langzaamaan verder gaan met onze klussen in huis, wat uurtjes plezier op het water en de spullen voor de kampeervakantie naar Noorwegen bij elkaar verzameld worden. Het is te hopen dat ook  in Noorwegen de komende weken de temperatuur weer wat omhoog zal gaan. Een mooie bergwandeling door de sneeuw vind ik altijd wel een leuke uitdaging, maar kamperen in de sneeuw is nou niet iets dat ik ambieer tijdens mijn vakantie. Ach, het weer kan snel veranderen, dus dat gaat vast goed komen. Het is een kwestie van rustig afwachten, we hebben immers nog even voordat het echt zomer is. Eerst maar eens gewoon van een hoop fijne lentedagen genieten…..

Liefs Bianca