55. De eerste horde is genomen...

Gisterenochtend moest ik me rond half twaalf melden in het ziekenhuis, maar het duurde helaas nog tot over tweeën voor ik daadwerkelijk naar de voorbereidingsruimte werd gebracht. De reden van deze vertraging werd mij niet verteld, waardoor het wachten er niet echt aangenamer op werd. Mijn kamergenoten waren reeds in rap tempo richting OK gereden en ik lag me daar heel zielig in mijn uppie te verbijten, nou ja heel even dan, want een online legpuzzel bracht me toch nog enige afleiding. Toen het licht dan eindelijk voor mij op groen sprong, leek alles ineens in een rap tempo te moeten gebeuren. Normaal gesproken wordt er in de voorbereidingsruimte ruim de tijd genomen voor alle noodzakelijke handelingen, maar nu stonden er ineens drie man sterk om me heen om me te voorzien van alle benodigde toeters en bellen. Toen mijn aderen zoals gewoonlijk verstoppertje speelden, kwam de anesthesist hoogstpersoonlijk assisteren en vier onbruikbare gaten later werd ik dan eindelijk in vliegende vaart de OK binnengereden.

Mijn uroloog stond al op me te wachten en nam ruim de tijd om me gerust te stellen en beloofde met zijn hand op zijn hart er alles aan te doen om een herhaling van de vorige keer te voorkomen. De ruggeprik verliep zonder problemen en na een laatste blik op de klok, ging ik om kwart over twee onder zeil.

Tegen drieen keek ik opnieuw op de klok en het duurde niet lang voor ik te horen kreeg dat de operatie zonder complicaties was verlopen. Ik was gerustgesteld, maar mijn maatje, zo hoorde ik later toen ik hem eindelijk kon bellen, had zich grote zorgen gemaakt omdat het allemaal zo lang had geduurd.

Even na vieren kwam de uroloog verslag doen en vertelde dat hij uiterst voorzichtig de twee plekjes van de, op die plek inmiddels superdun geworden blaaswand, had kunnen verwijderen. Hij wilde niet op de zaken vooruitlopen, maar vertrouwde er eigenlijk wel op dat de spoelingen op zeer korte termijn vervolgd kon worden.

Dat hij heel voorzichtig te werk is gegaan bleek wel uit het feit dat er geen spoortje bloed in de urine was te zien. Rond halftien s'avonds werd het spoelsysteem afgekoppeld zodat ik met slechts een slang de nacht in kon. Desalniettemin werd het, zoals gebruikelijk voor mij, een lange en vooral slapeloze nacht waarin ik elke vijf minuten heb ervaren alsof het een uur duurde. Toen de nachtzuster rond zes uur s'morgens de kraakheldere, bloedloze urine in de nachtzak zag, heeft ze me onmiddellijk bevrijdt van die nare katheter en werd het toch nog gezellig met het ontbijt in aantocht.

Rond kwart voor twaalf mocht ik dan eindelijk naar huis en nu zit ik vanuit mijn eigen warme bedje dit blog te typen! Het blijft nog even spannend tot ik de 9e te horen krijg tot welke catgegorie de indringers behoorden en wat de vervolgstappen zullen zijn! Voor nu geef ik er even de brui aan en met de geruststellende gedachte dat deze horde zonder complicaties is genomen, laat ik me zo heerlijk meevoeren in een ontspannen en vooral herstellende slaap...

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de vele, hartverwarmende, liefdevolle blijken van medeleven. Het heeft me ontroerd, geraakt en enorm gesterkt!!!

www.kanker.nl/rita1958/blog