29 maart 2018 - 24 juni 2019: ‘De kanker is weg of nee, toch niet’.
Thans geen pathologische jodium-131 opnemende haarden meer zichtbaar. Yes! Witte donderdag was (gelukkig) een dag zonder laatste maal, maar met witte rook. Dr. R. had de onderzoeksresultaten her-beoordeeld. Er werd alleen geringe J-131 uptake gezien in de neusregio. Bij nadere bestudering van de scans was het behandelteam, na ruggespraak met de specialisten van het academisch ziekenhuis, tot de conclusie gekomen dat het 'haardje' dat oplichtte niet ongewoon was en geen kwaadaardige cellen betrof. Gelet op de gunstige resultaten van de behandelingen werd ik van de categorie hoog risico verplaatst naar die van laag risico. Ik vroeg dr. A. of ik mij 'mr. clean' mochten noemen. Dat mocht voor nu. En dat precies een jaar na de eerste operatie. Patiënt reageerde opgelucht, stond in de polibrief, die ook aan de huisarts werd gestuurd. Die onderhield in die periode nog wel contact. Later, op een heel enkele ‘gefactureerde’ oprisping na, helaas niet meer. Ook voor haar zou het een veel te lange reis blijken. De patiënt was inderdaad opgelucht. Al moest het nog wat indalen na dit jaar vol met behandelingen, opnames en ontelbare bezoekjes aan het regionale ziekenhuis. Fijne paasdagen! Ik bedacht me wel dat het zwaard van Damocles eerst zou beginnen te vervagen naarmate het controle-traject (met goede uitslagen) zich zou verlengen. Maar dit was wel heel fijn te horen, de eerste grote stap waar we al een tijd op hoopten. De komende periode zou ik regelmatig controles hebben. De eerste over 3 maanden (echo van de hals, bloedonderzoek en een consult bij de internist). Als dat ook weer goed zou zijn, dan controles om de 6 maanden. De levothyroxine zou (ter preventie) de komende 2 jaar nog hoog gedoseerd blijven. De bijwerkingen, o.a. een snellere stoelgang, hoofdpijn, slechter slapen, opgejaagd gevoel, korter lontje, depressieve golven en verhoogde eetlust bleven nog even bij me. Via de banketbakker zijn we naar huis gegaan en als kers op de taart gingen we voor de paasbrunch naar mijn broer waar we een goede fles Pinot Blanc soldaat maakten.
Op 18 juni 2018 werd bloed geprikt en op 25 juni 2018 vond de echo plaats, gelukkig deze keer zonder punctie. Vriendelijke arts. Op 27 juni 2018 het volgende consult met de internist dr. A. De bloedwaarden waren goed (T3 4.8 pmol/l, T4 19,4 pmol/l, TSH 0,22 mU/l). Echo hals idem. Geen bijzonderheden te zien, geen pathologische lymfeklieren staat in het verslag. Adequate TSH suppressie. Dat wil dr. A. nog zeker 1,5 jaar aanhouden. De vooruitzichten waren gunstig, ik verviel nu in controlefase. Heb de arts een flesje wijn gegeven.
Op 10 december 2018 weer een echo van de hals, afgenomen door een ongeïnteresseerde radiologe, mw. dr. G, superviserend radioloog: dr. B. Onderzoeksresultaat: geen pathologische lymfeklieren in de hals. Geen maligne afwijkingen. Op 19 december 2018 werd weer bloed geprikt. Via het patiëntendossier had ik de internist gevraagd of het niet ook zinvol zou zijn ter controle ook op Tg te prikken. Verrassend genoeg ook deze keer ontving ik geen reactie. TSH: 0,05, T3: 4,7 en T4: 19,5. Het consult met dr. A. was op 20 december 2018. Uitslagen werden kort besproken. Zag er goed uit. Geen bijzonderheden. Nog gevraagd waarom geen Tg nu. ‘Dat ga ik de volgende keer weer laten doen’. Nog geen verlaging medicatie.
Het volgende bloedprikken (TSH, T3-4 en Tg) was op 3 juni 2019. Binnen een week stonden de TSH en hormoonwaarden in dossier. Tg uitslag duurde langer omdat het opgestuurd werd naar een extern lab.
Op 24 juni 2019 ontving ik via de mail een uitnodiging de uitslag van de tumormarker Tg te bekijken. De uitslag was niet goed. Alsof je een klap met een hamer kreeg. Verduft zag ik dat de uitslag van niet waarneembaar in maart 2018 was gestegen naar 74,5. Ka u tee. Dat betekende uitzaaiingen. Overspoeld door angst en twijfels belde ik met waterige ogen het ziekenhuis. Na lang wachten en diverse keuzemenu’s belandde ik op de juiste afdeling. Ik verzocht de afspraak van 8 juli 2019 met de internist naar voren te halen.