2. wanhopig op zoek naar een plekje.....

Na een zeer onrustige nacht waarin ontelbare gedachten als ongeleide projectielen onophoudelijk door mijn hoofd schieten, besluit ik vanmorgen om eens flink orde op zaken te gaan stellen. de grote, niet geheel onbelangrijke vraag, is daarbij op dit moment HOE?! Hoe slaag ik er in om de chaos in mijn hoofd te ordenen? De enorme kluwen van losse draden te ontwarren, aan elkaar te knopen en op te rollen tot een overzichtelijke bol? "Doe gewoon zoals je altijd doet bij ingrijpende gebeurtenissen in je leven: "creëer een plekje in je hoofd" klinkt het vanuit het niets in mijn oor.

Tja, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, verzucht ik hardop. Bij alle voorgaande ingrijpende zaken speelde acceptatie geen cruciale rol van betekenis, sterker nog, die acceptatie was er gewoon en dat maakte het mogelijk om alle emoties vanuit de veilige, gecreëerde plek te laten stromen en ook te laten rusten op momenten dat ik het even niet "trok" Een niet geheel onbelangrijk detail daarin is dat al die emoties betrekking hadden op het verleden.

Wat nu speelt is van een geheel andere orde. Ten eerste wil ik absoluut niet accepteren dat ik kanker heb en ten tweede hebben veel gedachten en gevoelens hierbij betrekking op angst voor de toekomst. Het begint voorzichtig tot me door te dringen dat die angst mijn leven gaat beheersen en dat ik als gevolg hiervan, nu al min of meer mijn eigen doodvonnis heb getekend. Hoe kan ik dit stoppen? Hoe kom ik uit de greep van die verlammende angst en kan ik verder gaan met mijn leven? Hoe kan ik dit ooit een plekje geven?

'Daar ben je al mee begonnen' klinkt het wederom in mijn oor en nog voor ik kan reageren verschijnt de titel van mijn eerste blogbericht op mijn netvlies. Mijn wanhoop verdwijnt en nog veel belangrijker; ik weet ineens wat ik moet doen!

Even ter verduidelijking voor de lezers; ik ben iemand die denkt in beelden en heb voor alle ingrijpende zaken in mijn leven, een begrijpelijke context en/of metafoor nodig waarin ik alles kan plaatsen. Toen mijn verleden me dreigde te overspoelen, bouwde ik een tuin waarin alle inzichten een plekje kregen. Het voordeel van deze werkwijze is voor mij dat ik daardoor het gevoel heb een keuze te hebben. Ik kan er naartoe gaan, maar er ook weer uit weggaan.

En nu vandaag, op dit moment begin ik aan de bouw van een plek waarin ik mijn 'kanker'ervaringen en emoties kan plaatsen. Het fundament voor de bouw van de wachtkamer is inmiddels gelegd, dus kan ik meteen met de bouw beginnen. Het wordt een grote ruimte met aan de rechterkant een deur naar de "dokter" Aan de linkerzijde een openslaande, glazen deur naar mijn huidige leven en ergens in het midden van de grote muur voor me, een deur zonder glas naar de toekomst. Voor mijn gevoel klopt deze indeling, dus nu is het zaak om me op de inrichting te storten. Veel verder dan een grote, oranje bank kom ik niet, maar daar maak ik me niet druk om. Uit ervaring weet ik dat die ruimte vanzelf wel wordt ingevuld.

Alsof het me wordt opgedragen neem ik plaats op de bank en kijk om me heen. Alhoewel de ruimte er niet verkeerd uitziet, voel ik toch veel weerzin om hier te zijn. Op dat moment begint zomaar een film van de afgelopen weken te draaien en aangezien ik een afstandbediening niet heb ingebouwd, ben ik niet bij machte om die film te stoppen. De afgelopen weken glijden voorbij, vergezeld van alle gevoelens en emoties die ik zo veilig had weggestopt. Hier in deze ruimte gaat alles stromen en dat mag ook! Hier ben ik niemand tot last, hier mag ik boos zijn, verdrietig en angstig zijn. Hier mag ik schreeuwen, schoppen en slaan, niemand ziet me hier.

Na een poos, als de stroom wat is ingedamd, schrik ik op van een voorzichtig getik tegen het glas van de deur van mijn huidige leven. Ik zie mijn man staan, hij vraagt of ik zin heb in een wandeling. Ik sta op, droog mijn tranen en loop de wachtkamer uit, mijn huidige leven binnen. Voor ik de deur achter me sluit realiseer ik me dat een deel van mij hierin gevangen zit, maar dat een ander deel van mij verder moet en wil in het huidige leven. De eerste voorzichtige stappen op de weg naar acceptatie zijn gezet....

https://www.kanker.nl/rita1958/blog

Wordt vervolgd!