Deal!

Boppard is niet hetzelfde als thuis zijn, thuis is het toch weer minder. Wel een stap gedaan, maar dat ellendige gevoel komt toch weer terug, ondanks alle goede berichten bij controle in het AvL. De stoma geneest zoals het verwacht mag worden na bestraling, langzaam. Zwellingen in de hals nemen (ook al erg langzaam) af, nog even bloed prikken, standaard, een week later telefonisch de uitslag. Positief, zie je nou wel zegt Lucie, als we wegrijden, ja positief, maar die depressie he, die zorgt er wel voor dat ik me niet opgelucht voel.
Een week later telefoon. Alles is prima, alleen de tumor markers zijn verhoogd. Kaboem, daar ging ik weer. Die had ik niet zien aankomen. Het zal toch niet terug zijn, ik was schoon.
We houden het in de gaten zegt de oncoloog, hij maakt zich er geen zorgen over zegt hij ook nog. Dat zegt Lucie ook, maar ik maak me wel degelijk zorgen. De volgende ochtend heeft ze de website van het AvL op de laptop met info over tumor markers bij mijn type kanker. Ook huidaandoeningen en ontsteking van de luchtwegen kan de verhoging verklaren, laat ik nou net een tijdje last van de luchtwegen hebben gehad. Stelt iets gerust.
Het litteken scheurt een klein stukje open, weer net boven het stoma. Het lijkt, zeg maar een soort aambei op het litteken, alleen dan open. Weer die pleister afknippen, die kennen we ondertussen. Er is ook altijd wel wat. Ook dit blijkt weer mee te vallen, het wordt bij controle gewoon dicht gebrand door mijn oncoloog, plak de pleister er maar gewoon overheen zegt hij. Dat wordt heel voorzichtig verwijderen als de pleister vervangen moet worden. Die lijm is best sterk en wil eigenlijk niet van de huid.
Het is een rouwproces zegt mijn oncoloog, ik moet het ondergaan, anti depressiva helpen bij een depressie die 'out of the blue' komt opzetten, deze van mij heeft een heel duidelijke, zichtbare en hoorbare oorzaak. U praat echt heel erg goed zegt hij ook nog. Eigenlijk zegt hij dat elke keer en mijn logopediste zegt dat ook, maar ik wil mijn eigen stem niet eens terughoren.
Het AvL heeft een revalidatieprogramma voor (ex) kanker patiënten, ik schrijf me daar voor in. Het duurt even voor ik daar terecht kan. Bij de eerste afspraak moet ik anderhalf uur wachten, de arts was vergeten haar afsprakenlijst te refreshen, dus ze wist niet dat ik er al zat. Ik geloof niet dat ik ooit zo ongelukkig ben geweest als daar in die wachtkamer. Tranen in mijn ogen als ik eindelijk wordt opgehaald.
Ze is het wel eens met mijn analyse van de situatie. Depressie. Alles wordt uit de kast gehaald. Psychiater, psycholoog, maatschappelijk werkster, ergo therapeute, hulp zat, helpt het?

Door het bloggen heb ik contacten hier op kanker.nl gekregen. Dat is fijn, dat doet goed, dat doorbreekt isolement, dat geeft moed. Mij dan, want Syl is in palliatieve fase. Met haar heb ik een deal gesloten. In ieder geval mailen we nieuwjaarsdag 2019. Deal? Ja deal! Ze weet niet of het haar gaat lukken. Je gaat deze deal niet verbreken Syl, GvD hoor je!