113. Ver weg en toch dichtbij...

  • Openbaar blog
  • donderdag 13 februari 2020
  • 1028 x gelezen

Het is opgehouden met regenen. De zon piept zowaar even tussen de wolken vandaan. De knoop in mijn maag groeit naarmate we dichterbij het ziekenhuis komen. De overvolle wachtkamer beloofd een lange zit te worden. Geen prettig vooruitzicht met een knoop die steeds meer ruimte opeist en een volle blaas die graag geleegd wil worden.

Fred zoekt een autotijdschrift uit om de tijd te doden en ik denk aan Carolina die vandaag de uitslag van de scan te horen krijgt. Ik kijk om me heen en moet aan Sonia denken die hier zo vaak met Karim heeft gezeten. Tien jaar lang kregen ze goede uitslagen van de uroloog tot vorig jaar het doodvonnis over hem uitgestort werd. Zes weken later overleed hij. 

Kankermonster neemt steeds meer bezit van mij en projecteert de meest afgrijselijke doemscenario's levensecht op mijn netvlies. Dan hoor ik mijn naam en wordt hartelijk begroet door de inmiddels vertrouwde verpleegkundige. Mijn volle blaas stort zich leeg in het potje en het doemscenario op mijn netvlies maakt plaats voor het beeld van een schone, rustig uitziende blaas. De knoop in mijn maag is verdwenen als ik bij de balie een afspraak maak voor de volgende controle ergens in augustus.

Aan het 'goed nieuws' tafeltje in het restaurant van het ziekenhuis stuur ik met een dubbel gevoel een appje naar Sonia en denk aan Karim. Heel even, want Fred voegt zich breed grijnzend bij me met koffie en gebak. Tegen de tijd dat we dat verorberd hebben, heeft het kankermonster de benen genomen en is terug naar Verweggistan. 

...en dan lees ik de uitslag van Carolina en voelt mijn blijdschap ineens zo dubbel, zo misplaatst....

 

Reageren
Volgend blogbericht

14 reacties

Ik ben heel blij voor je Rita en ik hoop dat dit nog lang zo blijft. Maar inderdaad wat een tegenstellingen vandaag weer. Blijdschap bij de een en verdriet bij de ander.

hartelijke groet,                                                                                                                                                        Lena

Laatst bewerkt: 13/02/2020 - 17:21
Reageren

Lieve Rita,

Gefeliciteerd met je goede uitslag. Ik begrijp heel goed jouw ambivalente gevoel. Maar vier alsjeblieft jouw uitslag, wees er volop blij mee! Dat gunt iedereen jou van harte en het is fijn om af en toe ook goed nieuws te lezen hier.

Liefs,

Hanneke

Laatst bewerkt: 13/02/2020 - 21:18
Reageren

Lieve Rita,

Ik snap je gevoel maar vier je goede uitslag. Voor nu even geen kankerspookje meer voor jou tot augustus. Gefeliciteerd ook dit mag /moet gemeld worden we zijn ook blij als mensen goed nieuws hebben.

Bijzonder mens wees blij ook al snappen we dat dit moeilijk is.

Liefs Alice ❤

Laatst bewerkt: 13/02/2020 - 22:02
Reageren

Goed om te horen dat de uitslag goed is. En het blijft ook hier altijd dubbel als mensen om je heen wegvallen waarbij behandeling geen genezing brengt of rust.

En dat spook van de nacht voor een onderzoek met dat kleine stemmetke: het zou toch niet..... Volgens mij blijft dat altijd.

Laatst bewerkt: 17/02/2020 - 07:51
Reageren

Heel fijn voor je Rita. Geniet ervan. Na 2 jaar uitzaaiing,  chemo en bestraling zit ik nu ook op 3 maanden controle. Er zitten nog onrustige cellen, die we in de gaten houden. Dubbel idd om al die anderen, maar we moeten genieten van de "schone periode zo lang het kan. Liefs, Marianne 

Laatst bewerkt: 17/02/2020 - 11:35
Reageren

Lieve Rita,

Wat een enórme opluchting voor jou en je man, deze goede uitslag... hoewel ik me je  dubbele gevoel heel goed indenken, heb ik ook zo vaak... Alles is relatief in het leven. En deze uitslag is voor jóu. En voor niemand anders. Het is wat het is. En het is goed! Wees blij, eet taart, knuffel je man... Ik ben ontzettend blij voor jou!!

Dikke, warme en ook troostende omhelzing,

Carolina X 

Laatst bewerkt: 18/02/2020 - 10:38
Reageren