Kleine overwinningen
Daar hoef je niet veel voor te doen. Een winkel inlopen en praten met die rare stem. Goeiedag zeggen tegen iemand op straat (het is een dorp hier he), vinger op het doppie natuurlijk. In een volle slagerij ossenstaart bestellen, je hebt alle aandacht zal ik je vertellen en al het personeel wenst je zomaar ineens fijne feestdagen, mij wel. Het kan wel, ik kan het wel, ik moet wel.
Het is levenslang zo'n gat, maar je kan er lang mee leven. Nu moet ik dat nog leren willen. En dat is het dus ook, moet je dat willen of moet je dat niet willen.
Feit is: je hebt geen enkele keuze. Herkennen jullie dat? Kanker wint altijd. Zet je met de rug tegen de muur, stelt je voor voldongen feiten, leuk of niet leuk, verschrikkelijk in alle gradaties. Je eigen lichaam probeert je te doden. Of is het toch iets from outer space? Aliens? Onzinnige overwegingen. Doorgaan, kleine overwinningen behalen, op jezelf.
Genezen? Ik geloof er niet meer in. Dat was ik en toen weer niet. Nooit helemaal, het blijven diepe wonden.
Sinterklaas slaan we over, wij wel, maar ons pleegkind en de kleinkinderen niet. Eén gelooft nog echt in sinterklaas. Heel lief briefje aan Piet geschreven. Lucie is er maar druk mee, surprises maken met de kids. Vindt ze leuk, leeft ze van op.
Kerstavond vieren we hier met oma Bien, 1e kerstdag bij mijn vader en Hetty, 2e kerstdag bij Lucie's oudste dochter. Dat wordt een leuke avond. Weer wat overwinningen.
En zo langzaam groeit ook je zelfvertrouwen, beetje bij beetje. Oudejaarsnacht is het feest, met de halve buurt. Kennen ze mij en mijn doppie, nee, maar nu wel. Tot drie uur zitten kletsen met veel te veel bier, maar weer een overwinning. Over twee en een halve week jarig, 61. Hopelijk vallen de tumor markers mee volgende keer, want ik wil toch nog wel even door, vaak, soms ook niet, maar daarvoor heb ik af en toe nog een pilletje.
Vandaag ging het niet zo tof, maar wel de ramen gewassen en Fientje is terug. De poes was noodgedwongen logeren maar weggelopen. Wij hebben er al 4, dus hier kon ze niet zijn. Ze heeft twee weken op een fabrieksterrein gezeten en wilde niet komen. Lucie kon er niet van slapen, zo zielig. Nu hebben we voor niks een vangkooi gekocht, want vandaag kon Lucie haar vangen. Zomaar ineens en zomaar ineens voel ik me niet meer zo zielig. Straks komt wie is de mol, weer wat om naar uit te kijken, leuk. Iets leuk vinden is ook een overwinning, een kleintje, maar toch.....
Het is levenslang zo'n gat, maar je kan er lang mee leven. Nu moet ik dat nog leren willen. En dat is het dus ook, moet je dat willen of moet je dat niet willen.
Feit is: je hebt geen enkele keuze. Herkennen jullie dat? Kanker wint altijd. Zet je met de rug tegen de muur, stelt je voor voldongen feiten, leuk of niet leuk, verschrikkelijk in alle gradaties. Je eigen lichaam probeert je te doden. Of is het toch iets from outer space? Aliens? Onzinnige overwegingen. Doorgaan, kleine overwinningen behalen, op jezelf.
Genezen? Ik geloof er niet meer in. Dat was ik en toen weer niet. Nooit helemaal, het blijven diepe wonden.
Sinterklaas slaan we over, wij wel, maar ons pleegkind en de kleinkinderen niet. Eén gelooft nog echt in sinterklaas. Heel lief briefje aan Piet geschreven. Lucie is er maar druk mee, surprises maken met de kids. Vindt ze leuk, leeft ze van op.
Kerstavond vieren we hier met oma Bien, 1e kerstdag bij mijn vader en Hetty, 2e kerstdag bij Lucie's oudste dochter. Dat wordt een leuke avond. Weer wat overwinningen.
En zo langzaam groeit ook je zelfvertrouwen, beetje bij beetje. Oudejaarsnacht is het feest, met de halve buurt. Kennen ze mij en mijn doppie, nee, maar nu wel. Tot drie uur zitten kletsen met veel te veel bier, maar weer een overwinning. Over twee en een halve week jarig, 61. Hopelijk vallen de tumor markers mee volgende keer, want ik wil toch nog wel even door, vaak, soms ook niet, maar daarvoor heb ik af en toe nog een pilletje.
Vandaag ging het niet zo tof, maar wel de ramen gewassen en Fientje is terug. De poes was noodgedwongen logeren maar weggelopen. Wij hebben er al 4, dus hier kon ze niet zijn. Ze heeft twee weken op een fabrieksterrein gezeten en wilde niet komen. Lucie kon er niet van slapen, zo zielig. Nu hebben we voor niks een vangkooi gekocht, want vandaag kon Lucie haar vangen. Zomaar ineens en zomaar ineens voel ik me niet meer zo zielig. Straks komt wie is de mol, weer wat om naar uit te kijken, leuk. Iets leuk vinden is ook een overwinning, een kleintje, maar toch.....
2 reacties