120. Koerswijziging. Ingehaald door mijn gevoel...

Als ik terugkijk zie ik een terugkerend patroon. Iedere zeven jaar een ingrijpende verandering in mijn leven. Heel vaak had dat met de aard van mijn werk te maken. Alsof iets of iemand plotseling het idee had gekregen dat ik maar eens iets nieuws moest proberen. De veranderingen waren achteraf bezien altijd gewenst en leken op het juiste moment te gebeuren. 

Ik was nog maar net 54 toen er opnieuw een grote verandering in mijn leven kwam. Ditmaal was het geen gewenste verandering en kwam het voor mij zeker niet op het juiste moment. Ik kreeg kanker. Mijn leven stond op zijn kop. Er brak brand uit bij het bedrijf waar ik werk en het was nog maar de vraag of het bedrijf herbouwd zou worden. Temidden van deze geestelijke  chaos lag mijn tuin, mijn rustpunt, volledig overhoop en het voelde alsof alles wat vertrouwd was in mijn leven, in één klap was verdwenen.

Het bedrijf werd herbouwd, mijn tuin opnieuw ontworpen en beplant en de kanker verdween. Natuurlijk kreeg ik opnieuw andere taken toebedeeld en uiteindelijk keerde de rust in mijn leven terug. Tot er ergens halverwege vorig jaar een onbestemd gevoel begon te borrelen. Een gevoel alsof er iets ging veranderen. Heel geleidelijk, bijna alsof het zo hoorde, begon ik mij af te vragen hoe lang ik nog wilde werken. Die vraag was nooit eerder in mij opgekomen. Ik had het immers prima naar mijn zin, had leuk werk en kon mijn werktijden flexibel indelen. Desondanks kon ik niet voorkomen dat mijn gedachten steeds vaker afdwaalden naar de mogelijkheid om mijn baan aan de wilgen te hangen. Ik hield me nooit zo bezig met de cao onderhandelingen, maar dit keer hield ik de ontwikkelingen scherp in de gaten. Op het moment dat de RVU regeling (regeling vervroegd uittreden) in onze cao werd opgenomen voelde ik een vreemd soort opluchting.

Ik parkeerde deze mogelijkheid ergens in een vergeten hoekje in mijn brein. Ik moest nog 63 worden dus ik zou voorlopig toch niet in aanmerking komen voor die regeling. Het werd eind oktober en terwijl werklieden druk bezig waren om de woonkamer van nieuwe kozijnen te voorzien, kreeg ik het overheersende gevoel dat de inrichting van de kamer totaal anders moest. Het leek ineens niet meer bij me te passen. De huidige meubels waren nog in prima staat, maar toch voelde ik dat er iets anders moest komen. Nadat ik een adresje had gevonden waar mijn huidige meubels naartoe gingen, begon de zoektocht naar nieuwe meubels. Een dag voor mijn 63 verjaardag was alles uitgezocht en besteld.

Eind februari werd ik ontboden bij mijn leidinggevende. Er stonden nogal wat rigoureuze veranderingen op stapel. Ons computersysteem zou volledig vernieuwd gaan worden waardoor een aantal taken van mij op termijn geautomatiseerd zullen worden. Ik zou in plaats daarvan een aantal nieuwe taken toebedeeld krijgen, waardoor het noodzakelijk zou worden dat ik hele dagen fysiek op kantoor moest gaan werken. Op het moment dat hij uitgebreid over mijn nieuwe taken wilde uitwijden, onderbrak ik hem met de woorden dat ik een heel ander idee had. Ik vertelde hem dat ik eind van het jaar gebruik wilde maken van de RVU regeling. Op het moment dat ik mezelf, in een opwelling, deze woorden hoorde zeggen, schrok ik me een ongeluk. Het voelde alsof er geen weg terug was. Help, wat nu? Mijn verstand was volledig van slag terwijl mijn gevoel me liet weten dat het goed was. Jeetje, wat had ik in godsnaam gezegd.... ik leek wel gek...ruim 47 dienstjaren, een groot deel van mijn leven zomaar opgeven?!

Deze verstandelijke twijfel duurde echter maar even. Alhoewel het voor mijn verstand een plotselinge opwelling leek, was mijn gevoel al veel langer bezig met deze stap. Toen ik me dat realiseerde keerde de rust in mijn hoofd terug en begon ik voorzichtig te denken aan een leven zonder werken. De maanden daarna begon ik steeds meer moeite te krijgen met mijn werk. Ik vond het allemaal teveel gedoe worden. 40 uur per week in dienst van het bedrijf staan pfff...hoe heb ik dat ooit een zinvolle tijdsbesteding gevonden?

Vanmorgen kreeg ik de officiële toezegging dat ik in aanmerking kom voor de RVU regeling. Nog geen half uur later lag mijn ontslagbrief op het bureau van HR. Ik voel geen spijt, in tegendeel zelfs....het voelt als bevrijdingsdag. Mijn leidinggevende refereert aan mijn enorme gedrevenheid en verantwoordelijkheidsgevoel en vraagt zich oprecht verbaasd en ook een beetje bezorgd af wat ik daarmee ga doen, straks als ik gestopt ben met werken. Ik stel hem gerust. Die kwaliteiten zijn niet verdwenen, ze worden alleen op een andere manier ingezet in die nieuwe fase van mijn leven. Ik sta te popelen om die nieuwe fase te ontdekken, maar moet nog even geduld hebben tot 30 september. Dan neem ik mijn opgespaarde verlofdagen op tot het moment waarop ik 31 december officeel uit dienst ga. Ik kan niet wachten....