97. Triest bericht

Het is met groot verdriet om jullie te moeten meedelen dat Karin vanochtend, 13 September om 10 over 10 heeft besloten om een ster aan de hemel van Ronnet te zijn. Karin heeft na jaren van strijd, die intens oplaaide over de laatste weken, zich neergelegd bij het onvermijdelijke en is in alle rust en vrede vertrokken in bijzijn van de familie.
Dit bericht kreeg ik vanmorgen via Whatsapp toegestuurd. Haar dood kwam voor mij niet onverwacht, maar toch doet het me onnoemelijk veel pijn en verdriet. Karin, die hier als kiki67 velen van ons jarenlang een hart onder de riem heeft gestoken, was mijn maatje van het eerste uur hier. We hadden dezelfde kankersoort, dezelfde hoge gradatie en dezelfde behandelingen.

Karin stond heel positief en optimistisch in het leven en dat was ook heel duidelijk te lezen in haar blogs. Ze vond het altijd heel belangrijk om iedereen op de hoogte te houden, maar daar is de afgelopen drie maanden niets meer van gekomen. Ik kan me voorstellen dat haar trouwe lezers nu na dit overlijdensbericht met een heleboel vragen rondlopen. Ik zal proberen om een opsomming te geven van alles wat er in die drie maanden zich heeft afgespeeld.

Zo rond half juni kreeg Karin zeer plotseling hoge koorts. Ze heeft drie weken in het ziekenhuis in Frankrijk gelegen, maar de artsen slaagden er niet in om de koorts onder controle te krijgen. Omdat toch wel werd gevreesd dat die koorts veroorzaakt werd door de groeiende tumoren, bleef er voor haar maar één redmiddel over en dat was immuuntherapie.

Nu was deze therapie in Frankrijk nog steeds niet vrijgegeven voor blaaskanker en het zou te lang gaan duren om daarop te wachten. Na veel lobbyen door zowel haar partner als haar broer, kon de behandeling gestart worden in Brussel. Op 20 juli is ze daar in het ziekenhuis opgenomen en op 24 juli heeft ze haar eerste behandeling gehad. De dag daarna mocht ze naar huis, maar omdat Frankrijk toch te ver weg was, heeft ze afwisselend bij haar moeder en broer in Nederland gelogeerd. In de periode tot aan de tweede behandeling drie weken later, bleef de koorts onder controle, maar ze gaf aan heel erg moe te zijn en het grootste gedeelte van de dag slapend door te brengen. Zo nu en dan was ze wat misselijk, maar ook dat bleef die eerste week aanvankelijk binnen de perken.

Na die eerste week namen haar klachten weer toe. De koorts begon weer te stijgen, ze kreeg pijn in haar lever en ze kon haar eten niet of nauwelijks binnenhouden. Ruim 7 kg. lichter begon ze op 14 augustus aan haar tweede kuur in de hoop dat haar klachten zouden verminderen. Helaas gebeurde dat niet en op 24 augustus heeft ze zich bij de spoedeisende hulp in Brussel gemeld omdat ze niets meer binnen kon houden. Ze is meteen opgenomen en er is met spoed een MRI gemaakt. Ze kreeg medicijnen om de misselijkheid te bestrijden en bloedtransfusie om haar witte bloedcellen aan te vullen.

De MRI scan liet kleine uitzaaiingen in haar hersenen zien en dat was waarschijnlijk ook de reden van haar misselijkheid. De oncoloog bleef echter onveranderd optimistisch en was ervan overtuigd dat de bestralingen de uitzaaiingen kon doen verdwijnen. Zij bleef aanvankelijk ook optimistisch totdat ik op 7 september een laatste berichtje van haar kreeg met de mededeling: "Helaas, de strijd is gestreden. Het lichaam is uitgeput. Behandelingen zijn stopgezet en het gaat heel snel nu."

Een dag later heb ik haar weer een appje gestuurd dat werd beantwoord door haar partner met de mededeling dat ze niet meer in staat was om te reageren en dat hij bij haar was in het ziekenhuis in Brussel.

En nu vandaag, nog geen week nadat ze haar strijd heeft moeten opgeven, is ze er niet meer. Hoe in en intriest!

http://www.kanker.nl/rita1958/blog