8 september 2020 - 6 oktober 2020: ‘Operatie finale’.

Op 8 september 2020 vond het consult plaats met de chirurg dr. E. gevolgd door de controle bij de KNO arts. Chirurg E. zag een nieuwe operatie zitten. Een precisie aanval gericht op de nieuwe uitzaaiing. Niet alles eromheen zou deze keer worden weggehaald. Het zou van binnen wel moeilijker te zien zijn of zich op die plek nog meer lymfeklieren bevonden door het littekenweefsel van de vorige operaties. Een gerichte operatie ook met oog op eventueel nog in de toekomst te verrichten nieuwe operaties. Daar schrok ik ook wel weer een beetje van. Hoopte dat het nu eindelijk een keer voorbij zou zijn. De operatie zou minder heftig worden dan vorige, geen drain, verblijf waarschijnlijk 1 nacht. De hoop was dat de Tg daarna geen waarde meer zou aangeven. De behoorlijke pijn die ik iedere dag nog steeds van binnen heb (en gevoelloosheid aan de buitenkant) van de vorige operatie kan nog een jaar aanhouden of zelfs blijven. Zenuwen die van achter naar voor lopen zijn bij de vorige operatie doorgesneden. Bij deze operatie zou het litteken van de twee eerste operaties weer worden opengemaakt om naar binnen te gaan. Hij was optimistisch en ik werd op de ‘korte’ wachtlijst geplaatst. Deze operatie zou ook in het AMC kunnen plaatsvinden, want daar was iets meer capaciteit. Vriendelijke arts. De plek waar het zat was in de hals rechts tegen het strottenhoofd (niet achter het sleutelbeen dus). Gezegd dat ik te allen tijde beschikbaar was.

Wees voorzichtig met wat je wenst! Eind van de middag, net thuis van het ziekenhuis, belde de planning. Chirurg had doorgegeven dat ik ‘graag’ geopereerd wilde worden. Er was een plek vrijgekomen voor… morgenochtend 9 september 2020, 09:00 uur melden. Dat is nog eens doorpakken. Leidinggevende op het werk op de hoogte gesteld, weekendtas gepakt (kleding, voedsel, medicatie, drinken, leesvoer) en de enkele nog geïnteresseerde collega’s ingelicht. Er volgden later een paar lieve berichten van hen en de directe familie alsook na de operatie een bloemgroet van de leidinggevende. Dat deed zeker goed, zo ook de ontvangst van een kaart van een collega en een rechter waar ik vroeger veel mee heb samengewerkt. Persoonlijke handgeschreven gemeende teksten, daar heb je iets aan. Later toen ik me weer in de burelen bewoog, heb ik ze dat ook in persoon nog even gezegd.

De eerste 2 jaar van deze reis was er een vaste groep die meereisde op het bootje. Naar gelang de reis voortduurde zijn er steeds meer in het water gesprongen en weggezwommen. Begrijp het ook wel (in tegenstelling tot het gedrag van ‘collegiale’ wegkijkers die er ook nog steeds zijn iedere keer als ik op kantoor ben), het duurt in mijn geval te lang met die kanker. Ik ben gelukkig niet binnen korte tijd opgevreten met deze vorm, maar ook weer niet genezen binnen een jaartje. De uitzaaiingen hebben daar wel voor gezorgd. Ben dankbaar voor de behandelmogelijkheden die er nog steeds zijn, maar het is ook weer niet een chronische aandoening waar je 100 mee wordt. Het blijft kanker die kwaadaardig is en steeds weer terugkomt. Dat is ook het enge, dat op enig moment het curatieve traject omslaat in palliatieve zorg omdat het toeslaat in cruciale organen. Dat heb ik een paar keer van dichtbij meegemaakt. Hoe deze ziekte mensen opvreet, uitwringt en uiteindelijk ‘ontmenst’, zo erg. Hoe dichtbij ook, het betrof wel steeds een ander. Als jezelf de hoofdrol vervult, is het anders, bedreigend en eng tot in je vezels. Dat is eigenlijk niet uit te leggen aan een gezond iemand waar uiteindelijk altijd het handelen en denken (logischerwijs) is gericht op het volgende achtuurjournaal. Gevangen in de Drakenbubbel. Het blijft lastig daar uit te breken.  

Daarbij is ook zo dat je lijf en geest veranderen door de ziekte. De behandelingen, stress, voortdurende medicatie. Je doet geestelijk en lichamelijk een behoorlijke jas uit. En van buiten zie je er (op wat littekens na) niets van. Heel irritant ook als weer eens iemand tegen je zegt en invult: ‘Hoe gaat het met je? Goed hè! Ik zie ook helemaal niets aan je.’ Dat gebeurd nog met regelmaat, ook op de werkvloer. Ik heb weleens teruggezegd: ‘Kom eens op bezoek rondom een behandeling of operatie, dan krijg je een heel ander beeld dan nu na weken herstel’. ‘Bleke kop, onder gesmeerd met roze of gele jodium, infusen in je lijf, drain in je nek, plasfles aan je bed, rauw groot litteken, opgezwollen wond, overgeven.’ Vervolgens krijg je een flauwe glimlach en of een half uur eigen (medische) probleempjes over je uitgebraakt. Je hoort het maar weer ‘geïnteresseerd’ aan, terwijl je denkt: voel me weer Ka u tee vandaag vanaf het moment dat ik opstond, weer niet geslapen, weer de hele dag pijn en futloos. En de angst, steeds maar weer de gedachten over een slechte afloop. Ze redden het wel zonder mij, of niet. Hoe gaat het verder? Normaal doen is het devies. Voor de vorm maar weer door de dag.

Enkele trouwe passagiers blijven gelukkig naast mijn lief wel aan boord: een handvol familieleden en collega’s, een enkeling van de sportclub en een enkele vriend houden nog steeds de vinger aan de pols. Dankbaarheid dekt de lading bij lange na niet.           

Op 9 september 2020 meldde ik me in het ziekenhuis om 09:00 uur. Deze keer de eerste etage, afdeling kort verblijf. Vriendelijke ontvangst en snelle intake. Wat een aardige medewerkers hier. Dat is fijn, de uurtjes voor de afreis had ik het wel wat moeilijk met vocht in de oogjes. Weer ’s-nachts een solo potje grienen van de spanning en angst. Een kamer voor twee, om 10:30 uur werd ik al wegereden naar de ok. Het avontuur begon weer.

Op de voorbereidingskamer / uitslaapkamer in het ‘ruimteschip’ bij de ok’s was men zakelijk vriendelijk. Niet overdreven. Datzelfde gold voor het anesthesisten team. Was wel heel luidruchtig daar. Om 11:00 uur werd ik de ok ingereden. Chirurg zei nog even gedag en deed de laatste check. ‘Wat gaan we doen etc.?’ ‘U hebt het snelheidsrecord consult > operatie gevestigd (24 uur). Ik werd kundig in slaap gebracht. Deze keer geen ‘prettige dromen’ ‘heeft u kinderen?’ nee, nu: ‘u kent het wel inmiddels, voelt u het al?’ Het volgende moment word je wakker en is het uren later. Zo fijn wakker geworden deze keer. Niet misselijk, gewoon lekker geslapen. Het was nu ongeveer 14:00 uur. Operatie duurde ongeveer 2 uur, daarna moest ik nog een paar uur onder ‘controle’ blijven op de uitslaapkamer bij de ic. Lekker gedoezeld en geslapen (voor zover dat ging, veel herrie van de gangen en een babbelbox lag tegenover me die de zuster heel interessant vond). Ik werd pas om 17:15 uur teruggebracht. Lief had de dag in de omgeving doorgebracht en wachtte me op bij de lift. Dat was fijn, het zat er weer op! Bleek ook nog de kamer voor mezelf te hebben. Dat was ook fijn. 
         
Ik lag aan het infuus voor de pijnstilling (metamizol) en vocht alsook aan de zuurstof.  Er waren twee tumoren weggehaald. Een daarvan was vergroeid met de stembanden dus dat werd een precies werkje voor de chirurg. Tijdens en na de operatie werden de stembanden gecontroleerd. Gelukkig werkten ze. Hij was tevreden over het verloop van de operatie. In de avond lekker gegeten en als toetje bij de koffie nog een ah broodje. De nacht was een ramp, veel te warm, te licht en een vreselijke nachtzuster (aankoppeling infuus waardoor ik niet naar het toilet kon, communicatie onvriendelijk, deur steeds openlaten etc.). Dagverpleging en voedsel assistente waren top plus. De volgende dag in de middag mocht ik weg. Wond herstelde goed. Was nog wel behoorlijk opgezwollen en pijnlijk, maar dat kwam ook omdat het voor de derde keer dezelfde plek was opengemaakt. Het zou weer een week of 6 duren. Zogezegd mooie bloemen van de leidinggevende ontvangen, een heerlijke slagroomtaart van broerlief en genoemde 2 lieve kaarten. En natuurlijk was lief er bijna continu.

Over 2 weken zou ik weer op consult gaan bij chirurg E. en internist D., ze zouden dan ook de uitslag van de patholoog hebben. Ook spannend zou daarna de Tg meeting worden.

Duo consult bij de internist en chirurg vond plaats op 22 september 2020. Er waren 4 lymfeklieren weggehaald. In 2 klieren en omringend vetweefsel zijn kankercellen gevonden. Een van de tumoren was dus  gehecht aan de stembanden. Daarom duurde de operatie ook een stuk langer. ‘Ik moest een tijdje pielen om het goed weg te halen’. Gelukkig werkte alles daarna weer goed (werd ook getest tijdens en na de operatie). De heren waren positief in die zin dat ze vermoedden dat deze uitzaaiingen er in heel kleine vorm al zaten, gelet ook op de plek. Er werd uiteraard wederom geen garantie gegeven (‘het blijft een onvoorspelbare ziekte’), maar ze dachten en hoopten dat het nu eindelijk weg zou moeten zijn. Na het consult is weer geprikt voor de Tg, spannend! Ze verwachtten dat de waarde van de markers nu zijn  gedaald en hopelijk na verloop van tijd 0 worden. Ik werkte vanaf een week na de operatie weer even halve dagen tot de machinerie weer goed zou draaien. En zoveel mogelijk thuis. Op 6 oktober a.s. was de volgende afspraak. Ik werd nu niet meer direct op het salaris gekort, dat was ook wel fijn.    
         
Op 26 september 2020 ontving ik via de App de uitslag van de Thyreoglobuline (eiwit gemaakt door de schildklier kankercellen, ergo tumormarkers). We gingen op de bank zitten en hebben samen gekeken naar de waarde: <1,4. Dat betekende: niet waarneembaar, 0!!! Yes!! Volgens mij de best mogelijke (en nog niet verwachtte) uitslag. Voor alle zekerheid maar even het consult afgewacht voor de bevestiging.      
Op 6 oktober 2020 was het telefonisch consult met de internist. Hij had de uitslag besproken met de chirurg. Uitslag inderdaad < 1,4 = niet waarneembaar. Ze waren blij verrast en verheugd. Nou anders ik wel! Ik heb bedankt voor de inspanningen tot dusver. Levothyroxine wordt iets afgeschaald naar 175. Hopelijk ga ik me daar iets beter bij voelen. De volgende controle is eind december (Tg). Dat zal weer spannend worden, maar voor nu is dit de best mogelijke uitslag!! Heel blij mee, eindelijk. Heb met zoonlief gebakjes gehaald.