Wanneer je iets onder de leden hebt...

Ik heb een oogontsteking, aan beide ogen.

Alsof een bij mij vier keer te grazen heeft genomen; zowel mijn onder- als bovenoogleden zijn rood en opgezwollen. 

Dit, in combinatie met aanhoudende tintelingen in mijn voeten en handen én een iets te groot te kort aan witte bloedcellen, betekende dat mijn chemo van deze week kwam te vervallen.

En eigenlijk vond ik dat wel best. 

Eén chemo minder gaat op de eindstreep niet zo heel veel uitmaken. Tijdens deze kuur lijkt de tumor alleen nog maar verder te krimpen (hoeveel precies moet blijken als ik over een paar weken de scanner inga). 

Dus een keertje overslaan, zodat ik hopelijk niet meer elke ochtend de korsten van mijn drie overgebleven wimpers hoef te trekken, klinkt voor mij oké.

Wat ik wel mis, zijn de heerlijke dutjes die ik doe op de antihistamine. Ik snap heel goed dat je niet mag autorijden wanneer je voor 90% uit suikerspin wolken bestaat.

De tintelingen in mijn voeten heb ik nog steeds, maar ik heb wel elke dag iets minder last, dus dat gaat de goede kant op. En de zwelling van mijn ogen neemt ook af, maar het voelt soms nog steeds alsof er een boomtak mij in beide ogen heeft geraakt. Waarschijnlijk heeft dat iets met het genezingsproces te maken (gok ik, gebaseerd op helemaal niets).

Wie gezond wilt zijn, moet pijn leiden, toch? 😉

Over een paar dagen weer bloedprikken en dan hoor ik diezelfde dag of mijn witte ridders weer voldoende gehergroepeerd zijn voor chemo nummer 10 van 11. En dus ook voor hemels dutje nummer 10 van 11...

Welterusten!