Cavia’s

‘Regie over mijn eigen leven’… dat betekende dat ik een aantal weken geleden al een afspraak had gemaakt bij een haarwerkspecialist. Toen leek het nog ver weg en was het nog enigszins een ver van mijn bed show. Nu is het opeens dichtbij: morgen start de chemo en vandaag was dan toch de afspraak om pruiken te bekijken. Slik. Na 10 minuutjes fietsen zag mijn toch al bad hair day coupe er nog minder fraai uit. Als de haarwerkspecialist een pruik zou zoeken met een vergelijkbare coupe dan zat er niets anders op dan dat het een coupe troep werd ;-) 

Gelukkig bleek de dame in kwestie een zeer vriendelijke, empathische en kundige professional te zijn die uitstekend door mijn coupe heen kon kijken. Maar niet voordat ze zeer vakkundig binnen paar zinnen mijn tranen te wist te trekken. Het was best heftig. 

Even later kwam ze met vier pruiken terug die eigenlijk alle vier verrassend goed stonden. Eén zat iets te strak en van één was de kleur niet helemaal ‘ik’, maar: het stond allemaal best wel mooi! Mooier dan mijn eigen haar, ik wilde deze pruik altíjd ophouden ;-) De haarwerkspecialist liep nog even weg om mijn keuzestress iets te verhogen met wat extra pruiken. Wij (mijn vrouw was mee) zaten ondertussen met z’n tweetjes bij de pruiken die keurig naast elkaar op het tafeltje lagen. Geen idee meer welke pruik welke was. Wat me wel opviel: het waren net cavia’s! Ik pakte er één op en het voelde heel vreemd, idd als een cavia huidje.  

Ik had niet veel tijd om erbij stil te staan, want er kwam alweer een volgende lading aan. Na veel passen, in zonlicht bekijken, foto’s maken voor ons zoontje én dankzij de haarwerkspecialist die wél per pruik kon reproduceren wat ons commentaar was, waren we er zo ongeveer uit. Twee pruiken in de eindselectie waarvan er eentje in een andere kleur zou worden besteld. Best leuk, pruiken passen. Ik werd helemaal blij en enthousiast! 

Dat enthousiasme verdween als sneeuw voor de horizon toen we begonnen met de ‘basis mutsjes’. Oef. De pruiken stonden heel leuk, super fijn. Maar met zo’n mutsje besef je dan opeens weer waarom je hier zit. En dat komt wel even binnen. Maar: uiteindelijk had ik naast een saaie basismuts ook een hele stoere pet, waardoor ik de passessie gelukkig toch weer goed kon afsluiten! 

Na nog een korte ‘hoe fatsoeneer ik mijn wenkbrauwen’ cursus, stonden we weer buiten. Zo, laat de chemo maar komen. Ik ben voorbereid! Of toch niet, zou ik dat ooit zijn? Maar goed, meer dan dit kon ik nu niet doen.