Let's not try to figure out everything at once

3 en 4 december 2023

De realiteit komt weer een beetje terug. Mijn geslachtsdelen zijn werkelijk bont en blauw, wat vervelend is, maar ik lig niet meer in bed. De hele dag door komen er mensen langs zodat mijn vrouw een beetje ontlast wordt en mijn zoon lekker kan spelen op de hei. 

Het is vooral heel erg saai; je bent beperkt in je mobiliteit, je kan niet stoeien met je kinderen en je bent ook erg moe van de pijn en het slechte slapen. Dat gezegd hebbende merk ik dat alles een beetje begint te settelen; de tumor is eruit en ik merk het allemaal wel.

Mijn huisarts is teruggekomen van vakantie; hij heeft gelijk gebeld. Verder heeft het ziekenhuis een afspraak voor me gepland op 13 december 2023 om te kijken hoe de behandeling nu verder gaat, volgens mij zijn de opties wel chemo of geen chemo. 

Het grappige is, is dat ik niet per se op zie tegen de chemo. Dat is gewoon drie weken lijden. Ik zie veel meer op tegen het afzeggen van afspraken, teleurstellen van cliënten en hoe mijn gezin dit zal ondergaan in die tijd. Het is moeilijk om hierop vooruit te blikken, want ik weet überhaupt niet of ik aan de chemo moet. Het kan ook zomaar zo zijn dat het met de operatie klaar is en dat ik alleen nog op controles moet komen.

Al met al is er op dit moment weinig te melden. Het gaat redelijk, het leven is weer terug in het gezin en het is morgen pakjesavond (mijn zoon van drie stuitert dus door het huis). Ik kijk hier naar uit, ik hoef niet bezig te zijn met kanker en kan gewoon genieten van pakjesavond. 

Verder ga ik vandaag weer naar kantoor. Ondanks dat ik veel pijn heb, mis ik mijn werk. Ik heb vandaag zitting (gaat over mishandeling) en ik krijg doorgaans veel energie van het pleiten. Ik denk dat dit mij goed zal doen. Mijn student-stagiair is alleen gedoemd om de hele dag mijn tassen te dragen, maar iets zegt me dat hij dat wel okay vindt.