121. Mixed Feelings

'Je bent een medisch wonder' zei de uroloog vanmorgen bij het jaarlijkse blaasonderzoek. Mijn blaas ziet er prachtig uit. De vele littekens niet meer zichtbaar en dat tegen alle verwachtingen in. Met dank aan de blaasspoelingen met BCG. Een middel dat ik eigenlijk niet had mogen krijgen. Een middel waar ik overgevoelig voor was. Een middel dat ernstige complicaties zou kunnen geven en toch.... Ik volgde blindelings mijn gevoel en haalde hem over om dat middel toch voor te schrijven. Ik accepteerde de risico's, de pijn en het ongemak. Pas toen mijn blaas volledig getransformeerd was in een bloederige klomp vlees, voelde ik dat het genoeg was. En het was genoeg. Drie maanden na de laatste blaasspoeling was mijn blaas volledig hersteld. Tot ongeloof van mijn uroloog.

Natuurlijk ben ik blij, heel erg blij zelfs, maar toch blijft de vraag hangen waarom dit geluk niet voor iedereen is weggelegd. Hier op kanker.nl zo ontzettend veel lotgenoten die dit geluk niet hebben. Mijn buurman, de man van mijn vriendin, collega's, mijn zwager bij wie recent uitgezaaide prostaatkanker is vastgesteld. Hij krijgt een levensverlengende hormoon therapie want genezen kan niet meer. Waarom? Er zijn geen antwoorden. Loslaten die vragen en ondanks de dubbele gevoelens blij en dankbaar zijn met mijn geluk.

Vanaf 1 januari mag ik me fulltime pensionada noemen. Eigenlijk zou ik vorig jaar op 30 september mijn laatste werkdag hebben, maar gedoe over mijn opvolging maakte het noodzakelijk om nog drie maanden langer te blijven. Omdat ik me hoe dan ook goed wilde voorbereiden op die nieuwe levensfase besloot ik alleen de ochtenden te werken. Achteraf gezien was dat niet alleen een verstandig, maar ook een broodnodig besluit. Na 47 jaar in een strak werkritme te hebben geleefd, kostte het mij aanvankelijk nogal wat moeite om de teugels te laten vieren. Ik zat nogal in tweestrijd. Ik had het gevoel dat ik spijbelde van de verpichting om te werken.

Een vriendin had samen met haar man eveneens besloten om hun banen aan de wilgen te hangen. Zij, bijna 63 en hij bijna 65. Ze hadden grote plannen. Zouden grote reizen gaan maken. Op 1 september gingen ze beiden met pensioen. Op 9 september werd hij 65 en slechts 10 dagen later overleed hij totaal onverwacht aan een longembolie.  Weg plannen. Weg reizen. Weg samen...  Waarom?

Deze gebeurtenis heeft mij diep geschokt en me ook het diepe besef gegeven hoe kostbaar het leven is. Hoe kostbaar ons leven samen is. Het werkende leven zag er ineens zo anders uit. Had ineens zoveel glans verloren. Vanaf dat moment ben ik ons leven samen niet meer als een vanzelfsprekendheid gaan zien. Dat leven is te kostbaar om zomaar te verspillen of met onbelangrijke zaken bezig te zijn. 

Nu genieten we samen van onze vrijheid, van onze dagelijkse wandelingen, van onze koffiemomentjes en van nog zo ontelbaar veel andere kleine en grote dingen. En bij elk van die momenten realiseer ik mij wat een bofkont ik ben. Hoeveel geluk wij hebben in tegenstelling tot die vriendin en nog vele anderen. Gemengde gevoelens en toch...zonder het verdriet, narigheid en ellende van de ander, zou ik het geluk niet zo intens ervaren. Het blijft dubbel, het lijkt zo wreed, zo oneerlijk...en dat is het ook!