We doen ons best om de komende 4 maanden weer met vertrouwen tegemoet te zien.

Vorige week woensdag moest ik weer op controle in het Radboud ziekenhuis. Mijn man gaat gelukkig altijd met mij mee. Een anderhalve week van te voren hoorden we dat de afspraak nog 5 dagen naar voren was verzet. Niet erg, want dan hoefden we minder lang in spanning te zitten. In het gesprek met de arts werd vooral gekeken naar alle klachten waar ik last van heb. Buikpijn, darmklachten, oedeem, hoofdpijn, concentratie, vergeetachtigheid en de vermoeidheid. Na een lichamelijk onderzoek, inwendig en uitwendig, echo en gesprek gaf mijn arts aan dat ze geen rede zag om zich zorgen te maken. Hartstikke fijn om te horen, al blijft er altijd nog een bepaald stemmetje in mijn hoofd zeggen dat het moeilijk blijft om daar volledig op te kunnen vertrouwen. Aangezien ik in het verleden als eens eerder een aantal weken na een controle toch weer te horen kreeg dat het foute boel was, is het voor mij nu heel lastig om hier volledig op te kunnen vertrouwen. Dagelijks laat ik even de woorden van de arts weer voorbij komen dat het goed is. Het lijkt wel alsof ik iedere keer weer mezelf ervan probeer te overtuigen dat het goed is en ik me geen zorgen hoef te maken. Misschien een beetje uit zelfbescherming. Ik weet hoe mijn leven weer volledig op zijn kop kan staan als je de boodschap krijgt dat de kanker terug is. Maar voor nu  durven we weer even een half jaar vooruit te kijken, vooruit te plannen en te denken aan een fijne vakantie die er van de zomer weer aan zit te komen. Na het gesprek met de arts hadden we nog een gesprek met de oncologisch verpleegkundige. We kennen elkaar inmiddels na 4 jaar al erg goed en we hebben altijd een prettig, open en intensief gesprek. Het is fijn om het met z'n drietjes te doen. Zowel ik als Bas kan er onze vragen/ ideeën/ frustraties en gevoelens kwijt. Bas en ik praten er thuis ook geregeld over en toch is het ook fijn dat er soms even een ander meeluistert en je een bepaald inzicht geeft. We gingen met een goed gevoel, maar ook beiden met een zwaar hoofd naar huis. Zo'n intensieve en spannende dag vergt altijd veel van ons beiden.

Vorige week heb ik ook mijn eerste gesprek met een psychoog in de buurt gehad. Het was een prettig gesprek en bijzonder om te merken hoe snel iemand al een goed beeld van je kan hebben. Al mijn gewoontes, karaktertrekken, gevoelens en ervaringen  uit mijn leven kwamen voorbij. Het is bizar om te zien welke verbanden zaken met elkaar kunnen hebben en er vielen aardig wat kwartjes in dat uur. Ik draai door alles wat er in de afgelopen jaren is gebeurd in een soort overlevingsmodus. Een mechanisme wat er voor zorgt dat ik iedere dag/ week/ maand weer doorkom. Nu wordt het tijd om te gaan kijken hoe ik dat achter mij kan laten en een goede nieuw balans op kan bouwen en daar kan hij mij bij helpen.

De dag na het ziekenhuisbezoek gingen we er lekker even een aantal dagen tussenuit naar de Belgische Ardennen. Even onze koppies leeg maken met: wandelen, relaxen, goed gezelschap, spelletjes, lekker eten en een kampvuurtje. Op zondag kwamen we weer goed uitgerust thuis. 

Maandag heb ik een dag lekker gewerkt. De leerlingen waren vrij en ik had een studiedag. 'S avonds heb ik mijn tas gepakt voor het schoolkamp. Kamperen met mijn leerlingen in België. Altijd een hele onderneming, maar o zo gezellig. Toch waren er dubbele gevoelens. Waar ik normaal na een drukke dag lekker op de bank mijn avond doorbreng en op tijd mijn bed in duik, is daar op het schoolkamp natuurlijk niet altijd even veel tijd voor. Je gaat 's morgens vroeg aan en 's nachts pas weer uit. Ik had me voorgenomen 2 van de 4 dagen mee te gaan. Dat was waarschijnlijk voor nu even het maximaal haalbare. Na 2 dagen te hebben genoten van hele gezellige dagen was het na de 2e dag tijd om te vertrekken. Met een lach en met een traan. Ik was blij dat ik er 2 dagen bij had kunnen zijn, vorig jaar was dat immers niet mogelijk geweest ivm de behandelingen, maar ook de frustratie dat ik niet kon doen wat ik eigenlijk diep van binnen het liefste zou willen: Gewoon 4 dagen mee, net als de rest. Mijn collega zette mij thuis af en daar werd ik begroet door onze hond Finn die ook weer dolblij was dat ik thuis was. Hij had veel tijd doorgebracht voor de voordeur en de hongerstaking was voorbij:). Ik was doodmoe, logisch natuurlijk en heb de klok rond geslapen.

Vanmorgen heb ik nog een gesprek gehad met een psycholoog van het HDI, ik start vandaag met de online training: minder moe na kanker.  Zo benieuwd hoe ik hier over 3 maanden weer op terug zal kijken.

Voor vandaag in ieder geval lekker niks op de planning. Heel moeilijk voor mij, maar we zien wel hoe het loopt. Mijn lichaam zegt dat het lekker wil relaxen en  vooral niets wil doen, mijn hoofd zit vol met plannen. Maar ik doe mijn best en denk maar aan de woorden van mijn psycholoog. Niet te streng voor jezelf zijn in het begin. Dus mocht het luisteren naar mijn lijf vandaag nog niet zo goed lukken. Morgen staat er ook niks op de planning en de 3 dagen daarna ook niet. Nou ja, op papier dan, in mijn hoofd gaat er van alles al weer voorbij. Zo maar eerst even een lekkere douchen, daar knap ik in ieder geval altijd wel van op. Misschien als het dan lukt om vandaag overdag niets te doen, heb ik voor vanavond nog wat energie over om naar de hondenschool te gaan om zelf te trainen met Finn of om te kijken naar de training van Finn samen met Bas. We zien wel....

Liefs Bianca