Accepteren

 Acceptatie. 

Sinds ik eind vorig jaar te horen kreeg dat ik uitgezaaide kanker heb in mijn botten, botmetastasen... storte mijn wereld even in. Na een aantal weken dacht ik het te hebben geaccepteerd. Waarop mensen zeggen.. "Annet wat ben je sterk". Op dat moment dacht ik sterk? Ik sterk? Hoe dan? Ik kan nog geen 300 meter lopen zonder pijn. Kan geen 2 paarden meer vast houden zonder angst, Kan geen 1 uur staan zonder tussendoor even te zitten, word wakker en sta op alsof ik 90 ben. Als ik mensen vertelde wat er aan de hand was.. leek het wel alsof ik niet over mezelf vertelde.. maar over een ander.. te theoretisch. De acceptatie dat ik zieker ben dan dat ik dacht viel me zwaar.. heel zwaar. 

Ik hou me vast bij t idee dat ik eigenlijk heel blij moest zijn. Want mijn lieve zorgzame zoon Robin is thuis, heb een super lieve zorgzame vriend Ronald , een kei van een moeder en broer en super lieve vriendinnen en vrienden en schatten op stal. Dan zou je denken.. Annet.. niet drammen.. je hebt geluk en je moet kijken wat je wel hebt ipv niet. 

Tot het moment dat een oncologisch MW je de ogen opent.. en je laat beseffen wat er eigenlijk met je aan de hand is. Tranen in overvloed.. geen houden meer aan.. Het besef begint te komen, angst voor wat komen gaat en wetende dat dat alles er voor gaat zorgen dat ik nu echt stapjes terug moet gaan maken. En niet meer moet denken.. dat doe ik wel ff. Het besef dat je nooit meer die Annet gaat worden die je altijd was en nog wilde zijn. Simpelweg omdat je dat niet aankan. Acceptatie..en bewustwording van een natuurlijk proces die lijnrecht tegen mijn mentaliteit ingaat. Stukje bij beetje zakt t.. en begin ik te accepteren dat t zo is. De sterke Annet is niet zo sterk meer.. maar nog wel minstens zo leuk.. en druk.. en adhd en grappig.. en lief.. en zorgzaam.. en soms knap lastig.. want mijn karakter is niet aangetast. 

In dit hele proces heb ik een paar lieve vriendinnen die met t zelfde ziekte te maken hebben. En waar ik ongelofelijk veel steun uit put. Het kankerclubje noemen we dit gekscherend.  

Het leven.. dan wel met een ander perspectief.. gaat door. Hoop en verdriet volgen elkaar op. Maar t besef dat ik naast alle pech ook ontzettend gelukkig ben staat voorop. Met de mensen die ik in mijn hart sluit. ❤️ 

Volgende week ga ik met Ronald de reis van mijn leven maken.. en daarna kijk ik uit om met Robin iets moois te ondernemen. Het maken van onuitwisbare herinneringen.. zo belangrijk!

Annet