Echo van kanker...

Het was Februari 1962 toen de bewoners een voor een hun intrek namen in hun nieuwe huizen. 4 blokken van 9 huizen. Allemaal bewoond door Koni medewerkers. Niemand had nog veel te makken in die tijd, dus hielp je elkaar. Dat was vanzelfsprekend. Als collega's hielp je elkaar en ook als buurtgenoten…

'Je bent een medisch wonder' zei de uroloog vanmorgen bij het jaarlijkse blaasonderzoek. Mijn blaas ziet er prachtig uit. De vele littekens niet meer zichtbaar en dat tegen alle verwachtingen in. Met dank aan de blaasspoelingen met BCG. Een middel dat ik eigenlijk niet had mogen krijgen. Een middel…

Als ik terugkijk zie ik een terugkerend patroon. Iedere zeven jaar een ingrijpende verandering in mijn leven. Heel vaak had dat met de aard van mijn werk te maken. Alsof iets of iemand plotseling het idee had gekregen dat ik maar eens iets nieuws moest proberen. De veranderingen waren achteraf…

Zo voelt mijn leven in de weken voorafgaand aan het jaarlijkse blaasonderzoek. Ideeën, plannen die zich in mijn hoofd vormen wachten op dat ene moment dat de uroloog bevestigd dat alles goed is. Tot dat moment sluimeren ze in mijn hoofd. Gevangen achter een onzichtbare berg die een ontoelaatbare…

Ik was een fanatiek wandelaar. Afstanden van 50 km of meer waren een peuleschilletje voor me. Ik genoot van de bezigheid zelf, de omgeving en de contacten die er onderweg waren. Tijdens de behandelingen tegen de blaaskanker moest ik noodgedwongen stoppen met de intensieve trainingen die mijn rug…

16 februari stond de blaascontrole op de agenda en tot mijn grote blijdschap was alles in orde! Vijf jaar zonder kanker! Een Mijlpaal! Toch heb ik ernstig getwijfeld of ik dit wilde delen. Op de een of andere manier voelt deze mijlpaal als een twijfelachtige eer die het lot me heeft verleent…

Soms zijn er van die dagen, zoals vandaag, dat ik even ronddwaal in de catacomben van kanker.nl op zoek naar de blogs van dierbare deelnemers die er niet meer zijn.

Ik herlees de blogs van kiki67, het is haar sterfdag vandaag. Ze komt opnieuw tot leven en ik voel mijn immense bewondering voor haar…

Zes maanden geleden was ik voor het laatst in het ziekenhuis. Er was geen sprake van Corona. Fred ging met me mee naar binnen en na de controle zochten we steevast ons vaste tafeltje in het restaurant op om de goede uitslag te vieren met koffie en wat lekkers.

Gisteren betrad ik het ziekenhuis…

Ik ben weer even terug. Ik kijk rond in mijn eigen kankertuin en ben oprecht verbaasd over hetgeen ik daar allemaal aantref. Ik ben er een poos niet geweest. Er was geen enkele aanleiding voor. Het verrast me te zien dat de woekerende onkruiden als angst, boosheid en frustratie uit de tuin zijn…

Het is opgehouden met regenen. De zon piept zowaar even tussen de wolken vandaan. De knoop in mijn maag groeit naarmate we dichterbij het ziekenhuis komen. De overvolle wachtkamer beloofd een lange zit te worden. Geen prettig vooruitzicht met een knoop die steeds meer ruimte opeist en een volle…