65. Weer even terug...

Vanmorgen was het weer zover. Na drie maanden ziekenhuisverlof stond er weer een blaasspoeling op de agenda. Ik heb de afgelopen tijd nauwelijks aan kanker gedacht, maar naarmate dit moment dichterbij kwam, kwam ook het kankerspook weer tot leven. Het maakte me onrustig, leidde me af van hetgeen ik aan het doen was en zo nu en dan dreigde het de leuke, fijne momenten te verstoren.

In tegenstelling tot de vorige keren, voelde ik nu absoluut niet de behoefte om erover te praten en ging elk gesprek wat in die richting dreigde te gaan, dan ook volledig uit de weg. Niet omdat ik het bestaan ervan wil ontkennen, maar ik ben me steeds meer gaan realiseren dat er zoveel meer is dan een grillig, onberekenbaar kankerspook, waar ik toch geen invloed op heb. Ik besteed mijn tijd, energie en aandacht veel liever aan zaken waar ik wel invloed op heb.

Dat neemt niet weg dat op het moment dat ik het ziekenhuis binnenloop, het kankerspook toch even voelbaar aanwezig is en een golf van angst teweeg brengt als ik het potje met daarin de urine voor de zo gevreesde urinekweek, aan een zinloos, maar nauwlettend 'onderzoek' onderwerp. Ik vergelijk de heldere urine met de troebele urine vol ongerechtigheden, van ruim drie maanden geleden toen het weer mis leek te zijn. Ik zoek naar sporen die erop kunnen duiden dat het nu wel goed is, maar dan realiseer ik me hoe onzinnig deze missie is.

Het afgelopen jaar heb ik meerdere malen ervaren hoe misleidend de signalen van mijn lichaam kunnen zijn. Dat een heldere, geurloze urine nog geen garantie is dat alles goed is en dat een troebele, stinkende urine geen garantie is dat het weer fout is. Sinds de kanker mijn lijf is binnen gedrongen voelt het als een onvoorspelbaar, ongeleid projectiel en dat zal ik moeten aanvaarden. Met die gedachte staak ik het onzinnige 'onderzoek' en geef het potje letterlijk uit handen.

Dan begint het lange wachten tot het seintje komt dat de BCG spoeling is gearriveerd en ik me naar de vierde etage mag begeven. Het inbrengen voelde dit keer pijnlijker dan ik me van de vorige keren herinnerde (zou er toch iets zitten dat die pijn veroorzaakt?) en na een half uurtje komen de eerste rillingen en begint de blaas als vanouds hevig te krampen als verzet tegen het leger binnengedrongen TBC manschappen. De koorts begint op te lopen en ik laat het maar gelaten over me heen komen. Ik heb geen puf meer om me ergens druk over te maken, alle energie daalt af naar mijn blaas en dat is goed zo.

Ik houd me koest vandaag, even geen loodzware core oefeningen, geen trainingssessies, maar bankhangen en klappertanden onder de fleecedekens. Hopelijk is deze aanval hevig genoeg om de eventueel aanwezige kankercellen op te ruimen, maar zekerheid daarover krijg ik pas de 31e. Dan hoor ik de uitslag van de urinekweek en krijg ik weer een blaasonderzoek.

Tot die tijd is het zaak om het kankerspook buiten de deur te houden en me bezig te houden met de vele leuke activiteiten die op het programma staan. Of me dat gelukt is, horen jullie ongetwijfeld de 31e en hopelijk breng ik dan een keertje goed nieuws, duimen jullie mee?

P.S vandaag viel een brief van het ziekenhuis op de deurmat met de mededeling dat de afspraak i.v.m. onvoorziene omstandigheden verzet is naar 6 juni....balen!

www.kanker.nl/rita1958/blog