“Very Good Very Nice”

We zijn weer op de terugweg van Tenerife naar Brussel. Het vliegtuig is wat vertraagd, maar met een heerlijke vakantieweek op zak is dat wachten een stuk minder erg. Al met al is het nog een flinke reis. Eerst wat uren wachten op het vliegveld van vertrek, 4,5 uur vliegen, een kwartier met de bus die ons naar onze auto zal brengen en dan nog 1,5 uur met de auto naar Rijen. 

Vorige week vrijdag vertrok ik samen met drie van mijn favoriete mannen naar het zonnige Tenerife. Na een goede vliegreis kwamen we ‘s avonds laat aan op onze eindbestemming. Via Eliza was here hadden we een heerlijk rustig appartementje in het noorden van Tenerife gevonden. Niet al te modern, maar sfeervol met een typisch Spaanse inrichting en schoon. Onze gastheer Baudillio heette ons welkom met een glas rode wijn op zijn terras. De barbecue werd aangestoken en we genoten van heerlijke dorades. Baudillio kwam al snel aanzetten met de volgende karaf en zo stapten we later dan gepland moe maar voldaan (en een tikkeltje teut🤪) ons bedje in. In de dagen die volgden bezochten we een aantal gezellige plaatsjes, genoten van het lekkere eten & drinken en natuurlijk elkaars gezelschap. Het was erg leuk om met Bas, Sander (mijn broer) en Thijmen (mijn neefje) op pad te zijn. Nou ja neefje, zo klein is hij inmiddels niet meer. Regelmatig heb ik dubbel gelegen om zijn opmerkingen die adrem voorbij kwamen. Richting zijn vader, Bas, mij of juist over dingen die hij onderweg zag. Tja, als puber, heeft hij inmiddels ook oog gekregen voor de Spaanse schone. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn vader. Nu ik dit schrijf en Thijmen naast mij meeleest zegt hij tegen mij met een brede grijns: “ ik heb echt niet naar Spaanse meisjes zitten kijken”. 😁 Tja, tante Bianca ziet en hoort alles hoor😉😂. Als ik hem vraag of ik dit stukje er dan maar uit zal laten in mijn blog, geeft hij aan: “nee hoor, laat maar staan, ze kennen mij toch niet, maar ik wil wel een  emoticon van een 🐷 erin hebben staan”. Nou bij deze Thijmen, speciaal voor jou. We hebben geen varken gezien op Tenerife, maar oké. Vervolgens stelt hij mij nog wat vragen over mijn blog. Waar dat dan straks te lezen is, hoeveel mensen dat dan lezen en of ik een miljoen volgers heb😂. Ik vertel hem een en ander over kanker.nl en leg hem uit waarom ik het blog bij probeer te houden. Het is mooi om te merken dat hij een bepaalde nieuwsgierigheid heeft, nadenkt over de antwoorden die ik geef en weer nieuwe vragen stelt. Het leuke is dat we geregeld lekker gek kunnen doen met elkaar, maar dat hij ook op een leeftijd is gekomen dat we serieuze gesprekken met elkaar kunnen hebben over de dingen die we om ons heen zien. Hij vertelt mij dat hij het grappig vindt dat veel mensen op vakantie steeds denken dat ik zijn moeder ben. Ik vertel hem dat dat natuurlijk komt doordat we beiden blond zijn en blauwe ogen hebben. En dat als je als kind met twee volwassen mannen en een volwassen vrouw op pad bent, de meeste mensen meteen die conclusie zullen trekken. En dat als hij alleen met Sander en Bas op vakantie was geweest, waarschijnlijk iedereen gedacht zou hebben dat dat zijn twee vaders zouden zijn geweest😁, Thijmen moet daar om lachen en ik ben blij om te horen dat hij dat nu allemaal zo ervaart: grappig. De ziekte kanker heeft in zijn jonge leven namelijk al veel invloed gehad. Eerst zijn moeder die hij al op jonge leeftijd moest verliezen en over een tijdje zijn tante. Dat vind ik wel een verdrietige gedachte. Ik had gehoopt er nog heel lang voor hem te kunnen zijn. Gewoon die lieve tante die leuke dingen met hem deed en er altijd voor hem zou zijn als hij dat nodig had. Om te lachen, gek te doen, te laten zien waar het allemaal om draait en om en een mooi voorbeeld te kunnen zijn van hoe je gelukkig kunt zijn in het leven. Gelukkig is het een fijn idee dat hij omringd is door een super papa, een liefdevolle oom en anderen die heel veel van hem houden. 

Tijdens ons verblijf op Tenerife was Thijmen jarig. Voor zijn 13e verjaardag kreeg hij van ons een verrassingsuitje. We gingen met z’n vieren een middag het water op met een zeilboot. Na een uurtje varen kwamen we tientallen dolfijnen tegen die rond onze boot zwommen en omhoog uit het water sprongen. Het was erg indrukwekkend om te zien. De een na de andere tuimelaar zwom ons voorbij. Wat kan de natuur dan mooi zijn zeg. We hebben onze ogen uitgekeken. Thijmen en ik hebben vervolgens in een rustige baai vanaf de boot nog een duik in het water genomen. Koud of niet, ook hier was het weer: is er een goede rede om het niet te doen? Nee? Dan dus even een sprongetje wagen. 

De week was in ieder geval volgens Thijmen very good, very nice. Een populair zinnetje dat we niet alleen heel de dag bij Thijmen, maar ook alsmaar op het strand voorbij hoorden komen. De mannen en vrouwen probeerden zo hun koopwaar van zonnebrillen, handdoeken, water en watermeloen aan de man  te brengen. En natuurlijk zwichtten wij, nadat we vanaf de boot hadden gezien in wat voor huisjes zij op de rotsen woonden, ook voor zo’n mega handdoek met Tenrife erop☺️. Nou ja huisjes…. Platen, die ze waarschijnlijk hadden gevonden bij de containers op straat, werden aan elkaar gemaakt, zodat ze iets hadden wat leek op een huisje. Ik realiseerde me maar weer al te goed hoe goed we het allemaal hebben en dat iedereen zijn portie ellende, uitdaging, tegenslag in het leven krijgt, ieder op zijn eigen manier.

Ook hebben we twee mooie wandelingen gemaakt. Een pittige met aardig wat hoogtemeters en een korte door een indrukwekkend vulkaangebied rondom de hoogste berg van Tenerife (De Teide). Op de eerste wandeling had ik het zwaar. Naast het lichamelijk stukje, kom ik mezelf dan toch ook mentaal tegen. Ik merk dat ik veel moeite moet doen om te klimmen. De wandelstokken helpen mij erbij, doordat dan niet alle kracht dan vanuit mijn benen hoeft te komen, maar ik realiseer mij tijdens het lopen dat ik flink moet klunen en zwoegen om de berg op te komen. Het is fijn om af en toe om mij heen te horen dat de anderen het soms toch ook zwaar hebben. Behalve Thijmen, die huppelt als een jonge hond de berg op.😁 Alle drie zijn we toch wat lichtelijk jaloers op die jonge benen en onuitputtelijke energie. Tja, we zijn immers alle drie geen 13 meer. 

Toch bracht deze vakantie mij in een bepaald opzicht ook weer even terug naar mijn tienerjaren waarin ik samen met mijn ouders naar Argeles Sur Mer ging in Frankrijk. We hadden daar een baai tussen de rotsen ontdekt waar je prachtig kon snorkelen. Samen met mijn broer en vader brachten we uren achter elkaar door in het water tussen de fel gekleurde vissen en zeeanemonen. Ik had gelezen dat je op Tenerife ook mooi kon snorkelen, dus had ik mijn duikbril en snorkel meegenomen. We hebben een paar mooie plekjes ontdekt tussen de rotsen. Niet met anemonen, maar wel met grote schollen vissen in blauw, oranje en geel. Onder water vroeg ik me af hoe ik dat vroeger toch deed. In mijn achterhoofd zat nu toch steeds: als ik maar niks groots en spannends tegenkom. Volgens mij dacht ik daar als jong meisje toch allemaal helemaal niet zo bij na. Ik kan me nog wel heel goed die ene keer herinneren dat ik samen mijn vader tussen de rotsen aan het snorkelen was en ik onder water ineens een enorm gote vis tegenkwam (laat ik zeggen 70 cm, al weet ik ook dat je de dingen als kind soms groter beleeft dan ze in werkelijkheid zijn) Ik schrok in ieder geval enorm en wist niet hoe snel ik me om moest draaien om terug te zwemmen. Wist ik toen veel dat die vis waarschijnlijk veel banger voor mij zou zijn, dan ik ik voor hem. Toch is daar altijd de nieuwsgierigheid gebleven voor alles wat maar leeft en beweegt in de natuur. Zo liep ik deze vakantie ineens een zeeslak tegen het lijf. Tussen de rotsen door, was ik in de kleine poeltjes die tussen de stenen waren ontstaan al het leven aan het bewonderen. Honderden kleine kreeften die met hun huisje op hun rug zich voortbewogen. Als je zo oppakte, verstopten ze zich snel diep in hun huisje. Allemaal kleine visjes die in de poeltjes hun weg richting de zee zochten en toen was daar ineens een enorme witte slak van zo’n 13 centimeter. Eerst dacht ik nog dat het een waterplant was, maar toen het langzaamaan dieper het water in trok, was het mij wel duidelijk dat dit geen plant, maar een dier moest zijn. Enthousiast riep ik Bas en Sander erbij om deze mooie ontdekking mee te kunnen delen en het werd snel vastgelegd op camera.

Natuurlijk heb ik deze vakantie weer veel mooie belevenissen vastgelegd op foto en video. Mooie herinneringen voor mij om goede energie uit te halen op momenten dat ik het moeilijk heb. En mooie herinneringen voor Bas, Sander en Thijmen. Als ik er later niet meer ben, dan hoop ik dat ze geregeld met z’n drietjes nog eens zullen terugdenken aan deze fijne week. Van die momentjes als: weet je nog? En door dingen samen met anderen te doen heb je gezamenlijke herinneringen. Ook voor Bas is dat straks fijn denk ik. Misschien dat zij dan met z’n drietjes ook nog eens dit soort dingen met elkaar zullen ondernemen. Gewoon omdat het zo belangrijk blijft om te genieten van alles wat de wereld om ons heen te bieden heeft. Bij mij werkt het zo dat het doen van leuke dingen altijd weer een portie goede energie oplevert. Hoe moeilijk ik het soms ook heb. Ik weet dat ik doodziek ben, dat voel ik aan mijn lichaam en dat besef in mijn hoofd blijft continue aanwezig, maar ondanks dat heb ik de afgelopen week volop kunnen genieten. Het ziek zijn, voelde vaak weer even heerlijk ver weg. Natuurlijk was daar af en toe ook even een traan bij een van ons wanneer iemand zich extra realiseerde dat we ook niet zomaar met z’n viertjes deze vakantie hadden geboekt en dat het bijzonder is dat we dit zo met z’n viertjes mochten doen. Ik denk dat we alle vier weer met een heel dankbaar gevoel thuiskomen. Bij mij is er in ieder geval weer  een droom uitgekomen: op reis met drie mannen en wat voor mannen, drie van mijn favorieten. Lieve Bas, Lieve Sander, Lieve Thijmen, ik houd enorm veel van jullie! Dankjewel voor deze heerlijke week❤️🧡💛

Liefs Bianca