Ik weet hoe mijn kruis te dragen

2 december 2023

Ik ben gisteravond thuis gekomen uit het ziekenhuis en mocht weer in mijn eigen bed slapen. Mijn oudste zoon van drie heeft vannacht bij mijn ouders geslapen terwijl de jongste van vier maanden wel alweer bij ons sliep. 

Ik mag van het ziekenhuis niet sporten, fietsen of zware dingen tillen. Volgens mijn vrouw moet ik me aan dezelfde regels houden als een vrouw die met bevallen is. Heel gek is dat niet, want de bal is via mijn onderbuik verwijderd en dus via mijn buikspieren gegaan. 

Ik heb met haar afgesproken dat ik een dag in bed blijf om rust te pakken. Om dit te bewerkstelligen komen in de ochtend mijn ouders langs en in de middag mijn schoonouders. Zij passen op de kinderen terwijl ik mij voornamelijk ernstig verveel. Er is weinig saaiers dan de hele dag in bed liggen en niets te doen. De katten hebben besloten om de hele dag bij mij te liggen (wat erg gezellig is).

Mijn vrouw ziet ondertussen een aantal verschrikkelijke scenario’s voor zich, dus ik heb haar op het hart gedrukt om even met een vriendin te gaan lunchen. Dit helpt enorm. Ik heb soms de indruk dat dit voor haar zwaarder is dan voor mij. Misschien is het nieuws bij haar wat meer ingedaald dan bij mij. Over simpele klusjes, zoals het koken van een Picnic recept, doet ze anderhalf uur. We gaan kijken of we aankomende week wat meer vrienden kunnen laten overkomen zodat wij allebei een beetje ontlast worden. Aan mensen die willen helpen is in ieder geval geen tekort, dus dat is fijn. 

Ik probeer bij iedere dag een nummer te plaatsen die ik veel gehoord heb. Vandaag heeft de hele dag mijn muziek aangestaan, met vooral de nieuwe plaat van Wende. Luister hem vooral helemaal. Er zijn weinig Nederlandse artiesten die zo mooi geluk, verdriet en (on)zekerheid kunnen bezingen.