Heen en weer

en weer achteruit en weer vooruit, heen en weer. Erg erger ergst, Kart, je hebt helemaal gelijk, het maakt niks uit. Heen en weer tussen hoop en vrees, leven en dood, waardevol en waardeloos. Waar ben ik dan. Ik leef, met vrees en voel me waardeloos, al zijn de echt scherpe kantjes er nu wel een beetje vanaf. Lucie vindt dat het: hoop, leven en waardevol is en wil er met de camper op uit. Die hebben we gekocht, oktober 2016, vlak voor het begin van de bestraling. Toen was het idee nog even bestralen, drie maanden wachten en hopla, beter, genezen, alsof er niks gebeurt is... Toen wel.
Lucie gaat niet mee naar de gesprekken die ik in het AvL heb, wel naar de chirurg, niet naar psychologe en psychiater. Ze weigert pilletjes, voert haar eigen strijd zegt ze. Ik snap haar wel. Ervaring met de huisarts tijdens de zomer, toen ik helemaal niks kon slikken. Ik ben de patiënt he, die gaat uiteindelijk altijd voor, ondanks haar gesprek met die arts eerder die dag. Ze voelde zich te kak gezet en heeft het niet meer met gesprekken met artsen over gemoedstoestand. Over en uit.
Of het die gesprekken zijn die ik heb gevoerd, of dat het gewoon een kwestie van tijd is geweest, deze blog of de contacten die ik hier op doe, de steun die ik krijg en de moed die - en het doorzettingsvermogen dat ik ervaar, ik weet het niet, maar het gaat wel langzaam beter. En dan weer een dag niet, of iets minder, of ineens zit ik in de put, zonder aanwijsbare oorzaak.
Pijn, niet echt, die K pleister trekt wel enorm aan de huid, voelt de hele dag (en nacht) aan als een verbrande plek, maar pijn. Geen pijnstillers in ieder geval. Lucky me!
Ik heb pasgeleden gelachen, nou ja, lachen, echt lachen gaat niet meer, net als ruiken, gaat niet, fluiten, neus snuiten, kaarsjes uitblazen, gaat allemaal niet meer. Lachen is korte blaasgeluidjes door het doppie in mijn keel. En toch is het lachen. Dan gaat het echt wel beter. En ik kan drinken, eten en ademhalen tegelijk, probeer dat maar eens :-), lukt je vast niet, als je al kan slikken. Mijn speekselklieren werken nog, ondanks de bestralingen mijn smaak heb ik nog. Alweer lucky me!

Ik ga aan mijn conditie werken, bij de fysio, gespecialiseerd in oncologie fysio, master i.o. Mijn kanker en de gevolgen daarvan, het doppie zeg maar, komt niet zoveel voor, dus ik ben vast een interessant project? Ze moet lachen. Hart/long functie en kracht trainen. Maandag beginnen. Van veel te dun (59 kilo) wordt ik nu te dik (79 kilo). Ik moet echt naar de overkant...... samen met Luus, samen......