119. Onder voorbehoud
Zo voelt mijn leven in de weken voorafgaand aan het jaarlijkse blaasonderzoek. Ideeën, plannen die zich in mijn hoofd vormen wachten op dat ene moment dat de uroloog bevestigd dat alles goed is. Tot dat moment sluimeren ze in mijn hoofd. Gevangen achter een onzichtbare berg die een ontoelaatbare grens vormt tot de toekomst.
Ik ben van nature impulsief. Ik handel vaak zonder na te denken. Behalve in deze periode. Dan is mijn impulsieve aard ver te zoeken en verander ik in een nadenkend, twijfelend persoon. Het frustreert me. Ik vind het lastig dat mijn leven op de rem lijkt te staan. Zelfs mijn man heeft moeite met die veranderde versie van mezelf. Plannen worden tot nader order uitgesteld. Beslissingen over toekomstige aankopen worden, verpakt in twijfels, tot nader order in de ijskast geplaatst.
'Leven in het nu' wordt vaak, goedbedoeld, als remedie geadviseerd in dit soort situaties. Deze remedie werkt bij mij niet. Ik leef al volledig in het nu. Ik ben ervan overtuigd dat er simpelweg geen ander moment is dan nu. Als ik terugdenk aan mijn verleden dan herbeleef ik die momenten nu, op dit moment. Hetzelfde geldt voor de toekomst.
Waarom dan toch die twijfel? Die rem op mijn gedachten dat alles 'onder voorbehoud' plaatst? Ik weet dat zekerheid niet bestaat en dat verandering de enige stabiele factor in ons bestaan is, maar waarom heb ik daar in deze periode dan zoveel last van? Waarom laat ik het toe dat een deel van mijn gedachten een ander deel in gijzeling neemt tot het moment dat de 'uitspraak' is aangebroken?
Het is 09.45 uur als ik het ziekenhuis uitloop. Mijn buitenkant ziet er nog precies hetzelfde uit, maar van binnen bruist het, tintelt het. Na de Vrijspraak van de Uroloog stromen de plannen, ideeën ongeremd naar buiten, alsof het nooit anders is geweest. Mijn impulsieve ingeving om het goede nieuws in een knus strandtentje te vieren, laat ik toch maar even varen als een windvlaag me bijna van de sokken blaast. De regen klettert, buiten stormt het opnieuw, maar hier binnenin me is de zomer aangebroken. Wat een tegenstelling!
6 reacties
Als je in het NU leeft is er geen morgen dus waarom plannen maken voor morgen.Blij voor je dat je weer los kunt gaan, en plannen Nu kunt maken voor morgen.
Herkenbaar, in zoverre dat ik dat zag bij mijn moeder en een paar dierbare vriendinnen.
Heel moeilijk en ook heel moeilijk te duiden.
Eén van die vriendinnen vroeg mij waarom ik daar geen last van had. We hebben elkaar ontmoet bij de oncologie therapie. Ik mijn diagnose één jaar eerder dan zij (ik was niet eerder in staat aan de oncotherapie deel te nemen) en beide geen rooskleurige.
Ik zei haar dat ik dat per se níet wilde doen. Leven met kanker is al klote, zwaar en niet leuk. Als ik me dan druk maak zonder te weten of er überhaupt iets ís om me druk over te maken, dan heb ik het tot dat moment óók niet fijn, leuk, of wat dan ook. Zo zonde...
Ik bedoel het niet verkeerd Rita, want ik weet van 'afkijken' dat je jezelf niet altijd sturen kunt. Gelukkig heb ik mijn vriendin daarin om kunnen draaien.
Geniet van jouw zomerzon!
Lieve groetjes Hebe
Lieve Hebe, ik begrijp je niet verkeerd en ik ben ervan overtuigd dat je gelijk hebt. Je hebt me aan het denken gezet over het waarom dat ik dit mezelf onbewust aandoe. Na het lezen van jouw reactie moest ik ineens aan vier van mijn collega's denken. We werkten met zijn vijven op dezelfde afdeling. We kregen alle vijf kanker en ik ben de enige die het tot dusver heeft overleefd. Misschien is het overlevingsschuld dat ik dit mezelf aandoe en heb ik deze tegenstelling nodig om echt blij te kunnen en vooral te mogen zijn met het feit dat ik er nog ben... kort samengevat; ' je hebt me stof tot nadenken gegeven'. Dank je!
Wat fijn Rita dat je weer door de APK bent. Het is herkenbaar de twijfel/zorg die je hebt bij de controle. Als je eenmaal de klos bent geweest met iets dan raak je dat nooit helemaal meer kwijt. Body en mind zijn beiden destijds getroffen. Het een geneest sneller dan het ander. De ene mens is zus en de ander zo. Ik ben vooral blij dat het bij jou vast zomer is.
Hey lieve Rita,
Wat een gewéldig bericht voor jou en je man!! En wat een opluchting! Laat je rem los, laat jezélf maar lekker los! Ik zou zeggen: gas op de plank en ga doen wat je wilt doen! Ben heel erg blij voor je...
Dikke kus en hug,
Carolina X
Lieve Rita,
Heel herkenbaar dat je je zo voelt. Zou zelf dit blog geschreven kunnen hebben. Ik ben ook inpulsief van nature maar durf ook soms niet te plannen....leef vooral in het nu en probeer me niet teveel zorgen te maken. Heb in mei weer mijn halfjaarlijkse cystescopie en ben een paar weken voorafgaand niet mezelf. En sta mezelf in de weg...
Blijft spannend en verstand en gevoel gaan dan niet samen.Ik ben blij voor je dat je weer een goede uitslag hebt gekregen.
Geniet en pluk de dag... Lieve groet Marie-An