Wat een overwinning en wat een goed gevoel!

Na wat wikken en wegen heb ik na het schrijven van mijn vorige blog toch maar de appjes verstuurd naar mijn 2 schoonzusjes:

"Gaan jullie komende zondag met mij mee 5 of 10 kilometer hardlopen bij de Verbeeten Challenge in Tilburg?". "Ik ben uitgedaagd door mijn fysio en wil met jullie graag een leuke sportieve middag ervan maken".  "Niet om de prestatie, maar gewoon gezellig met elkaar", zei ik toen nog. (dit was immers de boodschap van mijn fysio geweest. Karin had gezegd: "doe gewoon mee om te leren genieten van een gezellige sportieve middag".  Zonder dat ik de focus zou leggen op hoe zwaar mijn lichaam aanvoelde, de pijn die ik zou voelen tijdens het hardlopen in mijn benen en de frustratie die het steeds opleverde als ik dacht aan hoeveel zwaarder het hardlopen voor mij nu is in vergelijking met voorheen.

Mijn twee schoonzussen waren wel in voor een leuke sportieve middag met elkaar. Misschien niet zo zeer alleen voor zichzelf, maar ik voelde dat zij dit graag voor mij en met mij wilden doen. Ik was blij met de support. Nu kon ik me meer gaan focussen op het lopen met z'n drieën in plaats van op de afstand.

De dagen voorafgaand ging er van alles door mijn hoofd. Ik twijfelde of ik wel genoegen kon gaan nemen met 5 kilometer, of ik de dag erna niet helemaal gesloopt thuis zou zitten (iets wat niet handig zou zijn, aangezien maandag mijn werkdag is) en ik was enorm benieuwd naar de sfeer die er zou hangen. 

Bij aankomst in Tilburg werd al wel duidelijk dat de sfeer er goed in zat. Het was prachtig weer (eigenlijk misschien iets te warm voor een hardloopwedstrijd, maar oké), er klonk opzwepende muziek en vooral veel applaus voor mensen die arriveerden na hun wandeltocht of  fietstocht. Allemaal mensen bij elkaar die op de een of andere manier gelinkt waren aan kanker. Het was hun leven of dat van een naaste binnen komen vallen en het had iets achtergelaten wat voor een enorme motivatie zorgde om vandaag er tegenaan te gaan. 

Na het startsein gingen we met ons team op pad. Het was de naam :Strong Ladies geworden. Toen ik aan ons drieën had gedacht was dat hetgeen wat bij mij naar boven was gekomen. Drie mooie, hardwerkende vrouwen bij elkaar, die in hun leven ieder op hun eigen manier uitdagingen aan zijn gegaan. In hun werk, relatie, gezondheid & in het sporten.   Ze zorgen er alle drie voor dat ze zo veel mogelijk genieten van de dingen om hen heen. Het is fijn om omringd te zijn door mensen die van dezelfde dingen kunnen genieten als ik.

Terwijl we aan het lopen zijn denk ik aan vorig jaar. Wat heb ik toen vaak mensen voorbij zien lopen en gedacht: "wat ben ik blij als ik straks na alle behandelingen weer kan gaan hardlopen".  Ik roep naar mijn schoonzussen dat ik zo blij ben dat ik hier vandaag met hen mag lopen en me niet meer bezig hoef te houden met chemo's bestralingen e.d. zoals vorig jaar. Ze roepen dat ze ook blij zijn dat het er nu gelukkig anders voor staat dan een jaar terug. Onderweg worden we aangemoedigd door bekende en onbekende mensen. Het zorgt ervoor dat ik niet bezig ben met hoe mijn lijf aanvoelt op dat moment. De finish is bijna in zicht en ik informeer hoe het met mijn schoonzussen gaat.  Mijn ene schoonzus geeft aan dat de enorme hitte haar in de weg zit en dat ze blij is dat we er bijna zijn, de ander  heeft vanmorgen al een uur een intensieve boks-les gevolgd en geeft aan dat het voor vandaag voldoende is. Ze hebben gelijk. Hier ging het om. Een gezellige sportieve middag met elkaar voor het goede doel: zo veel mogelijk geld ophalen voor een patiëntvriendelijke behandelmethode voor vrouwen met borstkanker. Met z'n drietjes komen we hand in hand over de streep. Ik voel de emoties in mij naar boven komen. Tranen staan in mijn ogen. Tranen van vreugde, van trots, maar ook de worsteling die nog steeds in mijn hoofd rondtolt.

Ik bedank mijn schoonzussen en mijn benen zetten door. Ik moet, nee ik wil nog een ronde lopen. Ik alleen. Precies zoals dat uiteindelijk gaat in de periode dat je kanker hebt. Je bent omringd door mensen die je lief zijn, die je willen steunen waar dat kan. Maar uiteindelijk ben jij degene die het allemaal moet doen en ondergaan. Dus ook nu, voel ik dat ik voor mezelf en met mezelf nog een ronde aan kan gaan. Mezelf bewijzen dat ik zo veel meer kan met dat doorzettingsvermogen wat in me zit. Ook al weet ik dat ik lichamelijk  hierna de prijs ervoor zal moeten betalen. Ik voel dat dat het meer dan waard zal zijn. Elke stap voelt zwaar. Maar iedere stap is er een bedenk ik me. Zolang ik maar door blijf stappen, kom ik vanzelf weer bij de finish aan. Het is stukken rustiger en ik heb het idee dat er niet veel mensen meer achter mij lopen. Maar dat is geen probleem. Het is voor mij geen doel om een bepaalde tijd te moeten lopen. Ik loop om die 10 kilometer te halen, niet om een record in tijd te lopen. Op mijn trainingsrondjes laat ik mijn horloge immers ook vaak thuis, dit om frustratie tijdens het lopen te voorkomen. Na zo'n 8 kilometer kom ik naast een andere man te lopen. Beiden hebben we hetzelfde tempo. We raken aan de praat en motiveren elkaar. Lichamelijk is het afzien, maar mentaal voel ik me goed. De finish is weer in zicht en ik ren vol trots over de streep. Ik hoor het applaus van de mensen om mij heen aan. Het gevoel dat ik kan vertrouwen op mezelf, dat ik meer kan dan dat ik soms misschien toch wel eens denk, voert de boventoon. De high fives vliegen in het rond. Blij, echt enorm blij ben ik met mezelf en met de mensen die mij omringen. Ik heb vandaag iets geleerd. Ik  hoef het allemaal echt niet alleen te doen. Het is soms ook zo veel leuker, fijner, prettiger, gemakkelijker om het samen te kunnen doen. En mocht ik het dan soms toch alleen moeten of willen doen, dan lukt mij dat ook!

Bij thuiskomst plof ik moe maar voldaan op een stoel neer. Yep, de vermoeidheid komt eruit. Waar ik vanmiddag even dacht dat die lekker weg was, komt ie nu toch weer als een wolk binnen drijven. Ik stap de douche in, kruip mijn lymfapress in voor een drainage en massage van mijn benen en vervolgens slaap ik een aantal uur. Ook al is het midden op de dag. Ik kan me er nu gelukkig wel aan overgeven. Ik heb het immers verdiend en het voelt logisch dat mijn lichaam het nu even extra rust nodig heeft. Bas heeft lekker gekookt, dus ik kan op de bank genieten van nog een vrije zondagavond. 'S nachts slaap ik slecht, de pijn in mijn buik en mijn benen zorgen ervoor dat ik niet zo goed weet hoe ik moet liggen. Maar wanneer ik opsta mag dat de pret niet bederven. Ik heb gisteren namelijk enorm genoten van een geweldige dag. Hier kan ik nog wel even op teren. Ook vannacht weer niet geweldig geslapen, maar straks weer lekker naar de fysio. Kunnen we gezellig napraten over afgelopen zondag. Want ook zij heeft haar steentje bijgedragen en ongetraind die 5 kilometer samen met een cliënt uitgelopen. Wat zullen we beiden vol goede gevoelens terugdenken aan zondag. Maar waarschijnlijk zal Karin ook kritisch zijn en aangeven dat het eigenlijk niet de bedoeling was om 10 kilometer te gaan lopen. Ze had mij uitgedaagd om te gaan lopen voor de gezelligheid. Daarin ben ik dan deels geslaagd denk ik. Ik heb gelopen voor de gezelligheid en de prestatie denk ik. Het is nog best een leerschool om dat te doen in het leven wat je leuk vindt èn wat goed voor je is. Gelukkig hoef ik niet meteen alles te kunnen, ik mag nog leren...…..

Liefs Bianca