“When life gives you mountains, put on your boots and hike.”

We zitten op de ferry van Noorwegen naar Denemarken en zijn op weg naar huis. De vakantie van drie en een halve week zit er bijna weer op. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar als ik je vertel wat we allemaal weer gedaan en gezien hebben, dan zou je misschien denken dat we maanden op pad zijn geweest. 

Ik moet toegeven dat het ook wel weer lekker is om naar huis te gaan hoor. Mijn batterij is aardig leeg en ik merk dat het tijd wordt om mijn lijf wat rust te gaan geven en bij te gaan komen van deze intensieve weken. We hebben in Noorwegen weer prachtige wandelingen kunnen maken. Ik heb aardig wat af moeten zien om steeds boven op de top van de berg te komen, maar bij iedere wandeling die we maakten is dat weer gelukt. Het geeft een goede boost aan mijn zelfvertrouwen en de drang naar meer blijft toch wel sterk aanwezig. Het verlangen om dit soort dingen nog heel lang te kunnen blijven doen voel ik elke keer als ik iets fijns meemaak. Ik ben mij er iedere keer van bewust dat het geen vanzelfsprekendheid is. Zeker omdat ik drie jaar geleden toen ik hier in Noorwegen hoorde dat ik ongeneeslijk ziek was, niet had gedacht dat ik dit nu nog steeds zou kunnen doen. Dat zorgt ervoor dat ik soms weer durf te denken aan een volgende keer of zelfs een volgend jaar. Aan de andere kant zorgen verhalen van lotgenoten om mij heen er toch ook wel weer voor dat ik met twee benen op de grond blijf staan en me besef dat ik ook realistisch moet blijven. Een beetje dromen kan natuurlijk geen kwaad, dus laat ik me daarin soms lekker even gaan. Die gedachten zijn vaak troostend en hoopvol en brengen op die momenten vooral een hoop plezier. De teleurstelling van als iets niet meer kan is dan maar voor later. Natuurlijk zijn er ook geregeld momenten waarop ik met mijn neus op de feiten word gedrukt en waarop ik merk dat ik niet gezond ben en lichamelijk iedere keer in moet leveren. De foto’s vertellen vaak maar een kant van het verhaal, hoe mooi en fijn het allemaal is wat we ondernemen. Gelukkig is dat ook het merendeel van de tijd zo en heb ik geregeld deze vakantie weer tegen mezelf gezegd dat ik zo gelukkig ben. Heel lang stilstaan bij de moeilijk en verdrietige kanten van mijn ziekte levert me immers meestal niet zoveel op.

We hebben de eerste weken van de vakantie veel rondgereisd. We startten in het zuiden van Noorwegen, maar na een paar dagen gaf Bas al aan dat hij het hooggebergte mistte en dat hij daar heen wilde om mooie wandelingen tussen de gletsjers en de sneeuw te kunnen gaan maken. Tja, de liefde voor de bergen zit er bij het complete team van den Broek nou eenmaal goed in. Met z’n drietjes gingen we uren op pad en kwamen zelfs op plekken waar na de winter nog niemand had gelopen. De wandelpaden waren er nog bedekt met een laag onaangetaste sneeuw. Daar doorheen wandelen was wel een extra uitdaging, aangezien je geregeld met je schoenen wat verder wegzakte, soms zelfs tot aan je knieën. Het blijft een bijzonder iets dat je hier in Noorwegen op pad kunt gaan en dan het gevoel kunt hebben alleen op de wereld te zijn. Bas en ik zijn thuis vaak graag in goed gezelschap, maar op vakantie vinden we het beiden ook erg fijn om juist de meest afgelegen plekken op te zoeken. Daar de  rust te ervaren en alleen maar bezig te zijn met hetgeen je om je heen ziet. 

Naast het hiken hebben we ook een aantal mooie kajaktochten gemaakt. Dit jaar hadden we onze  eigen kajak weer meegenomen en konden we vanaf de camping zo het fjord verkennen. Het is een leuke afwisseling met het wandelen en zowel inspannend als ontspannend. Het is grappig om te zien hoe graag Finn mee gaat in de kajak. Zodra je bezig bent met het klaarmaken van de kajak, loopt hij ongeduldig er omheen alsof hij vraagt: mag ik er al in? Zodra we dan op weg zijn, is het aandoenlijk om te zien hoe hij alles om zich heen aan het observeren is of met zijn kop op de rand van de kajak in het zonnetje ligt te slapen, helemaal relaxt en zonder enige zorgen.

We hebben dit jaar in Noorwegen ook een aantal bijzondere dieren gespot. Een aantal jaar terug had ik gelezen over een klein eilandje genaamd Runde. Het ligt aan de westkust van Noorwegen en er leeft een groep papegaaiduikers. Deze vogels in hun eigen leefomgeving zien, stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Vorig jaar was het er in Noorwegen niet van gekomen om Runde te bezoeken en ook begin dit jaar toen we in IJsland waren, was het nog niet het seizoen om ze daar te kunnen spotten. Juni bleek voor Noorwegen de perfecte tijd te zijn om de kolonie papegaaiduikers te kunnen zien, dus zorgden we dat we op een camping vlakbij de start van de wandelroute stonden en na het avondeten gingen we op pad de berg op. Natuurlijk waren we niet de enigen, maar het was erg leuk om deze bijzondere vogels te kunnen zien.  Een aantal dagen later bezochten we national Park Dovrefjell. Een prachtig natuurpark waar we al twee keer eerder waren geweest en lange wandelingen hadden gemaakt in de hoop de grote groepen muskusossen die daar leven te kunnen aanschouwen. Helaas was dat tot dusverre nog niet gelukt. We gingen dit jaar voor de derde keer vol goede moed op pad. En ja hoor, we hadden geluk. Op de heenweg met de auto was daar ineens een muskusos die langs de route bij een klein riviertje stond te eten. Dat we vervolgens daarna op de lange wandeling van wel 17km geen muskusos meer tegenkwamen was ineens helemaal niet zo erg meer. Ik had immers die dag er al eentje gezien en was als een kind zo blij. Een wat minder bijzonder dier kwamen we tegen op onze laatste camping. De meeste mensen die mij kennen weten dat ik erg van dieren houd en dat een van mijn favorieten een ezel is. Laten we nou net op een camping komen te staan waar ze 9 ezels hebben en dat die ezels ook nog geregeld los rond mochten lopen over het kampeerterrein was natuurlijk extra pret. 

Al deze ervaringen samen met een nachtje wildkamperen in de hangmat, een onverwachte overnachting in een prachtig oud berghotelletje uit 1912 en drie dagen Oslo zorgden voor een zeer afwisselende en geweldige vakantie waar we zeker weer even op kunnen teren. 

Vakantie is voor ons altijd wel een belangrijk moment waarin we extra tijd met elkaar kunnen doorbrengen, kunnen praten over van alles en nog wat, dingen van thuis los kunnen laten en fijne herinneringen kunnen maken. Een tijd waarin de kanker, voor de mate waarin dat mogelijk is, naar de achtergrond gaat en we ons zoveel mogelijk richten op de dingen die ons blij maken. Voor ons zijn dat op vakantie de meest eenvoudige dingen. Een mooi uitzicht, het geluid van de sneeuw onder je wandelschoenen, Finn die zich uitleeft in het water, meezingen op een goed nummer in de auto, koken op een kooktoestelletje en zelfs de afwas kan aanvoelen als een feestje. Je zou kunnen denken, nou dan ga je thuis toch ook weer lekker met de hand afwassen, dan heb je iedere keer weer dat gevoel, maar natuurlijk werkt dat zo niet. Het is het totale pakket dat ervoor zorgt dat dat gelukmakende gevoel boven komt drijven. Gelukkig weten we dat thuis meestal ook goed te creëren. Ik verkies daar dan toch ook gewoon weer de vaatwasser boven het teiltje en de afwasborstel hoor. Nee, je ziet maar weer. Iedere plek heeft zo zijn dingen die ervoor kunnen zorgen dat je dat gelukkige gevoel boven kunt laten komen. Daarom is het ook zo belangrijk om het huis waar je woont ook tot een fijne plek te maken. Dat zit hem zeker niet in de grootte van je huis of de spullen die je daar in hebt staan, maar juist in de kleine dingen. Voor mij zijn dat voornamelijk de mensen met wie je de fijne dingen kunt delen en die naar je willen luisteren als het even niet zo lekker gaat, een fijne tuin om lekker in te zitten en te genieten van de bloemen, de vogels&insecten en de rust, een wandeling met Finn door het bos waar we gelukkig vlakbij wonen, tegen mijn lief aankruipen op de bank terwijl we samen een serie kijken of muziek luisteren en geregeld mezelf uitdagen door nieuwe dingen uit te proberen. 

Nog even en we zijn weer thuis. Alle kampeerspullen gaan dan weer naar boven. Wel naar een plekje waar ze voor het grijpen liggen. Mochten we ergens in de komende maanden nog een spontaan weekendje willen gaan kamperen dan is alles zo gepakt. Je weet het nooit, de zomer is in Nederland immers pas net begonnen. 

Na het weekend begint het “gewone” leven weer. Bas gaat weer aan het werk en er volgt voor mij een ziekenhuisweekje zoals ik het altijd noem. Bloedprikken, afspraak met mijn oncoloog, een dosis van mijn kuur en de eerste dagen na zo’n kuur. Meestal niet mijn beste week, zeker niet na zo’n heerlijke vakantie. Het is altijd flink schakelen en op de momenten dat ik dan weer in het ziekenhuis moet zijn, komt de tegenzin bovendrijven. Ik moet mezelf dan altijd wel weer even toespreken en positieve gedachten mijn koppie insturen. Gelukkig weet ik dat er in het ziekenhuis vast ook weer een aantal verpleegsters zullen zijn die naar mijn vakantieavonturen zullen gaan vragen en tja, door de verhalen te delen blijft het de komende weken vast nog wel even nagenieten van onze heerlijke tijd in Noorwegen. 

En ergens in de komende weken gaan we gewoon weer verder met dromen, nadenken over nieuwe plannen en uitdagingen voor de komende tijd. Ze houden mij op de been en zorgen ervoor dat ik op de meeste dagen eruit kan halen wat erin zit, dat ik door kan zetten als het moeilijk is en van de meeste dagen gelukkig nog heel erg kan genieten. Maar zoals ik in het begin al zei, eerst eens goed uitrusten. Het is een goede uitdaging voor nu moet ik maar denken, niksen is soms voor een van den Broek een hele kunst, maar ook dat gaat vast lukken.

Liefs Bianca