26 mei 2017: ‘Operatie adagio”.
Voor de ‘escape room’ eerst nog de tweede operatie. Om 06:45 uur mocht ik me melden. Tegen 07:30 werd ik richting de OK gereden. Deze keer stond ik in de file. Acht operatiekamers. Was niet de enige. Een zeer vriendelijke verpleger bereidde me voor op de operatie. Medische voorgeschiedenis doorgenomen, infuus ingebracht (branderig gevoel, zat niet lekker) en een prettig gesprek over het werk en de dagelijkse fietsrit daar naar toe. Vervolgens werd ik opgehaald door de anesthesisten. Twee dames niet onvriendelijk. In de ruimte voor de OK een laatste time-out nadat het operatieteam arriveerde. Chirurg H. werd deze keer geassisteerd door mw. dr. van P., in die zin dat zij zou opereren onder toeziend oog van dr. H. Ze stelde zich enthousiast voor en dacht een uur en een kwartier bezig te zijn. Dan weer wat small talk van de anesthesisten, terwijl van rechts het kapje op mijn gezicht geplaatst werd. Een beetje licht in het hoofd en twee en een half uur later werd ik weer wakker in de uitslaapkamer. Zelfde zaalarts als vorige keer. Ik werd iets beter wakker, ook sneller. Wel weer misselijk! Verder ging het redelijk. Na het ijsje mocht ik worden opgehaald. Om 11:30 uur was ik weer op zaal. Helaas deze keer in een 4 persoonskamer. Een jong heerschap naast me verdween al snel. Nog met zijn 3-en. Voelde me als gezegd beter dan de vorige keer, maar wel weer misselijk. Dat het infuus er na een uurtje uitfloepte, hielp ook niet. Er kwam eerst na ruim een uur een verpleger om het infuus weer in te brengen. Maar na een minuut of 20 en steeds maar weer prikken lukte dat niet. In overleg met de zaalarts werd uiteindelijk besloten het infuus uit te laten. Het vervelende was alleen dat naast vocht ook een medicijn tegen de misselijkheid aangesloten was op het infuus. De misselijkheid hield aan tot de avond. Ik sliep deze keer wel beter omdat ik nu maar 1 slang (van de drain) in had. Op de zaterdag werd weer bloed geprikt. Mijn betere helft kwam gelukkig ’s-weer op bezoek en bracht een knabbeltje, yoghurt en cola mee. Ik lag nu met 2 oude mensen op de kamer die veel aandacht van de verpleging nodig hadden en veel onsmakelijke geluiden en geuren produceerden. Zaterdags ging het zoveel beter. Ik mocht ook even naar buiten in het zonnetje zitten. Betere helft kwam nu met de kids op bezoek. Het viel me weer op dat van buiten het kerngezin niemand die moeite nam, alles via de digitale snelweg. In totaal lag ik tot nu 6 dagen in het ziekenhuis. Steeds in het weekend. Kaarten en bloemen zijn zeker ook aardig, maar iemand in persoon even zien en horen op dergelijke momenten is toch wel erg fijn. Zondags werd natuurlijk weer bloed geprikt en aan het eind van de middag mocht ik weer naar huis. Kon nog een stukje van het voetbaltoernooi van de jongste smurf zien. In de twee weken hierna kwamen 2 collega’s en broeder op bezoek en ontving ik leuke presentjes en wat kaarten.
Op 8 juni 2017 had ik een afspraak met mw. dr. van P. in verband met de controle na de operatie. De wond genas goed, litteken zag er mooi uit. De uitslag van de patholoog van het onderzoek van de weggehaalde linkerhelft van de schildklier was positief. Geen slechte cellen daar. Een lichtpuntje! Als het me te veel werd in de ‘escape room’, mocht ik de dr. bellen. Zij zou dan de deur voor me open doen.