53. Pyamadag in aantocht...

Afgelopen Vrijdagmiddag lag ie dan op de mat; de oproep voor de 4e Turt die op 1 februari gaat plaatsvinden. Aan de ene kant opgelucht dat ik niet zo lang hoef te wachten en aan de andere kant grote weerzin en frustratie bij de gedachte aan de onwelkome onderbreking van mijn dagelijkse invulling.

Het is nu bijna een week geleden dat ik opnieuw het kankermonster aanschouwde en het is me tot op vandaag nog niet gelukt om deze confrontatie naar de achtergrond te schuiven. Dit keer heeft de return van het monster er meer ingehakt dan ik aanvankelijk had aangenomen. Steeds meer dringt het besef tot me door dat het toch best wel een ernstige kwestie aan het worden is. Dat er op dit moment twee, waarschijnlijk hooggradige, monsters in mijn blaas groeien slechts drie maanden nadat de vorige 'bewoner' eruit was geschopt, maakt me boos en opstandig en op sommige momenten ook wel een beetje moedeloos, want wanneer houdt dit eindelijk op? Wanneer komt het moment dat de uroloog me verteld dat de spoelingen niet meer helpen, dat hij de recidieven niet meer weg kan halen, dat mijn blaas eruit moet?

Vooral die impact die de doemgedachten op mijn humeur hebben, vind ik lastig om mee te dealen. Zo wil ik mijn dagen niet doorbrengen, maar ik realiseer me ook dat het ontkennen van deze gedachten en gevoelens me ook niet veel verder brengt. Zo kan het gebeuren dat ik het ene moment diep in de put zit en nog geen half uur later onbedaarlijk zit te lachen om een idiote opmerking van een collega. Dat ik het ene moment intens geniet van alles om me heen en op het andere moment net zo intens baal van alles wat er momenteel met me gebeurd. Dat ik zorgeloos geniet van mijn wandeling in de zon en even later bij thuiskomst mijn frustraties en wanhoop weer voel groeien bij de gedachte aan de twee ongewenste indringers in mijn lijf en in mijn leven.

Ik ben op dit moment niet echt de meest evenwichtige persoon die ik doorgaans wel ben en gelukkig heeft mijn omgeving daar minder moeite mee dan ikzelf. Ze accepteren dat het er gewoon even bij hoort, ze schelden, huilen, stampvoeten, lachen en genieten als vanzelfsprekend met me mee en daar heb ik dan weer grote bewondering voor! Je zult maar met zo'n 'Jantje huilt en Jantje lacht' personage opgescheept zitten......pffft, daar wordt je toch doodmoe van? Of denk ik dat omdat ik er zelf zo doodmoe van wordt? Misschien moet ik deze onevenwichtige mindsetting dan toch maar net zo vanzelfsprekend accepteren als dat mijn omgeving dat doet.....nou alleen nog even googlen naar de handleiding die me verteld hoe ik dat moet doen....!

Ik hoop intens dat dit onrustige gebeuren in mijn hoofd tot stilstand komt als die twee krengen zijn verwijderd en nou maar hopen dat mijn blaas niet weer in een gatenkaas veranderd...zucht, daar ga ik weer...!

www.kanker.nl/rita1958/blog