115. Kleine dingen...

Zes maanden geleden was ik voor het laatst in het ziekenhuis. Er was geen sprake van Corona. Fred ging met me mee naar binnen en na de controle zochten we steevast ons vaste tafeltje in het restaurant op om de goede uitslag te vieren met koffie en wat lekkers.

Gisteren betrad ik het ziekenhuis zonder Fred. Het terrein voor het ziekenhuis had veel weg van een tentenkamp. Voor ik het ziekenhuis mocht betreden moest ik eerst een straatje vol 'loketten' met vragenlijsten en temperatuur metingen door voor ik uiteindelijk met een gele kaart als toegangsbewijs het ziekenhuis mocht binnengaan. Een rare gewaarwording. De met rood wit aangegeven looppaden, de afgeplakte stoelen in de bijna lege wachtkamer en de afstandelijke begroeting van de assistente die me voorbereidde op het blaasonderzoek.

Het duurde lang voordat de dokter kwam. Ik lag al zeker tien minuten in de onplezierige houding toen hij excuses makend binnen stormde. Hij nam ruim de tijd voor het onderzoek en meekijkend op het scherm zag ik de bevestiging van mijn voorgevoel. Mijn blaas zag er prachtig uit, de littekens nauwelijks zichtbaar. Hij bestudeerde mijn dossier. Bijna vijf jaar schoon en dat betekend dat als de volgende controle over zes maanden nog steeds goed is, ik maar één keer per jaar op controle hoef. We vierden het goede nieuws met een kopje koffie en een gebakje op ons eigen terras en doken daarna het bubbelbad in om de laatste kankergedachten weg te wassen.

Zoals iedere woensdag, ging ik ook die middag naar Sonia. Haar man overleed vorig jaar aan blaaskanker nadat zijzelf herstelde van borstkanker. Ik heb me heel veel zorgen gemaakt of ze het wel zou redden zonder Karim, maar tot ieders verbazing maakt ze er het beste van. Het oerwoud van Karim's tuin begint stapje voor stapje hanteerbaar te worden en veranderd geleidelijk aan in haar tuin. Haar financiële middelen zijn beperkt, zeker nu ze volledig is afgekeurd en dat maakt het voor haar bijna onmogelijk om de tuin te voorzien van nieuwe beplanting.

De beplanting van het eerste stukje nieuwe tuin gaf ik haar kado en alhoewel zij daar heel erg blij mee was, merkte ik al heel snel dat zij zich ernstig bezwaard begon te voelen. In ruil voor mijn tuindiensten en Fred's klusjesdiensten bakt ze nu wekelijks een overheerlijke appeltaart met walnoten zonder suiker voor ons. In het diepste geheim heb ik stekjes gemaakt van de heesters die zij zo mooi vind en binnenkort plant ik die in haar tuin. Het geeft haar een reden om buiten te zijn. Ze heeft gemerkt dat als ze in de voortuin het onkruid verwijderd en de plantjes verzorgd, ze in contact komt met de andere mensen in de straat en dat heeft inmiddels tot waardevolle contacten geleid.Ik ben trots op haar! Ik bewonder haar vermogen om, ondanks haar verdriet en zorgen om familieleden in Libanon en met zeer beperkte financiële middelen, van elke dag een feestje te maken. 

Mijn vakantie in de achtertuin zit er bijna op en ik bespeur voor het eerst in jaren een lichte weerzin om maandag weer aan het (thuis)werken te beginnen. Het is nogal een onbegrijpelijk zooitje geworden bij het bedrijf waarvoor ik werk. Door de coronacrisis heeft het bedrijf zich genoodzaakt gevoeld om te herstructureren en dat betekent (alweer) een vroegtijdig afscheid van 25 collega's waaronder twee van mijn leidinggevenden. Het gevolg daarvan is dat de overgeblevenen als kalkoenen volgepropt worden met werk en ik stel mezelf voor het eerst in mijn werkende leventje de vraag:' wil ik dit nog wel?' Wil ik niet gewoon blijven genieten van de kleine dingen zonder me druk te hoeven maken of mijn werk wel op tijd afkomt? Ik bespeur toch ondanks de weerzin een gevoel van twijfel om mijn werk zomaar aan de wilgen te hangen. Want afgezien de chaos op het bedrijf is mijn werk nog steeds superleuk en uitdagend en kan ik er zelfs van genieten om orde in de enorme chaos te scheppen. Ik twijfel nog even verder en ben me ervan bewust dat ik in de gezegende toestand verkeer om keuzes te kúnnen maken!