Eigen schuld, dikke bult

Zoveel dingen die ik had gewild niet gedaan. Dit gedoe had ik in ieder geval liever niet meegemaakt, maar heb ik het zelf gedaan? Is schuldgevoel op zijn plaats? Tegenover Lucie, mijn kinderen, aangetrouwd of niet, kleinkinderen, familie, naasten voel ik me wel degelijk schuldig. Ik heb ze slachtoffer gemaakt. Slachtoffer van mijn persoonlijke kanker, die eigenlijk alleen mij wat aan gaat. Levens heb ik ellendig, of op zijn minst wat minder leuk gemaakt voor diegenen de het zich aantrekken dan, maar zeker voor Lucie en Esmee. Niet door wie ik ben, maar door wat ik heb, of heb gehad, of weer ga krijgen. Je weet maar nooit.Dat kennen jullie vast wel. Was dit het, of komt het weer terug om het karwei af te maken?
Het kan altijd erger, zoals bij babs, waar de arts doodleuk zegt: "nu heb je waar ze op de pakjes sigaretten voor waarschuwen". Walgelijk, zout in de wonde, eigen schuld, dikke bult, Wat een eikel.
Maar toch, je kan er niks aan doen en het bepaald de levens van je naasten, of heeft er tenminste een enorme invloed op en niet altijd positief, eufemistisch gezegd.
Dat stoma is een klote ding, een gat vanuit je keel naar je longen. En het gat wordt soms een gaatje, krimpt. Zeker als er slijm (heb jij ook in je luchtpijp hoor) hard wordt op de rand en je bestraald bent geweest in hetzelfde gebied. Dan wordt het flink benauwd. Met een pincet, een kniepincet, moet je dan korsten eruit halen en dan gaat het weer bloeden en dan moet je met een wattenstaaf (grote/of kleine prop, alleen voor uitwendig gebruik, bekijk het maar, inwendig gaat ook ), het bloed en losse slijm eruit zien te krijgen. Met een lampje op het gat gericht en een scheerspiegel om te mikken. En dan zit ik aan de keukentafel en Lucie zit tegenover mij op de computer een spelletje te spelen. En dan voelt dat nog steeds niet goed, hoe vaak ze ook zegt dat het niet nodig is. Maar dat klote gat geeft mij vééél meer kwaliteit van leven dan niet kunnen slikken en alles door die peg sonde naar binnen te moeten werken.. Esthetisch is het een heel ander verhaal. Levenslang,.Ach ja, what the fuck!

Vandaag weer in het AvL geweest, ergo therapie. Maar eerst bij oma Bien aan, Lucie was daar ook. Ze doet elke vrijdag haar boodschappen en haalt ook wijn en twee haringen. Voor Wietse, haar broer, mijn zwager. Wietse en ik zijn met de motorclub (gewoon een oude gezelligheids clubje hoor) twee keer naar de Ardennen geweest. We hebben alletwee een Yamaha Virago, zo'n chopper model, plof plof. Lekker relaxed. Vorig jaar dus niet, lastig met sondevoeding en niks kunnen drinken. Misschien dit jaar? En ook nog met de camper weg, ik word er al moe van als ik er aan denk, Of heb ik er zin in? Iets om over na te denken.