118. Het begon met de juiste schoenen...

Ik was een fanatiek wandelaar. Afstanden van 50 km of meer waren een peuleschilletje voor me. Ik genoot van de bezigheid zelf, de omgeving en de contacten die er onderweg waren. Tijdens de behandelingen tegen de blaaskanker moest ik noodgedwongen stoppen met de intensieve trainingen die mijn rug sterker maakte. Noodzakelijke trainingen omdat mijn wervels waren ingezakt. Mijn jarenlange opgebouwde spiercorset was door de noodgedwongen rust in no time verdwenen. 

Na afloop van de behandelingen heb ik de trainingen weer hervat, maar ik heb niet meer het niveau kunnen bereiken dat ik had voordat ik ziek werd. Wandelen werd een pijnlijke, onplezierige ervaring. Op goede dagen slaagde ik erin om een half uurtje pijnvrij te wandelen en dan begon mijn rug zodanig op te spelen dat ik niet meer rechtop kon blijven lopen.  Vorig jaar bezocht ik voor de zoveelste keer een outdoorwinkel. Een laatste poging het juiste schoeisel te vinden. Deze winkel had een ander aanbod dan de doorsnee wandelschoenen. Ik vertelde de uiterst vriendelijke medewerker van mijn rugprobleem en na enig speurwerk kwam hij met een paar schoenen aan. Het eerste wat mij opviel was dat ik als 'vanzelf' rechtop kon staan. Het koste me totaal geen moeite en na een aantal fanatieke rondjes door de winkel ermee gelopen te hebben wist ik het zeker; ' dit zijn ze!' De reden dat deze schoenen wel het gewenste effect hebben heeft alles te maken met het zwaartepunt van de voet die in mijn geval vooral op de hiel moet liggen. Bij de doorsnee wandelschoenen ligt dit in het midden van de voet. Hij liet het me dit effect zien door zelf zijn schoenen uit te trekken en vervolgens op zijn sokken een paar rondjes op zijn hiel te lopen zodat ik kon zien dat zijn rug werd rechtgetrokken. Ik was zo enthousiast dat ik, ondanks de forse prijs, meteen drie paar heb aangeschaft! 

Nu ik weer als vanouds, zonder pijn kan wandelen, was de drempel om de buurvrouw uit te nodigen voor een wandeling, ineens verdwenen. Ze hebben het zwaar die buurtjes nadat in februari darmkanker werd vastgesteld bij de buurman. Ze wandelden tot dat moment altijd samen, maar als gevolg van de bestralingen en de operatie zit dit genoegen er voor de buurman voorlopig nog niet in. Ik neem haar een paar keer per week mee op mijn dagelijkse wandeling en het doet haar zichtbaar goed. Niet lang na onze eerste gezamenlijke wandeling kwam ik een kennis tegen die ook graag wilde wandelen. Ze was recent weduwe geworden en vond wandelen in haar eentje niet echt prettig. Ze sloot zich bij ons aan en naar verloop van maanden breidde het wandelgroepje zich steeds verder uit. De teller staat inmiddels op 21 vrouwen. Het is toeval dat het alleen maar vrouwen zijn en dat ze allemaal door kanker zijn geraakt. Er zijn er bij die zelf kanker hebben gehad of een partner hebben die kanker heeft of die daaraan is overleden. Niemand heeft ooit een selectie toegepast, het is gewoon zo ontstaan.

Er gebeurt zoveel meer dan wandelen. Er worden ervaringen uitgewisseld, gelachen, problemen besproken en opgelost. Recepten uitgewisseld, stekjes gedeeld en vooral: er wordt een gemeenschap gevormd die er voor elkaar is. Ik heb het al zo vaak zien gebeuren en toch verbaasd het me iedere keer opnieuw. Zet een paar willekeurige mensen bij elkaar en er gebeurd iets. Krachten worden gebundeld, talenten ontdekt en ingezet. Zo eten de alleenstaande dames tegenwoordig de warme maaltijd met elkaar. Is er onder het motto;' de lamme helpt de blinde' een boodschappendienst en huishoudelijke hulptroepen opgericht.  Een keer per week lopen we allemaal braaf met een plastic tasje achter  Truus de mier aan die zich luidkeels ergerde aan het zwerfafval dat we onderweg tegenkwamen. Fred loopt liever niet tussen de kakelende kippen, maar maakt zich nuttig als klusjesman en onderwijzer. Met eindeloos geduld leert hij de alleenstaande dames hoe ze een lampje kunnen ophangen, een gaatje in de muur moeten boren, het onderscheid tussen onkruid en bloemen enz.enz.

En ik...ik wandel, geniet, praat, luister en vooral; 'ik verwonder me over de schoonheid, talenten en de kracht van al die dames die daarmee de wereld voor henzelf en de ander een stukje draaglijker en mooier maken.  Voor de kanker heb ik talloze kilometers in groepsverband gelopen. Het ging mij niet om de prestaties, het ging mij veel meer om de contacten onderweg. De gedeelde ervaringen, gevoelens en gedachten van 'toevallige passanten'. Wandelen is voor mij een manier van zijn, een manier om vrijblijvend met mensen in contact te komen en te communiceren. Dankzij mijn 'wonderschoenen' ben ik weer terug bij een stukje van mezelf, een stukje dat ik zo lang heb gemist!