Verspilde energie,
Of toch niet? Laat ik nou eens niet negatief doen. Doe ik dat in deze blog? Valt toch wel mee?
Revalidatie! speciaal voor kankerpatiënten. Oktober. De intake kon vrij snel, het wachten bij de intake zelf duurde dus anderhalf uur, dat was al minder snel en de vervolgafspraken duurden twee weken, psychiater, drie weken socioloog, twee en een halve maand voor de ergo therapie en maatschappelijk werk heb ik vandaag maar afgezegd, Niet meer nodig na drie maanden denk ik.
Ik wilde helemaal niet wachten,morgen moet het starten, hoe kom ik in vredesnaam de weken door? Alleen het vooruitzicht al en wat medicatie, maar vooral ook eigen initiatief houden me op de been. 'S middags niet meer naar bed, maar naar buiten, naar het dorp wandelen. Boodschappen doen. Geen zin in, toch doen. Helpt het? Achteraf denk ik van wel, want ik doe het nog steeds. Het is ook een kwestie van assertief zijn zegt de oncoloog. Natuurlijk heeft hij gelijk. Ik ben niet gek of zo, ik heb dat gat in mijn hals met een doppie erop en ik ben zo depri als het maar kan. Natuurlijk weet ik dat boos zijn of gevoelens van onrecht, of "waarom ik" onzinnig zijn, verspilde energie, Maar die gevoelens zijn er echt. Slapen, ja hoor, heerlijk, twee uurtjes en dan ben ik de hele nacht wakker, dat klote gat en die ellendige pleister die trekt, steekt en pijn doet, levenslang. Dat krijg je normaal alleen voor moord of zo. Malen in het hoofd, uitzichtloos? Helemaal niet John, je kan weer slikken eten en drinken. Ik kon de positieve gedachten niet vasthouden
Verdoven die gevoelens, pilletjes, helpt dat? Kweenie, wat is verwerking en wat is medicatie, ik heb geen idee en nog niet.
Kalmerings pilletjes neem ik steeds minder. Bijna klaar mee. Dat komt wel goed. Anti depressiva schijn je een jaar te moeten gebruiken. Was ik er maar niet aan begonnen, ben er altijd zo tegen geweest, gaat ook beslist geen jaar duren voordat ik stop.
Wat verwacht ik van de gesprekken vragen ze allemaal, wat wil ik bereiken, wat is mijn doel?
Ik wilde me alleen maar niet meer zo godvergeten ellendig voelen. Zielepoot was ik toch.
Vandaag maar liefst drie afspraken na elkaar. In volgorde: Psychologe, psychiater en oncologische revalidatie arts. Half uur, 5 minuten en een kwartier. Tussendoor twee broodjes kroket en een glasmelk weggewerkt en het deed me niks dat ik daar met mijn doppie zichtbaar zat. In het AvL zijn alleen maar kankerpatiënten of partners of mensen om hun heen. Lotgenoten.
Er is ook een wand met briefjes die je kunt ophangen. Lees ze eens als je er bent. Ontroerend. Die van mij komt er nog bij:
"Dat was pech, niet alleen de kanker, maar ook het strottenhoofd weg".
Nog een leven voor de boeg, keep on fighting out there.
Revalidatie! speciaal voor kankerpatiënten. Oktober. De intake kon vrij snel, het wachten bij de intake zelf duurde dus anderhalf uur, dat was al minder snel en de vervolgafspraken duurden twee weken, psychiater, drie weken socioloog, twee en een halve maand voor de ergo therapie en maatschappelijk werk heb ik vandaag maar afgezegd, Niet meer nodig na drie maanden denk ik.
Ik wilde helemaal niet wachten,morgen moet het starten, hoe kom ik in vredesnaam de weken door? Alleen het vooruitzicht al en wat medicatie, maar vooral ook eigen initiatief houden me op de been. 'S middags niet meer naar bed, maar naar buiten, naar het dorp wandelen. Boodschappen doen. Geen zin in, toch doen. Helpt het? Achteraf denk ik van wel, want ik doe het nog steeds. Het is ook een kwestie van assertief zijn zegt de oncoloog. Natuurlijk heeft hij gelijk. Ik ben niet gek of zo, ik heb dat gat in mijn hals met een doppie erop en ik ben zo depri als het maar kan. Natuurlijk weet ik dat boos zijn of gevoelens van onrecht, of "waarom ik" onzinnig zijn, verspilde energie, Maar die gevoelens zijn er echt. Slapen, ja hoor, heerlijk, twee uurtjes en dan ben ik de hele nacht wakker, dat klote gat en die ellendige pleister die trekt, steekt en pijn doet, levenslang. Dat krijg je normaal alleen voor moord of zo. Malen in het hoofd, uitzichtloos? Helemaal niet John, je kan weer slikken eten en drinken. Ik kon de positieve gedachten niet vasthouden
Verdoven die gevoelens, pilletjes, helpt dat? Kweenie, wat is verwerking en wat is medicatie, ik heb geen idee en nog niet.
Kalmerings pilletjes neem ik steeds minder. Bijna klaar mee. Dat komt wel goed. Anti depressiva schijn je een jaar te moeten gebruiken. Was ik er maar niet aan begonnen, ben er altijd zo tegen geweest, gaat ook beslist geen jaar duren voordat ik stop.
Wat verwacht ik van de gesprekken vragen ze allemaal, wat wil ik bereiken, wat is mijn doel?
Ik wilde me alleen maar niet meer zo godvergeten ellendig voelen. Zielepoot was ik toch.
Vandaag maar liefst drie afspraken na elkaar. In volgorde: Psychologe, psychiater en oncologische revalidatie arts. Half uur, 5 minuten en een kwartier. Tussendoor twee broodjes kroket en een glasmelk weggewerkt en het deed me niks dat ik daar met mijn doppie zichtbaar zat. In het AvL zijn alleen maar kankerpatiënten of partners of mensen om hun heen. Lotgenoten.
Er is ook een wand met briefjes die je kunt ophangen. Lees ze eens als je er bent. Ontroerend. Die van mij komt er nog bij:
"Dat was pech, niet alleen de kanker, maar ook het strottenhoofd weg".
Nog een leven voor de boeg, keep on fighting out there.