Take Pride in how far you have come and have faith in how far you can go

Het zonnetje schijnt en ik geniet er intens van in onze tuin. Ik ben net terug van de kapper, laat ik zeggen een heerlijk ontspannen verjaardagscadeau aan mezelf. Morgen ben ik jarig, dan word ik 42 en ik kijk er erg naar uit. Ik kan me mijn 41 e verjaardag nog goed herinneren. Ik voelde mij enorm dankbaar dat ik die mocht vieren en zo ervaar ik dat nu ook weer. Ik mag weer een jaartje ouder worden. Iets wat velen toch als vanzelfsprekend beschouwen en er zijn zelfs mensen die er een hekel aan hebben, maar voor mij geeft het me toch een extra feestelijk gevoel. Natuurlijk zorgt zo’n dag er soms ook wel voor dat ik mij weer even extra bewust ben van mijn sterfelijkheid, maar bij het lang zal ze leven, denk ik alleen maar: nou, daar gaan we voor, proost! En niet alleen in mijn hoofd zullen dat soort gedachtes en misschien ook een hoop andere voorbij komen. De mensen die mij lief zijn, zullen die vast ook hebben als ze mij zien. 

Komende zomer is het alweer twee jaar geleden dat mij werd verteld dat ik uitzaaiingen had. Ik had toen ook niet meteen gedacht dat ik er nu nog zou zijn, dus wie weet wat de toekomst allemaal nog voor mij in petto heeft. Nog heel veel verjaardagen hoop ik.

Afgelopen week kreeg ik al verschillende lieve reacties op mijn interview in de LINDA. Ik was extra geraakt door mijn Bas die op Facebook iedereen vertelde hoe trots hij op mij is. Woorden die voor mij heel belangrijk zijn. 

Sommigen om mij heen hadden al eerder dan ik de nieuwste editie van de LINDA in handen. Van de inhoud van het interview was ik al op de hoogte, die hadden we immers samen vastgesteld, maar het was nog even afwachten welke foto er precies bij het artikel geplaatst zou gaan worden. Natuurlijk was ik zelf ook erg benieuwd naar de andere twee dames die hadden meegewerkt aan de reportage. Woensdag lag daar dan ook bij ons  het tijdschrift in de bus. Snel sloeg ik het blad open op zoek naar “mijn” pagina. Met de woorden: “Ik ga dood”, werd de reportage aangekondigd. Ik vraag me dan altijd af hoe anderen zoiets lezen: “Hmmmm, niet gezellig, laat ik het overslaan” of is het juist de nieuwsgierigheid die wordt aangewakkerd? Zo’n titel wordt natuurlijk niet voor niks gekozen. En aan de andere kant denkt mijn nuchtere kant op dat moment: “ tja, het is nou eenmaal ook zo” en daarnaast: “ gaan we dat niet allemaal?”, alleen is het nou eenmaal zo dat ik weet dat het niet over hele lange tijd zal zijn en is het een thema wat ten opzichte van anderen wat vaker centraal staat in mijn leven. Toch is het ook zo dat ik hoop dat als mensen het interview lezen, ze zien dat er ook nog steeds een heleboel dingen in mijn leven fijn, uitdagend en vrolijk zijn. Ik denk wel eens dat mensen vergeten dat ik nog steeds blij kan worden van de muziek van bijvoorbeeld Rowwen Hèze, ik in en in kan genieten als ik opsta met een zonnetje dat door de gordijnen schijnt, ik regelmatig in een deuk lig om de gekke fratsen van Finn, ook nog plannen maak voor de komende maanden, zorg dat mijn huis lekker is opgeruimd en me ‘s morgens afvraag wat we ‘s avonds zullen gaan eten. Er zijn gewoon ook een heleboel dingen die echt niet altijd anders zijn geworden doordat ik de stempel palliatief heb gekregen. 

Ik krijg weleens van mensen die ik ken terug dat ze het confronterend vinden om mijn blogs te lezen en dat dat wel eens een rede is om ze maar niet meer te lezen. Ik heb me de afgelopen dagen afgevraagd wat ik daarvan vind. Ik denk dat het wel een hoop zegt over hoe veel mensen naar het onderwerp dood gaan kijken. Als iets naars, zwarts, verdrietigs en iets waar je nog lang niet over na wilt denken, gewoon simpelweg omdat je het nog niet wilt. Natuurlijk zijn dat de dingen die vaak bij de dood komen kijken, maar ik denk dat het zoveel meer kan zijn dan dat. Ik kan wel zeggen dat ik soms de mooiste gesprekken heb met anderen over de dood zonder dat de stemming dan meteen depressief of verdrietig is. Vind ik het dan niet erg en verdrietig om vroeg dood te gaan zal je misschien bijna denken? Ik denk dat als je het artikel in de LINDA leest, je hier zelf het antwoord wel op zal kunnen geven. Ik heb geprobeerd om ermee te laten zien dat ik veel heb om dankbaar voor te zijn en dat je ondanks deze diagnose nog intens gelukkig kan zijn. Altijd? Nee, dat niet, maar dat hebben mensen zonder die diagnose ook. Gelukkig kan ik wel zeggen dat de geluksmeter in mijn leven het merendeel nog steeds de goede kant uitslaat.

Al verder bladerend door de Linda kom ik ook langs andere artikelen. Mijn ogen stoppen bij  de reportage met de titel Villa Achterwerk. Dames die 10.000 euro hebben uitgegeven aan het liften van hun billen. Ik moet een beetje lachen en merk meteen dat ik hier wel iets van vind, maar ja meteen een oordeel vellen is natuurlijk wel het makkelijkste om te doen. Vervolgens  vraag ik me wel meteen af hoe deze dames naar “mijn” reportage zullen kijken als ze het blad doorbladeren. Tja, ieder zo zijn mening, sores en geluk zal ik maar denken. Mijn geluk zit toch echt in andere dingen en die zijn meestal toch echt niet te koop. 

Bas is mij al dagen zenuwachtig aan het maken voor mijn verjaardagscadeau. Het liefste had hij het afgelopen week al gegeven, zo leuk vindt hij het zelf. Ik heb inmiddels al zeker 20 keer gehoord: “mag ik jou je cadeautje geven?”.  Dat maakt mijn nieuwsgierigheid natuurlijk wel steeds weer groter, maar omdat ik van verrassingen houd, zeg ik hem steeds dat ik nog niet jarig ben en dus wil wachten tot zaterdag. Wel heb ik vanmiddag al een prachtig boeket van hem gekregen en omdat ik enorm van bloemen houd, was dat een schot in de roos. 

Ik hoop dat mijn arts komende dinsdag ook een cadeautje in het verschiet heeft, namelijk de boodschap dat mijn nieren in de afgelopen weken voldoende zijn hersteld en ik mijn volgende kuur weer kan krijgen. 🍀🍀🍀🍀Mijn verjaardag zal vast een goede boost energie gaan geven, dus samen met goed nieuws uit het ziekenhuis zou dat betekenen dat ik even wat langer van dat fijne gevoel zou kunnen gaan genieten. Een goede flow vast mogen houden, daar kijk ik naar uit. 

Ik heb in de afgelopen weken duidelijk minder last gehad van de enorme hoofdpijn die daarvoor echt bijne iedere dag op kwam zetten. Wie weet is dat een goed voorteken dat mijn lichaam goed gereageerd heeft op de drie weken extra rust. Wel bleken Bas en ik beiden de coronadans niet te zijn ontsprongen, maar gelukkig bleef het bij ons beiden bij milde klachten en was de quarantaineperiode eigenlijk vrij snel weer voorbij. Het scheelde dat we het tegelijk hadden en dus niet uit elkaars buurt hoefden te blijven. Vanmorgen ben ik nog een kort rondje gaan hardlopen en zo te merken heeft het allemaal geen invloed gehad op mijn conditie. Misschien is mijn lichaam soms toch nog sterker dan ik weleens denk. 😉

Ik wens jullie voor nu nog een hele fijne vrijdagavond, een heerlijk zonnig weekend en zeg vast: Proost op jouw en mijn gezondheid 🥂!

Liefs van Bianca