D-day

Het is zo ver, vandaag start mijn eerste chemokuur! Om 8 uur in de ochtend, poeh. Gelukkig woon ik dichtbij, dus ik besluit om erheen te lopen. Het zonnetje schijnt, ik voel me goed, dus 25 minuten lopen is wel lekker om nog even te ontspannen.

Mijn vrouw kan er vandaag niet vanaf het begin bij zijn, omdat ze onze zoon moest wegbrengen, maar gelukkig is mijn tante er vanaf het begin bij vandaag, heel fijn.

Om 7.50 uur zitten we klaar boven, in de wachtkamer. Deze wordt ook wel de chill ruimte genoemd. Uhm. Nou ja, ik zie allerlei spelletjes en puzzels staan, dus het past wel enigszins.

De verpleegkundige die ons komt halen, is heel vriendelijk. Eerllijk gezegd zijn ze dat allemaal wel. Het voordeel van om 8 uur starten is de rust op de afdeling. Het is een tweepersoonskamer met twee bedden en een tv. Anders dan waar mijn moeder ooit chemo kreeg. De tweede patient is er nog niet, alle aandacht is dus gericht op de uitleg aan mij en vervolgens het aankoppelen van het infuus. Eerst kreeg ik een middel tegen misselijkheid.

Vervolgens het infuus erin. Niets van gemerkt eigenlijk. Ik kijk uit gewoonte de andere kant op en voel dan vanzelf wel wanneer de naald erin zit. Nu heb ik toch nog even gecheckt of de naald er echt wel inzat. Want, zo hoorde ik, het rode goedje dat er na het spoelen in kwam, mocht echt niet buiten je aderen terechtkomen, omdat het anders nogal veel schade aanricht in je lichaam. Veel werd ook met het vier ogen principe gedaan. Ook wel zo rustgevend. Het eerste goedje zat er binnen een kwartier in, vervolgens even spoelen, vervolgens zat het tweede goedje er binnen een half uur in en dan nog even spoelen. 

Allemaal verschillende infuuszakjes. Dat baarde me nog wel even zorgen voor de resterende kuren. In het nieuws had ik al gelezen dat er een tekort is aan infuuszakjes als gevolg van de orkaan Helene, waardoor de infuuszakjes fabriek in North Carolina gesloten is. Tot mijn grote geruststelling hoor ik dat er maatregelen zijn getroffen in het ziekenhuis om dit op te vangen. Heel fijn. 

Maar goed, dat terzijde. Het ging allemaal zo snel dat ik voor mijn gevoel net aan mijn twee kopjes thee heb gedronken. Het was best relaxt. We hebben ondertussen zitten kletsen over van alles. Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? Maar: het ‘goedje’ waarover ik schrijf, was natuurlijk wel een soort gif dat zo naar binnen was getransporteerd. Daar maak ik me wel veel zorgen over. Natuurlijk is het ook een medicijn dat me beter kan maken, maar wat gaat het ondertussen allemaal aanrichten? Nou ja, bewegen, goed gezond eten, veel drinken, je grenzen in de gaten houden. Dan komt het allemaal goed. Hoop ik.

Na de chemo hadden we zelfs tijd om nog even naar het restaurant te gaan om een kopje koffie te drinken. Inmiddels was mijn vrouw er ook. En door… naar radiologie. Op de petscan was nog iets ‘oplichtends’ in mijn andere borst gezien en twee klieren waren ook wat opgelicht. Eerst keek een arts in opleiding ernaar. Ze mat van alles op waarvan ik dacht ‘oh nee, wat is dat, is dat wel oké’? Mijn vrouw zat ondertussen belangstellend mee te kijken op de monitor. Zij kan dit soort dingen goed volgen en interpreteren. Heel fijn. Nog voordat ze uiteindelijk kon zeggen dat ze ging overleggen met de radioloog, stond hij al in de kamer. Mooi, hij keek dus waarschijnlijk de hele tijd mee. Hij checkte alles nog even en stelde ons (en de arts in opleiding) gerust. Het ‘oplichtende’ in mijn andere borst was de bewuste cyste die eerder was geaspireerd en ondertussen weer was volgelopen. Waarschijnlijk een ontsteking. Wederom geaspireerd en het materiaal is voor de zekerheid opgestuurd ter controle. Nog even een tumormarkertje erin en klaar. Duurde nog best lang allemaal, zeker aangezien de arts in opleiding dit deed. Maar goed, die moet het ook een keer leren en ik was allang opgelucht. Ik kon naar huis. Nou ja, nog wel even een verkorte mammografie, zonder mijn borst te pletten, om te bevestigen dat de tumormarkers goed zaten.

Nog voor 12 uur stonden we weer buiten. Het zonnetje scheen nog steeds en ik voelde me nog steeds goed, dus ik ging weer lekker lopend naar huis.  

Eigenlijk ging het dus allemaal best soepel. Ik merkte alleen wel dat bij ieder pijntje dat ik voelde, dacht ‘is dit een bijwerking, moet ik hier iets mee?’. Maar ja, de dag had ik nog een vrij intensieve training in de sportschool gedaan met een personal training. Tja, misschien had dat er meer mee te maken ;-)

‘s Avonds toen ik naar bed ging, was ik afgedraaid, maar ook wel stiekem een beetje opgelucht.